MarleenvM
Dwars door de Nubisch
In de Nubische woestijn in Soedan ligt een oude, zelden gebruikte spoorlijn. Slechts een paar keer per jaar rijdt hier nog een bevoorradingstrein. Het spoor is honderden kilometers lang, en loopt door de grootste zandbak die je je kunt bedenken. Langs dit spoor liggen een aantal compleet verlaten en vervallen stations, die een kijkje geven in de geschiedenis: terug naar lang vervlogen dagen. Wij reden met onze 4x4 dagenlang langs de spoorlijn om alle stations te bezoeken. Een geweldige ervaring die je heel ver weg van de gebaande paden en bewoonde wereld brengt. Langs het spoor ligt het vol met treinwielen, vervallen wagons en kapotte seinpalen. Je komt geen kip tegen... denk je: totdat we in de verte deze auto volgeladen met mannen op ons af zagen rijden. We weten nog steeds niet waar ze vandaan kwamen, of waar ze naartoe gingen, want de taalbarrière was echt een te groot obstakel om deze details boven water te krijgen. Zij waren met stomheid geslagen om een auto met toeristen aan te treffen; wij om het feit dat zij wellicht al dagen onderweg waren in de brandende zon. Als je van avontuur houdt, en van de woestijn, dan is dit een tocht die je een keertje moet maken! Ik zal nog wat meer foto's plaatsen om duidelijker te maken hoe het er hier uitziet. Maar je kunt starten vanaf Wadi Halfa om vanaf daar je eigen pad te creëren!
Cementerio de Trenes
Een vaste eerste stop op een toer over de Uyuni zoutvlaktes is het Cementerio de Trenes nabijgelegen aan het startpunt. Hier staan oude verroeste treinen al decennia lang geparkeerd. Verweerd door het droge maar zoute klimaat. Iconisch afgespiegeld tegen de immense zoutvlakte hebben ze hier hun laatste rustplaats verkregen. De rust die alleen verstoord wordt door toeristen die ze bezoeken, bekijken en beklimmen. Het schijnt dat hier ook nog wat geesten ronddwalen. Ik ben ze niet tegengekomen.
Theekransje bij de...
Wat zijn ze toch leuk die flamingo's. Net een roze wolk dat een theekransje houd met zware discussies . Foto genomen in de Camargue in februari.
Hoeveel leeuwen zie j
In een oude vijgenboom lagen vijf luie leeuwen te slapen. De boomklimmende leeuwen in de Ishasha sector van het Queen Elizabeth NP zijn beroemd hier. Het is niet zeker dat je ze kan spotten, maar met een goede chauffeur heb je meer kans.
Onweerstaanbare Sadhu
Aan de oevers van de Bagmati-rivier staat de Pashupatinath, het grootste hinduheiligdom van Nepal. Je ziet hier veel Sadhu’s, de heilige mannen die de hele dag mediteren en hasj roken. Bij één van de ghats kom ik deze markante persoonlijkheid tegen. Hij is ingesmeerd met as en slechts gekleed in een klein lapje stof. Het oranje geblokte dekentje maakt het beeld af en matcht mooi met zijn lichaamsversieringen. Daar is over nagedacht! Echt onweerstaanbaar voor de camera.
Cordes-sur-Ciel
Begin december heb ik de kans gekregen om een paar dagen in de buurt van Toulouse, Gaillac en Albi door te brengen. Wat heerlijk om er even tussenuit te mogen! Alhoewel het weer ook in Frankrijk koud en guur was, was er één dag dat het mogelijk was om de zon onder te zien gaan. Ik koos om Cordes te fotograferen, een middeleeuws vestingstadje dat gesticht werd door graaf Raymond VII van Toulouse als toevluchtsoord voor de Katharen in de regio. Het was nog even lastig om een mooie plek te vinden vanwaar je zowel de zonsondergang als het stadje kon zien. Uiteindelijk vond ik dit wandelpad op een nabij gelegen heuvel die ook gebruikt wordt als startplaats voor paragliding en dat ook nog eens leidt naar een mooi uitzichtpunt. Cordes heeft haar middeleeuws karakter goed kunnen behouden. Door de nauwe straatjes, de karakteristieke huizen en de heerlijke Franse sfeer is het genieten geblazen. In de zomer kan het druk zijn maar zo begin december is het heerlijk rustig om er rond te wandelen. Het is ook een etappeplaats voor de route naar Santiago de Compostela.
Aquarel ?
Men zou kunnen denken dat het een aquarel is. Maar niets is minder waar. Ook is ie niet bewerkt (muv hooglichten en contrast). Het is een echte what-you-see-is-what-you-get foto. Dit surrealistische landschap is te zien bij Salar de Talar (niet te verwarren met Salar de Tara), een zoutvlakte op de grens met Argentinië. De witte vlagen zijn zoutkristallen. Afkomstig van de zoutvlakte en die door de harde wind richting de bergen geblazen zijn.
Winters Lofoten
De Lofoten is een heerlijke bestemming om naar toe te reizen. Zeker het zuidelijke deel van deze eilandengroep is prachtig. Steile rotsen reizen direct op vanuit zee en daaronder liggen kleine vissersdorpjes met mooie gekleurde huisjes. Als je hier rond rijdt blijf je na elke bocht stoppen om weer een foto te maken. Voor het maken van deze foto ben ik een heuvel opgeklommen om zo een goed overzicht te krijgen van de omgeving.
De westkaap bezoeken
De westkaap is het meest westelijke puntje van Noorwegen en het ronden van de kaap door schepen is door de verraderlijke stromen en de vele stormen een gevaarlijke bezigheid. De Vikingen versleepten daarom hun boten over het schiereiland heen. In 2018 wordt er gestart [ is omstreden ] met de eerste scheepstunnel ter wereld die 1700 meter lang en 21.5 meter hoog moet worden. De grootste olietankers moeten erdoorheen kunnen varen. Toen wij hier sliepen [ camper mag op puntje blijven staan ] was het uitzonderlijk mooi weer en de Noren kwamen dan ook in de openlucht slapen. Het was uitzonderlijk weer zeiden ze. De uitzichten zijn fenomenaal en de weg ernaartoe heel smal. De volgende morgen werden we in de wolken wakker. Mijn tip. Ga als tegenhanger van de drukke en dure noordkaap eens hier naartoe
Koningspinguïns voor.
Voor mij is South Georgia nog steeds de meest bijzondere bestemming die ik ooit heb bezocht. Op het eiland, waar de beroemde Britse ontdekkingsreiziger Ernest Shackleton is overleden en begraven, woont slechts een handvol mensen (Britse onderzoekers). Aan dieren echter geen gebrek: honderduizenden pinguïns, zeeolifanten, zeehonden, zeeluipaarden, rendieren, vele soorten vogels en vissen, waaronder walvissen, haaien en orka's. Voor de dierenfotograaf is dit een waar walhalla.
Witte wereld
Terwijl de sneeuw vanmiddag maar naar beneden bleef komen, heb ik met toch maar even naar buiten gewaagd. Na het lezen van Sanders Blog dacht ik, als hij -20 gaat trotseren, wat ben ik dan een watje om binnen te blijven zitten rond het vriespunt... Alleen de harde winde en sneeuw bleven hard op mijn lens slaan waardoor de lens bleef beslaan. Het doekje wat ik mee had kon de schade maar kort beperken want als snel was die ook doorweekt. Maar de beslagen lens leverde me een paar bijzondere foto's op. Scherp in het midden wazig rondom de boom, hier hoefde geen nabewerking aan pas te komen. Na een uurtje lopen en fotograferen, koud maar voldaan terug nara de kachel voor een warme choco met Baileys!
Een vroege ochtend
Een wandelaar vertrekt vanuit het basiskamp van de Machapuchare, naar die van de Annapurna's (één en south). Een tocht van ongeveer twee uur waarbij het uitzicht op de bergen met de minuut mooier word. Het basiskamp van de Annapurna's word nog steeds gebruikt, die van de Machapuchare draagt slecht de naam. Dit omdat de berg met de bijzondere piek in de vorm van een vissenstaart, heilig is en daardoor niet beklommen mag worden!!
Sneeuw in Langmusi
Niet alleen hier sneeuwt het, maar ook in Langmusi. Dik ingepakt tegen de winterkou lopen deze dames langs een rij gebedsmolens in het Kerti Gompa, een van de twee grote Tibetaanse kloosters in Langmusi
Geen strandweer...
Onderweg naar het strand bij Uttakleivveien blijven we stoppen. Het licht is mooi, de kleuren zijn mooi en natuurlijk is het landschap prachtig. Na een geweldige stop bij Vågspollen rijden we in een ruk door naar Uttakleivveien. Het weer is inmiddels compleet omgeslagen, dikke sneeuwwolken, harde wind en de zon is niet meer te vinden. Toch is dit weer op deze plek ook weer prachtig, de golven beuken net iets harder tegen de kustlijn en de donkere luchten geven een totaal andere sfeer aan het landschap. Tip: Niks is zo veranderlijk als het weer op de Lofoten (misschien wel in heel Noorwegen) dus pak je moment als je kan en denk niet dat doe ik wel op de terugweg, want dan kan de situatie compleet anders zijn...
Visvangst bij...zons
Dat Essaouira één van mijn favorieten steden is in Marokko, is volgens mij allang bekend. Gemoedelijker dan Marrakech en Fes en toch heeft de stad in het klein, dezelfde bezienswaardigheden te bieden. Het enige wat ontbreekt is een leerlooierij, maar ach daarvoor heeft de stad weer een wijk waar de houtbewerkers bezig zijn en de prijzen zijn er een stuk aantrekkelijker. De opname heb ik gemaakt terwijl we naar de camper liepen, die op zo'n 3 km van het centrum staat, tegen de duinen aan het eind van de pas gerenoveerde boulevard. Je kunt ook over het brede strand wandelen en zo genieten van het afkoelende zand onder je voeten. Het schip was net begonnen met het binnenhalen van de netten en de meeuwen verwachtten zo te zien een feestmaal.
Afgelegen
De route van Laugarbakki naar Isafjordur bedraagt ruim 300 km, maar dat is geen enkel probleem. We hebben heerlijk zonnig weer, het is rustig op de weg (± 10 auto's per uur) en het uitzicht is schitterend. We volgen de weg langs de vele fjorden aan de Isafjardardjup en zien alleen maar blauwe lucht, blauw water en witte besneeuwde bergtoppen. Opvallend is dat je op veel plaatsen, zodra er maar ergens 1 tot 6 huizen staan, ook een klein houten kerkje ziet staan. Blijkbaar speelt het geloof en kerkbezoek een grote rol in het leven van de IJslanders. Op de punt van een fjord hebben we zicht op de Isafjardardjup en, over het water heen, op een noordelijk gelegen gebergte dat met sneeuw is bedekt, terwijl vanuit de Atlantische oceaan een nevel de fjord indrijft. Op de voorgrond zien we een klein houten kerkje. Hier word je stil van...... (even openen voor een volledig beeld)
Verkoeling zoeken.
Deze beer keek heel nieuwsgierig toen wij met ons bootje voorbij kwamen. Hij was zo dichtbij dat we er een aardige foto van konden maken! Het was een leuke ervaring om op een snikhete dag in een bootje beren te spotten en dan blijkt dat ook zij verkoeling zoeken. Het was een zwarte beer, maar door het late zonlicht zou je dat niet zeggen. Overigens zo stoer ben ik nu ook weer niet, want bij deze foto heb ik flink in moeten zoomen.
Bò Ghàidhealach
De Bò Ghàidhealach, oftewel de Schotse Hooglander. Het bekende runderras met lange hoorns en roodbruin lang haar dat oorspronkelijk uit Schotland komt. Ze hebben weinig zorg nodig en zijn zelden agressief Gek genoeg hebben we ze maar weinig gezien tijdens onze 12 daagse rondtrip. Maar toen we ze eindelijk zagen, moest er natuurlijk wel een foto genomen worden.