RoyanvanVelse
Een lange weg
Angola heeft nog een lange weg te gaan. Het is één van de grotere landen in Afrika maar het is ook een land dat veel ellende heeft gekend. Er liggen nog talloze mijnen door het land maar wegen als deze, dwars door het typische landschap, zijn relatief veilig. En ze worden gaandeweg ook beter.
Leven als vluchteling
Vluchtelingen over heel de wereld zijn veel in het nieuws. De hongersnood in Afrika drijft te veel mensen weer tot wanhoop terwijl in andere landen oorlogen mensen dwingen om huis en haard te verlaten. En waar ze terechtkomen? De gelukkigen bij ons, maar de minder gelukkigen in kampen als deze. Dit was in Rwanda, op de grens met Burundi, toen de burgeroorlog uitbrak. De mensen zaten tussen twee vuren. Naar Burundi gaan betekende een zekere dood. In Rwanda blijven evengoed.
Onbereikbare Plaza de
De Plaza de España is een lust voor elke fotograaf. Buiten het weekend is het er beduidend minder druk en kun je er alle fotogenieke foto's maken die je maar wilt. Je kunt het zo fotograferen dat het lijkt alsof het aan het water ligt, of dat het niet toegankelijk is, of dat er maar 1 toren staat in plaats van 2. De ideale plek voor foto-illusie!
Wintertijd
In de winter is het in Sint-Petersburg toch best wel koud. Er ligt sneeuw en de vochtige zeewind is guur. Je kunt vanaf de kades nog steeds bij de rivier de Neva komen, maar die is bedekt met een dikke laag ijs (foto). De zomertuin van Peter de Grote is stil en verlaten en de beelden zijn onzichtbaar omdat ze zijn beschermd met bekistingen. Sommige kleine musea zijn zelfs gesloten omdat ze niet voorzien zijn van verwarming. Maar toch: met die sneeuw en die kou vind ik dit juist een sfeervol Sint-Petersburg.
Verborgen in het wate
In open zee zijn schildpadden redelijk goed te onderscheiden, zeker als het water mooi helder en blauw is. Maar vaak ook zijn deze leuke dieren verscholen. Soms letterlijk, verborgen tussen het zeegras waar ze dan en passant ook wat happen van nemen. Maar soms ook gecamoufleerd, gewild of ongewild. In tropische zeeën zoals hier de Caribische, bieden bodem en koraalriffen veel kleuren. Sommige dieren vallen dan net wat minder op.
Nederlandse Antillen • Bonaire
Nederlandse Antillen • Bonaire
Het witte goud
In de tijd dat Bonaire werd ontdekt had niemand gedacht dat het ooit zo’n populaire bestemming zou worden. Het was aan het eind van de 15e eeuw en de Spanjaarden die Bonaire ontdekten noemden het eiland een ‘isla inutila’ (nutteloos eiland) omdat er geen kostbaarheden waren te vinden. Niet veel later werden langdurig gestraften aangevoerd en als dwangarbeiders ingezet om er zout te winnen. Toen het eiland onder Nederlands gezag kwam in de 17e eeuw werd deze zoutwinning intensiever. Zout was een kostbaar goed en de Nederlandse handel voer er wel bij. Het kreeg de naam wit goud. Slaven werden naar Bonaire gehaald en aan het werk gezet in ruime zoutpannen om de productie op te schroeven. Voor hen werd dit de witte hel. Nog steeds vindt er delving van zout plaats in het zuidelijke deel van het 40 kilometer lange benedenwindse eiland in de Caribische zee, echter wel volgens een werkwijze die past bij de 21e eeuw. De zoutduinen, hoog en spierwit, zijn van verre zichtbaar. Het zout wacht daar op vervoer. Via een lange transportband wordt het op schepen geladen die aanleggen langs de Zoutpier. De zoutpannen eromheen zijn verrassend genoeg niet wit van kleur, maar paars. Dit komt doordat een onschadelijke alg in deze pannen gedijt en het natte zout deze mooie fotogenieke kleur geeft.
Mooiste zaal ter...we
In de 17e eeuw werd door de Zonnekoning het château van Versailles gebouwd. De galerie des glaces met meer dan 350 spiegels was één van de pronkstukken. De koning wilde middels deze spiegels vanuit iedere hoe van deze 73 meter lange zaal uitzicht hebben op de prachtige tuinen. Ik vind deze zaal prachtig en fascinerend. Het is er altijd druk en de zaal komt ook voor in mijn laatste roman, Het Koningszwaard. Vele koningshuizen in Europa probeerden vervolgens ook een soort Versailles te bouwen. Maar dit blijft de mooiste.
De zeekomkommer
Terwijl je zou denken dat hij de aandacht amper waard is omdat hij meestal maar wat op de bodem lijkt te liggen, kan de zeekomkommer onverwacht gedrag vertonen. Als de tijd van voortplanting daar is, richt hij zich op vanuit zijn uitgestrekte positie en spuit hij zijn zaad het open water in. Het duidelijk zichtbare witte wolkje sperma bevrucht daarna eitjes die inmiddels ook zijn vrijgekomen in het water. Een nieuw leven kan beginnen. De larven leven eerst in het vrije water alvorens op de bodem terecht te komen en in het klein de vorm van de volwassen zeekomkommers aan te nemen. Wanneer je dit ziet merk je dat de zeekomkommer toch niet zo saai is als je zou denken. De zeekomkommer behoort evenals zeesterren en zee-egels tot de stekelhuidigen. Kenmerkend voor deze soorten is de vijfzijdige radiale symmetrie, alhoewel dit bij de zeekomkommer wat minder duidelijk zichtbaar is. De soorten die je het meeste tegenkomt in de Middellandse Zee zijn de zwarte zeekomkommer, de veel voorkomende bruine zeekomkommer (holothuria stellati), en de holle zeekomkommer (holothuria tubulosa). De eerste soort, de zwarte, heeft een gele buik en witte stekeltjes. De bruine soort lijkt op de zwarte maar is bruin van kleur met donkere stekeltjes. De holle zeekomkommer is roodbruin tot paarsachtig van kleur en kom je vaak tegen tussen de algen en in het neptunusgras. Maar ook de holothuria polii en de holothuria sanctori tref je met regelmaat aan. Onderscheid maken tussen de verschillende soorten is niet eenvoudig. Voor identificatie moet je onder meer letten op de kleur van de buik, de vorm van de stekeltjes en hoe het dier aanvoelt, zacht of juist hard. Alle soorten hebben pootjes op de buik, in lange rijen, waarmee ze zich kunnen verplaatsen. In tegenstelling tot bij zeesterren hebben de voetjes van de zeekomkommer geen zuignapjes. De zwarte zeekomkommer onderscheidt zich helemaal van de andere soorten door de buizen van Cuvier. Dit zijn lange kleverige witte draden die hij via de anus uitspuwt wanneer hij bedreigd of verstoord wordt. Deze schrikken een vijand af of plakken zich vast aan de aanvaller die daardoor in zijn bewegingen wordt belemmerd. Eventuele belagers detecteert hij dankzij fotogevoelige plekken op het lichaam die het verschil in lichtintensiteit aan hem doorgeven. Ze waarschuwen hem dus voor naderend onheil. De bouw van de zeekomkommer is relatief simpel. Een bek aan de voorkant met daaromheen een aantal tentakeltjes die hem helpen om het eten naar binnen te brengen. Aan de achterkant zit de anus. Daar tussenin bevindt zich een zacht en kwetsbaar lijf met daarin onder andere darmen en geslachtsklieren. Afgezien van de buizen van Cuvier heeft het dier ook een ander effectief verdedigingsmechanisme: het gif holothurine. Deze stof zit op zijn huid en is gevaarlijk voor vele vissen. Mocht de zeekomkommer toch het slachtoffer worden van een beet en verminkt raken, dan is hij in staat om zichzelf op hele korte termijn te regenereren. Het lichaamsdeel groeit gewoon weer aan. Sommige soorten kunnen zich zelfs in tweeën splitsen en verder gaan als twee individuen. De zeekomkommer voedt zich met allerlei organisch afval en kleine diertjes die op de bodem leven. Al grazend trekt hij over deze bodem en neemt zand tot zich van waaruit hij zijn voedsel filtert. Het zand scheidt hij weer uit via de anus in de vorm van langgerekte uitwerpselen. Hij is dan ook de stofzuiger van de zeebodem en de hoopjes zand die hij achterlaat verraden de route die hij aflegt. Soms heeft de zeekomkommer een ongewenste gast in de vorm van de parelvis (carapus acus). Deze kruipt via de anus in zijn darmen. Opmerkelijk hierbij is dat een jonge parelvis met de kop als eerste naar binnen gaat en een volwassen vis eerst met de staart. ’s Nachts verlaat dit visje de darmen om in zee op zoek te gaan naar voedsel. Ook andere kleine diertjes vinden een onderkomen in de buurt van de zeekomkommer of leven tussen de uitstulpingen op zijn huid, redelijk veilig voor grotere vissen. Zeekomkommers kom je tegen vanaf geringe diepte, dicht bij het strand maar ook wat verder uit de kust. Ook op de grootste diepten vind je deze bewoners terug. Daar vormen ze zelfs het overgrote deel van de levende wezens.
Overal pracht
Wat stamt uit de tijd van de keizers in Beijing, is allemaal wel prachtig. Pagodes, tempels, paleizen... Dit beeld komt uit het grote park aan het Kungmingmeer waar de keizers een zomerpaleis lieten bouwen. Dit complex in een groot park vormde een welkome ontsnapping voor de heersers van weleer. Tegenwoordig is het park opengesteld voor het publiek dat daar in grote getale heentrekt. Er staan allerlei paviljoenen en er loopt een lange overdekte gang door het terrein. Deze is rijkelijk beschilderd en vormt de langste gang ter wereld. De brug over het meer met zijn zeventien bogen alsmede de marmeren boot zijn kenmerkende spots in dit natuurgebied. Chinezen komen er voor recreatie en ontspanning.
Wat zit er onder je?
Het is lente en het water wordt straks weer warmer. Dus over een tijdje gaan we weer lekker zwemmen in de vele meren en plassen die ons land rijk is. Maar heb je wel enig idee van wat er allemaal onder water zit? Snoeken, meervallen, ... Je komt ze echt wel tegen, alleen als zwemmer zie je ze niet. Ook deze beestjes die heel ondiep zitten en zich vaak verschuilen maar ook regelmatig over de bodem lopen, zitten zo'n beetje overal. Zoetwaterkreeftjes. Als je een keer iets voelt knabbelen aan je tenen terwijl je nietsvermoedend in het water staat af te koelen, weet je nu wat het kan zijn.
Eerste sovjetregering
Om bij het Smolnyklooster tekomen moet je eerst een stukje met de diepste metro ter wereld (halte: Chernyshevskaya) en daarna nog een stuk lopen. Maar dan kom je wel uit bij deze prachtige kathedraal die wordt omgeven door een voormalig vrouwenklooster. Zeker in de sneeuw van vorige maand doet het blauw het erg goed. Op deze plek vestigde zich de eerste Sovjetregering nadat de bolsjewieken in 1917 de tsaar omver wierpen. Lenin was hier dan ook vaak te vinden.
Gepantserd beest
Ik heb wel genoten van de kleine neushoorns in Chitwan. Ze zien eruit alsof ze gepantserd zijn. Je kunt ze op de rug van een olifant ook goed benaderen, ook al kun je je afvragen hoe diervriendelijk dat is voor de olifant.
Strokkur
Strokkur is de naam van een geiser in het gebied dat de toepasselijke naam Geysir heeft. Hier ruikt het naar zwavel, en zowel sneeuw als ijs zijn op sommige plaatsen weggesmolten. Door de alom aanwezige vulkanische activiteit borrelt water met een temperatuur van 100 graden op allerlei plekken omhoog. Strokkur is iedere paar minuten actief en spuit het water dan op spectaculaire wijze zeker twintig meter de hoogte in. Het kokendhete water houdt de vele bezoekers op veilige afstand en je moet niet proberen je vingers in één van de heldere en brandende waterpoeltjes te dompelen. Het landschap is bedekt met lava en zit vol met kuilen en gaten die gevuld zijn met warm water. Het geheel is betoverend en bedreigend tegelijk, en geeft een dynamisch en confronterend beeld van wat er zich in en vooral onder dit land afspeelt.
Circus Maximus
Naast de Palatijnsheuvel in Rome ligt nog steeds het Circus Maximus. Deze renbaan werd bijna 2.500 jaar geleden aangelegd. Paarden met en zonder wagens streden hier om de eer terwijl Romeinen vanaf de tribunes het schouwspel gade konden slaan. Er is niet veel meer over van de bebouwing, maar je onderscheidt nog goed op welke grond de paarden deelnamen aan hun races. Bij grote festiviteiten wordt dit circus, dat ooit één van de grootste ter wereld was, opnieuw gebruikt.
Zo mooi is Reykjavik!
Waarom zou je in de wintermaanden naar IJsland gaan? Het is er koud dan, er ligt sneeuw, de wegen buiten de stad zijn minder goed begaanbaar, en je kunt het land eigenlijk niet rond. Maar voor een stedentrip met wat extra's (de Golden Circle), is de winter juist heel mooi. Het landschap is dan zo mooi wit en betoverend dat zelfs ik (ik heb een hekel aan kou) voor een winterse trip gekozen heb.
Ontspannen stadsbeeld
Kathmandu kan zo relaxed zijn, zeker als er (nog) niet al te veel toeristen rondlopen. Je kunt dan overal meekijken en van meegenieten. Het bord van dit winkeltje zal wel heel oud zijn. Ze geven aan dat ze nog echte fotorolletjes verkopen van 100, 200 of 400 ASA. Hoe leuk zou het zijn om nog één keer zo'n rolletje in één van mijn oude camera's te stoppen en te kijken of het nog zou lukken om mooie foto's te maken. Bij mijn oudste camera's (Leica G-type) moest ik zelf de belichting meten en de afstand schatten. Best een uitdaging nu. Toen ik overstapte op de Canon A-1 ging het een stuk makkelijker al. Wie van ons zou dat nog kunnen?
Pauselijk balkon
Elke meter in het Vaticaan, horizontaal of verticaal, vertelt iets over de geschiedenis van Rome, van het christendom, van de vele pausen. Een graf, een balkon, een beeld, een marmeren tegel: alles heeft wel iets betekend of is getuige geweest van grote momenten uit de geschiedenis van de mensheid.
Bonellia
De bonellia ziet er vreemd uit op de bodem van de zee. Ze lijkt op een lange sliert die zowel recht als gekronkeld kan zijn. Het uiteinde splitst zich op in twee delen, in de vorm van een T. Donkergroen van kleur wordt ze vaak aangezien voor een stuk wier dat losgeraakt is en verlaten op de bodem ligt. De bonellia is echter een maritieme worm. Het peervormige lichaam van zo’n 10 centimeter lang is in de meeste gevallen ingegraven in het zand of verstopt tussen de rotsen. De slurf die daaruit komt kan ruim anderhalve meter lang worden en eindigt in de karakteristieke T of licht gebogen V vorm. Het duurt wel 2 jaar voordat de bonellia zo lang is. De slurf kan niet worden ingetrokken maar is wel dusdanig flexibel dat hij kan samentrekken tot slechts 30 centimeter. Met behulp van het gespleten uiteinde tast de worm de bodem af op zoek naar organisch afval waarna dit voedsel door middel van trilhaartjes in de slurf wordt getransporteerd naar het lichaam. Iedere bonellia die je ziet is per definitie een vrouwtje. Een larf die voortkomt uit een eitje is onzijdig. Het hangt af van de plek waar het uiteindelijk terechtkomt welk geslacht het krijgt. Is dat gewoon ergens op de bodem, dan wordt het een vrouwtje en mag zij groter groeien. Belandt het echter op een volwassen bonellia, dan wordt het een mannetje. Dit komt doordat het vrouwtje een substantie afscheidt die een mannelijkheidsproces veroorzaakt. Het mannetje zal in zijn leven nooit groter worden dan 2 millimeter. Het mannetje heeft als enige taak om zorg te dragen voor nazaten. Zijn lichaam bestaat dan ook vrijwel uitsluitend uit geslachtsorganen. Aanvankelijk leeft hij op het vrouwtje, waarna hij wordt opgeslokt en nooit meer naar buiten komt. Voor zijn voeding is hij afhankelijk van de gastvrouw. Zijn enige tegenprestatie is om eenmaal per jaar de eieren van het vrouwtje te bevruchten alvorens ze het lichaam verlaten. Dat zijn er zo’n duizend. De rest van het jaar is het mannetje weinig meer dan een parasiet.
Tropisch Nepal
Ik heb redelijk wat gezien in Nepal, maar van alles vond ik het tropische Chitwan toch het leukst. Misschien omdat ik de kou en de bergen een beetje beu was na een paar weken in Tibet te hebben doorgebracht. Hier heb ik genoten van het national park, met olifanten, neushoorns, herten, krokodillen, prachtige vogels en zwijntjes. De tijgers hebben we weliswaar gemist, maar dit alles war al heel mooi.
Le Marin
Op het tropische eiland Martinique is dit de baai van Le Marin. Ik heb de foto genomen vanuit een Cessna. Martinique is een eiland vol met afwisseling. Caribische zee in het westen en Atlantische oceaan in het oosten, tropisch regenwoud, vulkaan, witte stranden, zwarte stranden, savanne, mangrove. Echt van alle markten thuis dus. En vooral: heel gastvrij en echt exotisch. Dat de zee prachtig helder is zie je goed vanuit de lucht: je kijkt zo op de koraalriffen onder water.
Alfonso III
In 1929 vond de Wereldtentoonstelling plaats in Spanje, en wel in Barcelona en in Sevilla. Tijdens zo’n tentoonstelling verrijzen altijd vele gebouwen en dit was de aanleiding om weer te bouwen in de zuidelijke stad Sevilla. Zo verscheen het luxueuze hotel Alfonso III, ook weer in de kenmerkende mujedarstijl. Het was bij de opening door de Spaanse koning het beste hotel van Europa. Vandaag is Alfonso III het meest luxueuze hotel van Sevilla. Toen ik de foto maakte logeerde de cast van "The game of Thrones" in dit hotel. ik heb ze helaas niet kunnen zien :(
Maltezer balkons
Echt overal in Valletta zie je dit soort balkons hangen. Ze vormen een buffer tussen de vaak warme buitenlucht en de woningen. Of ze heel handig zijn weet ik niet, want ze zijn best smal. Maar net als de serres die wij in Nederland wel eens bouwen, vergroten ze de woonruimte iets.
De Grote troonzaal
Nog een stukje Sint-Petersburg en een verdere ontdekking van de Hermitage. Dit paleis MAG je gewoon niet overslaan, wat je ook doet in Sint-Petersburg. Koop vooraf online een ticket voor 2 dagen, dan kun je het ene deel op dag 1 bezoeken, en de rest op dag 2. Dat ticket is ook geldig voor het oude winterpaleis van Karel de Grote en voor het gebouw van de Generale Staf aan de overkant. maar let wel: je mag niet 2 keer hetzelfde deel bezoeken in die 2 dagen. Als je eenmaal een kaartje hebt, kun je naar deze Grote Troonzaal kijken. Luxe, welzijn, rijkdom. Er is ook een Kleine Troonzaal, en die is overigens niet minder luxe. Alleen wat kleiner. Of minder groot.
Admiraliteit
Sint-Petersburg staat vol met grote en ook mooie gebouwen, waaronder dit prachtige Admiraliteitsgebouw. Het ligt aan de rivier de Neva, vlak naast de Hermitage, en er worden nog steeds marine-opleidingen gegeven.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
