RoyanvanVelse
Indringer in het...pa
Het kan gebeuren dat je nietsvermoedend en relaxed op je terras zit en dat dit beest opeens voorbij komt kronkelen. Hij kan geen kwaad, zegt iemand. Hij bijt wel maar de gifklieren zitten zo ver achter in de keel dat je geen risico loopt. Ik hou bij dit soort beesten van het zekere voor het onzekere. Even een snelle foto en terug naar de stoel met de benen omhoog, totdat de indringer weer verdwenen is.
De meest bekende...bi
De bibliotheek van Alexandrië is waarschijnlijk de meest bekende bibliotheek ter wereld, samen met Pharos, de vuurtoren van Alexandrië. Beide grootheden uit de oudheid zijn inmiddels verzwolgen door vuur of zee, maar de mythe blijft. Nu heeft Alexandrië nog steeds een heel grote, indrukwekkende bibliotheek. In 2002 werd deze geopend en in het pand bevindt zich de grootste leeszaal ter wereld, met maar liefst 2.000 zitplaatsen. In het pand bevinden zich ook een aantal musea, van antiquiteiten, manuscripten en een tentoonstelling over de vermoorde Egyptische leider Anwar el-Sadat. Op de foto zie je de buitenkant van de bibliotheek, met in de vefrte de Middellandse Zee.
Vergeven?
Gisteren publiceerde ik een blog over Auschwitz. Het is een hele tijd geleden dat ik daar was, in 1992. Het was winter, het was koud en aan het einde van de dag vielen er sneeuwvlokken. En dan is het nog moeilijker om je voor te stellen hoe sommigen de verschrikkingen toch nog een tijd wisten te overleven. Men heeft het wel eens over vergeven en vergeten. Auschwitz en de andere concentratiekampen en vernietigingskampen uit de tweede wereldoorlog mag je nooit vergeten. En vergeven? Nee. Dit is onvergeeflijk!
Het bewoonde Pokhara
Op de foto's van Pokhara zie je vaak een stupa, het grote meer of de prachtige bergketens. Maar ook dit is Pokhara, met woningen op de voorgrond, niet allemaal even mooi, maar wel nog steeds met dat prachtige uitzicht.
Weg van of naar de...
Dit is aan het begin van de Friendship Highway, de weg die voert van de Tibetaanse hoofdstad Lhasa naar de grens met Nepal. Dagenlang rijd ja dan langs meren en bergen, zelfs langs de Mount Everest, en langs de meest indrukwekkende kloosters. Hier ontdek je vele kilometers lang hoe prachtig Tibet is.
De knapste zangeres
In zijn fabel "La cigale et la fourmi" beschreef Jean de la Fontaine het zomerse leven van een cigale en dat van een mier. De cigale bleef de hele zomer maar doorzingen terwijl de mier elke dag hard aan het werk was. Toen de winter aanbrak had de cigale geen voorraden om het koude seizoen door te komen en ze klopte aan bij de mier om wat eten te mogen lenen tot de volgende zomer. De mier is wel een harde werker maar houdt niet zo van delen. Zij vroeg dan ook aan de cigale wat zij de hele zomer gedaan had. "Gezongen" zei de cigale. "Nou, ga nu maar dansen dan", antwoordde de mier. La Fontaine was een dichter uit de 17e eeuw en hij werd bijzonder gewaardeerd door de zonnekoning, Louis XIV. Met deze fabel wilde hij laten zien dat artiesten niet gewaardeerd worden. De fabels zijn op een prachtige wijze vertaald in het Nederlands door J.J.L. ten Kate en verschenen met mooie illustraties. Maar als je de kans hebt, lees ze dan in het Frans.
Goudkoorts in...Sover
Bij Ballarat is het goudzoekersstadje zo'n beetje hetzelfde gebleven sinds 1850. Er is alleen geen goud meer. De goudzoekers hebben dan ook plaats gemaakt voor toeristen. En het is echt wel leuk. Want je neemt een duikje in het leven van toen, maar ook een duikje in de mijnen als je wilt.
Erfenis van de...krui
Malta is eeuwenlang een christelijk bolwerk geweest dat geteisterd werd door de Ottomanen. Het is op dit eiland dat de laatste inquisiteur actief was, tot rond 1800. In het stadsdeel Birgu werd de Saint Lawrencekerk gebouwd, waar dit gebouw naast staat. Dit was de eerste kerk die door de ridderorde in gebruik werd genomen na de aankomst op het eiland. Deze kerk vervulde een belangrijke rol totdat aan het eind van de 16e eeuw aan de overkant van de haven de nieuwe hoofdstad Valletta verrees.
Modern klassiek
Grenzend aan het zuiden van het centrum verscheen één van de schoonheden van Sevilla. In een halve cirkel met een doorsnede van 200 meter werd de Plaza de España gebouwd. Twee torens staan aan de uiteinden van dit ongelooflijk indrukwekkende moderne paleis met wederom architectonische invloeden uit het verre verleden. De halve cirkel opent zich naar het Parque de Maria Luisa, waarachter de rivier ligt en waar de reizen naar Zuid-Amerika begonnen. Het is dan ook een knipoog naar dat Latijns Amerika dat aan het begin van de vorige eeuw voor een groot deel onder Spaanse invloed verkeerde. “Exposición Ibero-Americana” was niet voor niets de subtitel van deze grote tentoonstelling in Sevilla. Langs de muren van het gebouw staan 58 met azulejos bezette banken. Ze stellen in alfabetische volgorde de Spaanse provincies voor. Onder de bogen naar de galerijen staan borstbeelden van Spaanse persoonlijkheden. Het is vaak een drukte van jewelste op het halve cirkelvormige plein voor het paleis. Mensen rijden er rond met paard en wagen, een veel gebruikt vervoermiddel in deze stad, of ontspannen zich tijdens een roeipartij in het water dat het plein omgeeft. Buiten de weekenden is het er rustiger. Ook dit gebouw is populair onder filmmakers. Voor grote titels als “Lawrence of Arabia” en “Star wars” werden hier opnames gemaakt.
Visserij van Tartane
Aan de Atlantische zijde van Martinique (de ruige oostkust) wordt volop gevist. Aan deze kant van het eiland zitten de grote exemplaren. Iedere dag trekkers vissers erop uit om daarna de vis schoon te maken en meteen te verkopen op de lokale vismarkt. Op dit moment hebben ze rust. Boten worden even niet gebruikt, het gebouwtje is dicht. Siëstatijd in deze tropische hitte.
In het voorbijgaan
Op weg van de hoofdstad Luanda naar de kustplaats Lobito over een niet geheel ongevaarlijke kustroute van meer dan 500 km lang. Onderweg heb je mooi de kans om wat plaatjes te schieten, zoals hier van een tropische rivierbedding. Dorpelingen zijn kleren aan het wassen en aan het drogen. Het is uit de oude doos, uit de tijd dat de burgeroorlog nog gaande was in dit grote Afrikaanse land.
Banken met azulejos
Buiten het stadscentrum van Sevilla ligt een indrukwekkend paleis van nog geen 100 jaar oud. Het werd gebouwd ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling van 1929. Met een doorsnede van 200 meter en in de vorm van een halve cirkel werd in het Marie Luisa park net buiten het centrum de Plaza de España opgericht. Het lijkt op een sprookjespaleis, met twee torens aan de uiteinden van de halve cirkel. Een plein met een fontein en een kanaal vullen de halve cirkel op, terwijl galerijen met zuilen het gebouw verfraaien. Aan de binnenkant van de halve maan zijn maar liefst 58 banken gebouwd (zie foto), volledig bedekt met azulejos. Ze vertegenwoordigen de verschillende steden en provincies van het land.
Slot Rosenborg
Slot Rosenborg, gelegen in een mooi stadspark, was in de 16e en 17e eeuw in gebruik als zomerverblijf voor de monarch. Bij een bezoek aan dit kasteeltje ontdek je staatsievertrekken, tronen, werkkamers en andere ruimtes die nog ingericht zijn als toen. Kunst, rijkdom en geschiedenis komen hier op een fijne manier samen. De kelder herbergt iets wat menig hart sneller doet kloppen: de kroonjuwelen en regalia van het koninkrijk Denemarken. Kettingen vol met edelstenen, scepters, zwaarden en kronen worden tentoongesteld in een zwaar beveiligde ruimte. Het pronkstuk van de verzameling is de weelderig versierde kroon van Christiaan IV, die stamt uit de 16e eeuw.
Vers en authentiek
Verse vis en veel keuze, maar hoe kan het ook anders zo dicht aan de Middellandse zee? Heel mooi om te zien in het drukke stadscentrum van Napels. Het heeft iets authentieks met die prachtige dame en de muurschilderingen.
Koppensnellers
Zo te zien heeft iemand net gevist. De vangst bedraagt in ieder geval 2 barracuda's, en nog wat kleinere soorten. Maar waarom de koppen van die onthoofde vissen nu op het hek gespietst zijn? Het is nogal macaber.
Nutteloze kanonnen
Een van de uitgangen van de oude Medina ligt aan de noordzijde van deze markt, pal tegenover de oceaan. Als je vanaf dat punt de doorgaande weg naar links volgt kom je vanzelf langs een 18e eeuws fort. Ooit is dit verdedigingswerk gebouwd om Marokko te behoeden tegen de Europese kolonisten. Vlaggen met de tekst Sqala trekken tegenwoordig de aandacht van de voorbijgangers terwijl de lopen van oude kanonnen boven de muren uitsteken. In vroegere tijden waren deze op zee gericht. Tegenwoordig wordt er zoveel gebouwd tussen het water en het fort in dat de zee amper nog te zien is. Het fort is helemaal gerestaureerd en omgetoverd in een hip restaurant. De ontbijten in het weekend zijn befaamd in Casablanca en duren tot 12 uur. Daarna is het tijd voor warme maaltijden in een authentieke sfeer op het buitenterras.
Vergankelijkheid
De Roemeense dictator Ceaucescu heeft veel kapotgemaakt in de hoofdstad van zijn land. Gelukkig is er ondanks alle vernietigingen wel iets overgebleven van de oude stad, waaronder een deel van het hof van Vlad Dracula dat meer dan 300 jaar in gebruik is geweest. Dat was 600 jaar geleden alweer. Het bestaat uit ruïnes en aan de restauratie wordt nog steeds gewerkt. Maar de buitenmuren zijn goed zichtbaar en daarnaast kun je je op de vloer van de voormalige en tegenwoordig dakloze troonzaal begeven waar nog maar één zuil overeind staat (foto). Onder de grond vind je verblijfsruimtes die bovenop nog oudere ruïnes uit de 4e tot en met de 11e eeuw zijn gebouwd.
Hallgrimskirkja
De meest markante kerk van Reykjavik is zonder twijfel de Hallgrimskirkja, die de omgeving letterlijk domineert. Dit relatief nieuwe gebouw dat stamt uit het einde van de vorige eeuw, heeft een bijzondere en wat controversiële betonnen uitstraling. Het heeft niet heel veel gemeen met de oude en sfeervolle katholieke kerken die op het Europese vasteland staan. De kerk is modern en sober maar desondanks niet minder opvallend dankzij de architectuur. Een lift brengt je bovenin de 75 meter hoge toren, van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Reykjavik ligt dan aan je voeten, met al haar gekleurde huizen en de zee op de achtergrond.
Trieste blik
Deze tandbaars kijkt wat verdrietig maar dat is gewoon de uitstraling van deze jonge dame. Ze ligt op een rots, wat nieuwsgierig kijkend naar wat ik allemaal aan het doen ben. En ik maak wel 100 foto's van haar. Want het is mij in al die jaren nog niet eerder gelukt om een tandbaars stil te laten liggen en er op mijn gemak de mooiste foto's van te maken. Ze lijkt het leuk te vinden terwijl haar ogen wat rollen om toch de omgeving in de gaten te houden. Een geboren model!
Hebben en houwen
Rwanda in 1994, het jaar van de genocide. Vluchtelingen wachten om verplaatst te worden naar een ander kamp. Wat ze pertinent niet achter willen laten, is het brandhout dat ze gesprokkeld hebben. Dat is voor hen van levensbelang. De vrachtwagens voor hun transport zijn eindelijk aangekomen, hetgeen nogal wat voeten in aarde heeft gehad. In mijn boek "Reizen door landen in opspraak" schreef ik er het volgende over: "De verstandhouding met de andere organisaties in en rond het kamp is goed. We hebben alleen met z’n allen last van de field officers van de UNHCR. Ze komen hun afspraken niet na en zijn erg afwezig. Ook weigeren ze om in het veld te overnachten. Het Engelse woord field slaat in hun geval niet op veld. Om de leefomstandigheden van de vluchtelingen te verbeteren besluiten we samen met de UNHCR om achttienduizend vluchtelingen met vrachtwagens over te plaatsen naar Maza. De UNHCR is hiervoor verantwoordelijk maar onderneemt weinig, waarop het Rode Kruis uiteindelijk de teugels in handen neemt in het belang van de vluchtelingen. Een gesprek op hoog niveau met de UNHCR levert gelukkig veel begrip op en het UNHCR-hoofdkwartier grijpt dan ook meteen in. Field officers worden vervangen en het lijkt erop dat er meer structuur komt, hetgeen onontbeerlijk is voor de ontheemden".
Christiansborg
Slot Christiansborg, was vanaf de 16e eeuw één van de koninklijke residenties. In de eeuwen die volgden brandde het paleis meerdere keren af en de laatste keer dat het herbouwd werd, was aan het begin van de vorige eeuw. Een deel van het gebouw wordt gebruikt door het parlement en door de minister-president. De staatsiezalen zijn indrukwekkend, evenals de collectie kunst die de branden wist te overleven.
Geen introductie nodi
De Hermitage is één van de paleizen in de wereld die geen introductie meer behoeven. Het prachtige uit de 18e eeuw stammende Winterpaleis is onder tsarina Catharina de Grote uitgegroeid tot één van de grootste kunstmusea ter wereld. Maar feitelijk begon het veel kleiner. Langs de oevers van diezelfde rivier liet tsaar Peter de Grote een eerste winterpaleis bouwen, veel bescheidener en intiemer dan wat na zijn dood verrees. Het kleine winterpaleis is het bezoeken waard en vormt een contrast met de Hermitage zelf: de entree is onopvallend, de kamers zijn bescheiden en het is er niet zo rijk en zo druk als in de andere gebouwen die tot het museumcomplex behoren. De hoofdingang van de Hermitage bevindt zich aan het plein binnen de muren van het Winterpaleis. De verschillende verdiepingen tonen veel kunst die door de eeuwen heen verzameld is, met onder andere een uitgebreide en unieke collectie Hollandse en Vlaamse meesters. Lopend door galerijen en staatsiezalen ontdek je hier tevens alle pracht en praal van het keizerrijk Rusland en het leven van de tsaren. Heel even waan je je in een tijd die meer dan honderd jaar terug ligt, voordat de bolsjewieken een revolutie ontketenden en de macht grepen. In de loop der jaren is het Winterpaleis uitgebreid met de Kleine Hermitage, de Nieuwe Hermitage en de Oude Hermitage. Deze paleizen doen niet onder voor het Winterpaleis en waren noodzakelijk om de groeiende collectie kunstwerken uit de hele wereld te kunnen onderbrengen. Het heeft overigens tot het midden van de 19e eeuw geduurd voordat ook het grote publiek deze schat aan kunstvoorwerpen kon aanschouwen. Uren en zelfs dagen kun je ronddolen door de vele gangen van de Hermitage. Er is zoveel te zien en te bewonderen dat je jezelf te kort doet met een toegangsbewijs voor slechts één dag. Alsof het allemaal nog niet genoeg is, staat aan de overkant van het Paleisplein met de Alexanderzuil, het Gebouw van de Generale Staf. Dit tegenwoordige museum is gebouwd in de vorm van een halve cirkel met in het midden een triomfboog. Een deel van het museum is opmerkelijk modern en niet naar ieders smaak, maar in de lange gangen bevinden zich weer meesterlijke collecties van de afgelopen eeuwen, interieurs uit de tijd van Napoleon en ook een tentoonstelling over de juwelen en voorwerpen van Fabergé. Deze goudsmid werd wereldberoemd als maker van de met juwelen bedekte Fabergé-eieren.
Nieuw kasteel tussen.
De snelweg A1 van Lille naar Parijs nodigt uit om de afstand met een snelheid van 130 kilometer per uur af te leggen. Het eerst vlakke landschap wordt glooiender en voor je er erg in hebt, ben je aangekomen bij de Boulevard Périphérique. Onderweg, verborgen langs deze oudere snelweg die werd aangelegd in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw, liggen vele pareltjes verscholen. Het zijn schoonheden die je pas ontdekt wanneer je een afslag neemt om daarna in de campagne een kortere of langere rustpauze in te lassen. Vanaf Lille biedt afrit nr 11 (vanuit Parijs nr 9) de kans om een oude schoonheid te ontdekken. Hemelsbreed op zo’n 20 kilometer ten oosten van de snelweg, achter het bos van Compiègne, ligt Pierrefonds. Pierrefonds is een pittoresk dorpje van nog geen 2000 inwoners en is gelegen aan een meertje. Het meer is idyllisch, met terrasjes en restaurants aan de waterkant. Je kunt er zelfs roeibootjes huren om rustig en romantisch rond te dobberen terwijl je een prachtig uitzicht hebt op waar Pierrefonds echt bekend om is: het kasteel. Het kasteel van Pierrefonds werd gebouwd aan het eind van de 14e eeuw om vervolgens aan het begin van de 17e eeuw in opdracht van koning Lodewijk XIII grotendeels verwoest te worden. De koning wilde voorkomen dat het als uitvalsbasis zou dienen voor tegenstanders van zijn regime. Twee eeuwen lang raakte het kasteel verder in verval en de ruïnes werden langzamerhand vergeten, totdat Napoleon Bonaparte het opkocht. Zijn neef Napoleon III herstelde het naderhand in oude glorie. Dankzij de architect Viollet-le-Duc herrees het kasteel met behoud van zijn middeleeuwse buitenmuren. Binnen de muren ging de renaissance-stijl overheersen. Het château is statig nu, en hoog, en wordt omgeven door acht imposante torens met in hun muren de beelden van onder anderen Alexander de Grote, Koning Arthur, Julius Caesar en de Bijbelse koning David. De ophaalbrug naar de ingang ligt erbij alsof hij ieder moment nog opgehaald kan worden en nadat je door de poort bent gelopen, word je verrast door de rijke architectuur van de binnenplaats. Het is meer paleis dan kasteel. Aan de rechterzijde is een kapel gebouwd en wanneer je de plaats oversteekt naar het standbeeld van Lodewijk I van Orleans op zijn paard en de daarachter gelegen trap, kun je het kasteel van binnen ontdekken. Het kasteel in de huidige staat is nooit bewoond geweest. Tijdens de verbouwingen al werd besloten om het niet in te richten als keizerlijk verblijf maar om er een museum van de middeleeuwen in onder te brengen. Er staan geen dure meubels, de muren zijn niet versierd met goud of marmer en er hangen geen grote meesters aan de wanden. Maar de zalen geven wel een prachtig beeld van hoe dit kasteel had moeten worden: edel maar toch sober. In de kelder staan replica’s van de graven van de heersers van Frankrijk. De originele exemplaren zijn voornamelijk terug te vinden in de kathedraal van Saint-Denis. Deze kelderverzameling die levend wordt gemaakt met muziek, stemmen en beelden geeft een bijzondere en bijna macabere sfeer. Een uur, twee uur misschien: dat is de tijd die je nodig hebt om in en om het kasteel te lopen. Bij de ingang kun je een Nederlandstalige brochure meekrijgen om niets te missen van de geschiedenis en het erfgoed. Een autoroute maant vaak tot haast, maar die vergeet je helemaal wanneer je de tijd neemt om hier even rond te wandelen en te ontdekken.
Saint-Tropez vu du...
Gisteren verscheen in het Nederlandse magazine "Côte & Provence" mijn reportage over het mondaine stadje Saint-Tropez, vanuit de lucht gezien en verhaald aan het stuur van een oude Cessna. Dit is één van de foto's van de oude stad, waarbij je ook nog een deel van de jachthaven ziet.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
