JoshuaX
Geheim ontsluierd
9 op de 10 bezoekers van de bekende Seljalandsfoss keert terug naar de auto na een rondje achterlangs de waterval gemaakt te hebben. Een gemiste kans. Slechts tien minuten lopen verderop ligt, verscholen in de rotsen, de Gljurfráfoss die daar omlaag stort zoals je op de foto kunt zien. Je ziet hier de ingang naar deze avontuurlijke waterval, je ontkomt niet helemaal aan de waternevel die er hangt. Je kunt hem beneden langs alleen bereiken door over het beekje van steen naar steen te huppen door de korte kloof heen. Binnen wacht je een 60 meter hoge sluierwaterval in een bemoste rotskom, waar alleen aan de bovenkant het daglicht binnen komt. Een prachtig gezicht en een geweldig geluid. Wat veel mensen die deze waterval wél bezoeken weer niet weten is dat je hem ook nog halverwege de val kunt bekijken. Aan de rechterkant langs de ingang loopt een soort natuurlijke klimwand. Daar kun je omhoog klimmen via een aantal inkepingen in de rotswand. Daarna moet je langs een richel, die langs een 10 meter hoge afgrond loopt, schuifelen. Er is een ketting om je aan vast te houden. Dan kom je in een doodlopende gang waar een kleine ladder staat. Deze klim je op en dan kijk je direct de rotskom in waar je de waterval in zijn volle lengte ziet. We zijn een uur bezig geweest om deze prachtige waterval op verschillende manieren te ontdekken. Ook ons zoontje heeft de tocht naar boven gemaakt, dus het is zeker te doen. Als je van een stukje avontuur en bijzondere natuur houdt, volg dan het bordje vanaf de Seljalandsfoss naar deze waterval.
Raften in de Rockies
Raften kun je op veel plekken in de Rockies. Op de foto zie je een groepje mensen raften over de Athabasca River in Jasper NP, met op de achtergrond Pyramid Mountain. Wij zijn zelf in Grey Wells Provincial Park in een raft gestapt. Een erg gave ervaring waarbij we twee uur lang over stroomversnellingen 'hupten' met de raft. Je moet flink meepeddelen met de instructeur, maar dat maakt de beleving groter omdat je zelf de raft meestuurt (hopelijk de goede kant op). Twee tips wil ik meegeven. Wij kregen de gelegenheid om over boord te springen op een deel van de rivier waar dat kon. Je moest op je rug gaan liggen, en dan dreef je vanzelf met de raft door de stroomversnellingen mee. Je hebt een wetsuit aan, dus de kou voel je eigenlijk niet. Het is wel een beetje lastig weer aan boord te komen, maar dat mag de pret niet drukken. Vraag dus aan de instructeur of je dit ook kunt doen. Daarnaast is het zo dat elke rivier een bepaalde moeilijkheidsgraad kent, dat gaat van 1 (erg gemakkelijk) tot 5 (erg moeilijk). Vaak wordt een 3'tje gekozen, maar het is erg afhankelijk van het seizoen of het water hoog of laag staat. En dit scheelt meteen in de moeilijkheidsgraad. Als het water dus laag staat kun je gerust voor een 4 kiezen, dan krijg je echt meer beleving mee. En dat is toch waar je dit avontuurtje voor kiest.....
Coronet Peak
In de winter wordt er volop geskied op Coronet Peak, maar in de nazomer is het hier verlaten. Daarom ideaal dachten we om met onze camper naar 1600 meter hoogte te cirkelen. Zo tegen de avond kwamen we boven, en bleken we goed gedacht te hebben. Helemaal alleen konden we genieten van dit uitzicht over de bergketen Remarkables, Lake Watipu en Queenstown Hill in het midden, waar Queenstown zelf net achter ligt. Typisch voor Nieuw Zeeland is het beetje nevel wat tussen de bergen hangt zodat het een ietwat mystieke sfeer krijgt. Een mooie plek om van de zonsondergang te genieten. Volledig geopend komt de foto het best tot zijn recht.
Oertijd ?
Dat je op deze plek niet 50 miljoen jaar terug in de tijd gaat, zie je enkel aan de twee nietige wandelaars rechtsboven. Toen ik hier liep had ik het gevoel dat er elk moment een T-Rex in mijn nek kon staan hijgen. Of dat ik een gigantische aap, genaamd King Kong, tegen de wanden omhoog kon zien klimmen. Dit oerlandschap is de Fjadrárgljúfur kloof, slechts een voetnoot in de zijlijn van de meeste reisboeken die ik vooraf heb gelezen. In mijn beleving echter een absolute TOP locatie in Zuid IJsland. Eerder plaatste ik een foto van het einde van de kloof met een waterval. Deze is halverwege de twee kilometer lange en honderd meter diepe kloof genomen. Ik sta hier op één van de vele smalle natuurlijk gevormde plateautjes die de kloof inlopen en die je kunt betreden met enig lef. Omdat het relatief onbekend is, kom je weinig wandelaars tegen en dat geeft nog meer het gevoel dat je hier een unieke ontdekkingstocht maakt langs deze prehistorische plek. Vergeet ook vooral niet helemaal aan het begin van de kloof naar beneden af te dalen. Daar sta je beneden aan de rivier die er doorheen loopt en kijk je vanuit een lage positie dwars door de kloof heen. En het mooiste is, het ligt dicht bij ringweg 1, en is dus voor iedereen eenvoudig bereikbaar, ook al heb je geen vierwiel aangedreven auto. Je rijdt de F206 in richting Laki en al na drie kilometer kom je deze plek tegen. Alleen de laatste 1,5 kilometer er naar toe is onverhard, dit zou je zelfs nog kunnen lopen als je geen risico wilt nemen met je (huur)auto. Hier wíl je geweest zijn!
Wandelen en vertier o
Oostenrijk bleek voor ons een prima land om met ons zoontje op vakantie te gaan. We verbleven in het plaatsje Fieberbrunn. Daar heb je gondels die je naar een mooie combinatie van wandelen en vertier brengen. Halverwege vindt je Timoks Alm, waar je in een heuse Alpine achtbaan kunt kruipen met je kind(eren). Op grote hoogte met prachtig uitzicht over de bergen, ga je rond. Ook is er een bomencircuit en speurtocht. Ga je verder omhoog naar de top met de gondel, dan kun je naar de Wildseeloder wandelen, een eenzaam bergmeertje op 1854 meter hoogte. Prima te doen met kinderen, en een fantastisch gezicht als je er bent. Het meer ligt in een bergkom op de top en het is er windstil, dan krijg je dit soort plaatjes. Je kunt er ook eten in het Wildseeloderhaus uit 1891, dat aan het meertje ligt met geweldige uitzichten rondom. Een prachtig dagje uit met kinderen!
Dalmuziek uit Ravello
Je hoeft niet van klassieke muziek te houden om hier in vervoering te raken. In de avond worden er klassieke concerten in de buitenlucht gehouden in het stadje Ravello, gelegen honderden meters boven de Amalfi kust. De muziek danst door het dal. Wij zaten in een huisje op de berg tegenover, midden in een citroenplantage, en konden enkele avonden op ons terrasje genieten van zwoele muziekklanken uit de verte. Eén avond werd er een spectaculaire vuurwerkshow gegeven aan de overkant, wat een uitzicht! We zaten in het veel minder toeristische Minori, een ideale uitvalsbasis voor de Amalfikust. Je ziet het hier aan één van de baaien liggen vanuit de tuinen van Villa Rufolo in Ravello. Vanuit Minori kun je eenvoudig met de auto via een bergpas doorsteken naar de Vesuvius, Pompeï en Herculaneum nabij Napels. Daarnaast kun je een groot deel van de Amalfi kust zelf bestrijken met een gemiddelde van 20 km per uur dat je hier met de auto kunt halen. Overdag is het een gekkenhuis op de kronkelende wegen. Ravello zelf is een prachtig oud stadje met twee bekende Villa's met tuinen, deze Villa Rufolo (13e eeuws), en de nog veel mooiere Villa Cimbrone (11e eeuws) met het Terras der Oneindigheid. Op dit hangende terras kijk je honderden meters de afgrond in. En in de avond kun je genieten van de dalmuziek uit Ravello. Je kunt ook zelf een buitenconcert bezoeken tussen juni en september. Meer informatie hierover, en ook over de twee Villa's, vindt je op "www.ravello.com".
Kraterconcert
De Kerio krater is in meerdere opzichten bijzonder. Ten eerste omdat hier door de IJslandse zangeres Björk een concert is gegeven, op een drijvend platform in het kratermeer. zo'n 10.000 mensen zaten rondom op de kraterwanden dit tafereel te aanschouwen. Wat lijkt me dat een machtig gezicht, met verlichting in het donker. Daarnaast is deze krater zelf speciaal. Kerio kun je vertalen als 'de vaas' en vanaf dit standpunt kon ik zien waarom. Hij loopt spits vanaf de rand 55 meter diep naar het kratermeertje toe. Je kunt rondom lopen en daarna afdalen naar het meer. De wandelaar rechts staat op het punt aan de afdaling te beginnen. Beneden loopt aan de overkant van het meer ook nog een oranje stipje rond, om je perspectief te geven. De krater is 3.000 jaar geleden ontstaan, maar ook niet zomaar. Het was een vulkaankegel die explodeerde, waarna de hele onderliggende magmakamer leegliep en de kegel volledig instortte. Daarna vulde de krater zich met water, en schijnt zelfs in verbinding te staan met een andere krater 5 km verderop. Als hier het water stijgt, daalt het daar. Allemaal bijzonder, maar dat is nou eenmaal IJsland.
Nieuw-Zeeland • Bay of Plenty, Coromandel, Eastland
Nieuw-Zeeland • Bay of Plenty, Coromandel, Eastland
Verborgen oase
"moeten we hier echt rechtsaf??" vraag ik. Maar het staat op de aanwijzingen, dus gaan we een onverharde weg op met oranje zanderige ondergrond. We slingeren langs een afgrond steeds verder de inheemse bossen in, al stijgend. Na een kwartier dalen we ineens af naar een riviertje waar een verhoging is gemaakt waar we door het water heen over kunnen steken. Ik heb de versnelling in twee staan, en dat komt me gelijk duur te staan, want de stijging daarna is gigantisch en de auto trekt het totaal niet. We vallen stil, ik gooi hem op de handrem en start opnieuw. Met moeite komen we boven en belanden in een oase. De Wairua Lodge in de Hidden River Valley is een geweldige verblijfplaats om het schiereiland Coromandel te ontdekken. Wat een hideaway is dit! We hebben de river deck suite, de varens en inheemse bomen groeien aan de achterkant direct tegen het raam aan, in de avond gaan er lichtjes aan bij het riviertje wat beneden langs de suite loopt, je kunt daar heerlijk zitten en barbecuen. Als slotstuk blijkt er een (bubbel)bad te zijn, dat aan de zijkant open is, ook daar kun je in de avond relaxen in een badkuip met een wijntje terwijl je zo het bos inkijkt en het riviertje onder je hoort kabbelen. We zijn hier een hele week gebleven, de beste locatie die we in 8 weken Nieuw Zeeland gehad hebben. Meer informatie kun je vinden op "www.wairualodge.co.nz/wairualodge". De foto heb ik genomen door dezelfde weg die ik hiervoor beschreef andersom te voet af te leggen en aan de overkant de onverharde weg verder omhoog te volgen, dan zie je de lodge prachtig liggen aan de Old Coach Road.
Vrijheid
Ik snuffel wat rond in een tweedehands boekhandeltje in de plaats Canmore, typisch iets waar je tijd voor neemt als je twee maanden op roadtrip bent door de Canadese Rocky Mountains. En daar zie ik ineens een fotoboek van George Brybycin, een bekend fotograaf en voorvechter voor uitbreiding van het aantal Nationale Parken in Canada. In zijn boek zie ik foto's van Peter Lougheed Provincial Park, een natuurpark dat op niemands reisschema staat. Ik heb niet echt een reisschema, we zijn flexibel met onze auto, en dit zijn de onbekende pareltjes waar ik naar op zoek ben! De volgende dag rijden we er al vroeg naar toe en nemen vanaf highway 1 de weg 40 richting Kananaskis Country waar het park deel van uitmaakt. Als we de grens van het park binnenrijden, zien we een Grizzly beer aan de kant van de weg bessen eten, struik na struik. Er is hier verder niemand, we keren op de weg en zitten eerste rang een tijdje te kijken. Dan rijden we door en cirkelen tussen duizenden sparren, en hier en daar een wapiti-hert, naar een parkeerplaats. Hier zou het Kananaskis Lake moeten liggen, waarvan ik prachtige foto's heb gezien in het fotoboek van George. We klimmen een natuurlijke dam aan de rand van de parkeerplaats op en daar zien we het liggen. Wat een gevoel van vrijheid overvalt me daar aan de rand van het meer dat nog mooier is dan ik had durven denken toen ik daar in de boekhandel stond. Werk, zorgen, het dagelijkse leven, ze zijn definitief verdwenen. We nemen de tijd en gooien relaxed steentjes in het immense meer, kijken wat het effect is op de weerspiegeling, voordat we verder op ontdekking gaan. En dat is precies wat voor mij een roadtrip zoals deze geslaagd maakt, opgaan in avontuur, ontdekkingen doen, zonder vast reisschema, een volkomen gevoel van vrijheid. George, dank voor de tip!
Off road in IJsland
Als je naar de ruige binnenlanden van IJsland wilt, dan zal je letterlijk van de gebaande paden af moeten. Om bijvoorbeeld Landmannalaugar of Pórsmörk te bereiken ga je via de zogenaamde F-wegen, onverhard en vaak met rivierdoorsteken, zoals je op de foto ziet. Deze F-wegen gaan vaak pas in juli open, afhankelijk van de sneeuwval. De website "http://www.road.is/travel-info/road-conditions-and-weather" geeft visueel via een landkaart perfect aan welke wegen open of gesloten zijn, erg handig voor deze F-wegen. Je hebt minimaal een 4-wiel aangedreven auto nodig met hoge onderkant (als je rivieren door gaat steken), en dat betekent al snel een SUV. Die zijn erg duur bij de reguliere verhuurbedrijven die op het vliegveld zitten. Op 10 minuten van het vliegveld zit echter een klein familiebedrijf die behalve twee B&B's ook auto's verhuren waaronder een middelgrote SUV. Ze kwamen ons om twaalf uur 's nachts netjes ophalen van het vliegveld, we bleven slapen, ontbijten en onze SUV stond 's ochtends klaar voor vertrek. Ideaal, en dat tegen ongeveer 70% van de reguliere verhuurprijzen. De auto was zeven jaar oud maar zag er uit als nieuw en reed ook zo. Via "http://www.acecarrental.is" krijg je meer informatie over deze autoverhuur en de B&B, echt een aanrader wat mij betreft.
Positano
We zijn dus met de bus gegaan vanuit Nocelle richting Positano en hebben de 1700 traptreden overgeslagen (zie eerdere foto Leven op het randje). De bus stopt namelijk boven op de top van de berg die je ziet. Daarna moet je nog helemaal naar beneden lopen door de mooie kronkelende straatjes richting strand. Daar kun je heerlijk met een Italiaans ijsje uitpuffen en genieten van de unieke bouw en ligging van deze plaats aan de Amalfi kust. De wolken hangen over de bergtoppen erachter, een prachtig gezicht als je daar zit (of ligt). Vergeet alleen niet dat je ook de berg weer op moet om de bus weer te pakken.......maar op het strand is dat even iets om nog niet bij stil te staan.
La Graciosa
Vanaf 480 meter hoog hebben we een geweldig zicht op het eiland La Graciosa. Het weer is helder, de zee is strak blauw, er hangt een wolk die de vulkaan in de schaduw zet. we staan op het uitzichtpunt Mirador del Rio, een meesterwerk van de kunstenaar Cesar Manrique met diverse plateautjes, uitgehouwen in de steile rots om het uitzicht naar alle kanten te kunnen bewonderen. En dat doen we dan ook graag. Het enige dorpje op La Graciosa is Caleta del Sebo dat je links ziet liggen. Ze leven er voornamelijk van het vissen, er is een haventje. Maar er is geen enkele verharde weg op dit eiland, een aantal inwoners heeft wel een jeep waarmee ze over de onverharde wegen kunnen. Hier ga je terug in de tijd. Je kunt het bezoeken, er liggen mooie stranden en wandelpaden. La Graciosa maakt onderdeel uit van de Chinijo Archipel, zoals ook het vulkaaneiland wat je erachter ziet liggen, Montana Clara, dat 256 hoog is. Het is onderdeel van het grootste maritieme natuurreservaat in Europa en het schijnt zelfs dat het avonturenboek 'Schateiland' op La Graciosa is gebaseerd. Het was vroeger een favoriete hangplek voor piraten omdat er veel handelsschepen hier passeerden. Als je de foto opent krijg je een betere blik op het eiland.
Hoe lang nog?
Het verhaal achter de prachtige kleur van Peyto Lake is minder mooi. De Peyto gletsjer zorgt namelijk hiervoor door miljoenen miniscule rotsdeeltjes in het meer te deponeren, die in samenspel met de zon de kleur veroorzaken. De Peyto gletsjer wordt al sinds begin jaren '50 onderzocht en wereldwijd als referentie gebruikt als het gaat om de snelheid waarmee gletsjers zich aan het terugtrekken zijn. Eind 2015 heeft het onderzoeksteam de noodklok geluid, Peyto brokkelt onder hun ogen af, inmiddels heeft de gletsjer 70% van de oorspronkelijke omvang verloren. Meten wordt bijna onmogelijk, de meetapparaten die via lange staven in het ijs worden bevestigd, kwamen afgelopen jaar al snel bloot te liggen en vielen allemaal om. Als de huidige snelheid van terugtrekken aanhoudt, zal onze generatie deze gletsjer nog zien verdwijnen en daarmee ook de prachtige kleur van Peyto Lake. Volgens de onderzoekers geldt dit voor de hele Icefields Parkway. De volgende generatie zal zich afvragen waarom deze ooit zo genoemd is volgens hen. Maar hopelijk zijn de onderzoekers wat te pessimistisch. We kunnen er nu in ieder geval nog van genieten, om dit verhaal met een vrolijke noot te eindigen.
IJsland is groen.....
......en Groenland is ijs" is een bekend gezegde onder IJslanders. De Fjadrárgljúfur canyon laat dit zeker zien. We kwamen hier min of meer per toeval terecht via de receptioniste van het hotel waar we verbleven. Omdat 's ochtends de lucht volledig blauw was, wilden we naar de Laki kraters, een bekend gebied in het zuiden. We hadden de bus echter al gemist, maar de receptioniste belde via het vervoersbedrijf gewoon direct met de buschauffeur. De bus zou toch stoppen bij Fjadrárgljúfur, op de weg richting Laki, waar wij op konden stappen als we wilden. Wat een service! Daar aangekomen zagen we deze magnifieke canyon en besloten niet vijf uur in de bus te gaan zitten, maar hier te gaan wandelen. Geen moment spijt van gehad. De canyon is 2 km lang en op plaatsen 100 meter diep. Je kunt op allerlei plekken plateau's oplopen vanwaar je de canyon in kunt kijken, je staat letterlijk op het randje van de afgrond. Aan het eind loopt een waterval naar beneden waar je ook een plateau hebt zoals je op de foto ziet. Daarvoor moet je wel even een stukje van maar één meter breed overwinnen om er te komen. Spannend maar een 'must' om daar te staan! Aan het begin kun je ook naar de ingang afdalen en zie je de prachtige vormen van de canyon van onderaf.
Zo lek als een zeef
Is dit een gletsjermeer, een rivier of geen van beide? Je kijkt naar het unieke Medicine Lake. In de herfst en winter is het geen meer, maar een moddervlakte met hier en daar waterpoeltjes die verbonden worden door een waterstroompje. Het meer is namelijk zo lek als een zeef aan de onderkant. Door zinkgaten verdwijnt het water in één van de grootste grottensystemen ter wereld, ontoegankelijk voor mensen. 16 km verderop komt het water via de grotten weer bovendrijven nabij de Maligne Canyon. Doordat de gletsjers zo hard smelten in de lente en zomer, kunnen de zinkgaten de hoeveelheid niet meer verwerken, overstroomt de moddervlakte en wordt het meer weer gecreëerd. De oorspronkelijke bewoners van dit gebied geloofden in hogere krachten door dit fenomeen, en noemden het daarom Medicine Lake. De foto is hartje zomer genomen, de jongens zijn aan het rotsspringen (er staat er ook ééntje op de rots in het meer) en gaan een klein hengeltje uitwerpen. De reden dat het zo grijs oogt, is een enorme bosbrand honderden kilometers naar het westen. De wind zorgde voor enkele van deze grijze dagen, wat wel apart was. Je rook het trouwens niet.
Openlucht kuuroord
Ontspannen wandelen in zuurstofrijke, knisperende frisse buitenlucht, het lijkt wel een kuuroord deze Sunshine Meadows. Je kunt hier geweldig wandelen op hoog alpine niveau met uitzicht over de Rockies, alle kanten op. Je vertrekt met een 'yellow bus' vanuit Sunshine Village, wat niet meer is dan een klein visitor center, maar 20 km van Banff. Die brengt je naar een berghut, vanwaar je mooie rondwandelingen kunt maken. Als je terugkomt bij de berghut wachten je daar de lekkerste hotdogs in de Rockies, je kunt ze zelf volsmeren met zoveel sausjes als je maar wilt. Net zoals in een kuuroord wordt ook hier de inwendige mens verwend. Eigenlijk een relatief onbekend gebied in Banff NP, maar naar mijn smaak één van de mooiste.
Nieuw-Zeeland • Abel Tasman NP
Nieuw-Zeeland • Abel Tasman NP
Kajaktocht met gids
Met z'n zessen staan we op een strandje te droogpeddelen op een rijtje, dit moet wel een koddig gezicht zijn van een afstandje. We zijn hier met een watertaxi naar toe gebracht. Als de gids tevreden is met onze prestaties gaan we in tweepersoons kajaks op weg, precies zoals je die op de foto ziet. Voor mij in de kajak zit een Duitse meneer. "Daar gaan we naar toe", zegt de gids en hij wijst op een prachtig klein eilandje uit de kust. Als we daar aankomen zien we tientallen zeehondjes liggen en zwemmen. We leggen de peddels stil en er komen er een aantal naar ons toe gezwommen. Ik kan ze over het bolletje aaien als ik wil, zo nieuwsgierig zijn ze, zo dichtbij. Fantastisch..... We peddelen om het eilandje heen, daar zie ik een rots met een gat erin en boompjes erop, recht voor een inham met een wit strandje. Het is te idyllisch voor woorden. We gaan aan wal en eten de door de gids meegebrachte lunch terwijl hij vertelt over de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Dan gaan we terug, maar niet zomaar. De gids ontvouwt een zeil, we gaan parrallel liggen met de kajaks en houden het zeil omhoog. Zo zeilen we met een lekker briesje in de rug terug. Wat een geweldige ervaring. Natuurlijk kun je zelf een kajak huren en er op uit trekken, maar zo'n gids weet precies waar je moet zijn, een aanrader. Ik heb deze tocht gemaakt in het Abel Tasman NP, je kunt eenvoudig boeken in het plaatsje Marahau dat maar één straat heeft, dus het kan niet missen. Een andere topplek in Nieuw Zeeland om te kajakken is bij Cathedral Cove op het schiereiland Coromandel.
Traditie in Valetta
Binnen de oude ommuurde binnenstad van Valetta vindt je een schat aan oudheden. De stad ligt op een verhoging aan de Middellandse Zee, waardoor je met veel trappetjes omhoog te maken hebt in historische steegjes. Erg leuk om buiten met uitzicht te eten op één van de terrasjes. Om 12 uur wordt traditioneel een kanonschot gelost in de Upper Barracca Gardens, waar je een prachtig uitzicht hebt op de zogenaamde three cities die aan de overkant liggen. Daar ligt de bakermat van Malta, daar vestigde de Maltezer Orde zich als eerste. Alle forten en bastions die je ziet liggen zijn dan ook de oudsten van Malta. Dus beperk je niet tot Valetta, maar ga ook richting de overkant, absoluut de moeite waard.
IJsland • Zuidelijk Schiereiland
IJsland • Zuidelijk Schiereiland
Onbetaalbaar
De Blue Lagoon is gewoon leuk om te doen als je dan toch in IJsland bent. Maar als je van kleurrijke landschappen houdt, moet je net even verderop zijn. Séltun is een geothermisch gebied met borrelende poelen en stoomgaten waar je tussendoor kunt lopen over houten plavonders. Maar het echte avontuur begint daarna pas, als je aan het eind van de plavonders via een smal paadje een rode berg beklimt. Je loopt gewoon volledig vrij tussen de stoomgaten door naar boven. Onderweg wil je echt alleen maar foto's maken, elke meter die je klimt. Op de top kun je alle kanten opkijken. We hadden ook nog het geluk dat er enorm dreigende lucht boven ons hing, maar het daar omheen helemaal blauw was. Daardoor kregen we een heel mooi kleurenspel te zien met schaduw en licht, een onbetaalbaar uitzicht wat mij betreft. In de verte zie je het Kleifarvatn, een bezoek aan dit meer kun je mooi combineren met Séltun en de Blue Lagoon. Zo heb je een mooi gevarieerde dag op Reykjanes.
Italië op zijn best
Wat een heerlijke dag kun je hier doorbrengen, zeg. Genieten van het Italiaanse leven. Zeker in oktober toen wij er waren, als het er echt rustig is. Bosa is de naam, eerder al plaatste ik een overzichtsfoto ervan, nu zie je één van de vele kleurrijke, authentieke straatjes ervan in het oude centrum. Ga eerst een wandeling maken langs de rivier Temo die beneden door het stadje loopt, gelardeerd door een lange rij palmbomen. Smul dan van een heerlijk Italiaans ijsje bij een gelateria. Loop daarna rustig door de straatjes en steegjes omhoog richting het kasteel dat op een heuvel ligt. Daar heb je prachtige uitzichten over het dal, alle kanten op. Daarna beneden in de open lucht heerlijk eten op het plein waar dit straatje op de foto bijvoorbeeld in uitkomt. Als afsluiter pak je de auto en rijdt de mooiste kustroute van Sardinië, deze loopt van Bosa naar Alghero in het noorden. Waanzinnige uitzichten gegarandeerd. Geen haast, puur genieten in Bosa.....
Wakker worden
Ik stap vroeg in de ochtend met een duffe kop uit onze camper richting washokjes. We zijn de vorige avond op deze campground gaan staan, er hing lage bewolking toen. Ik slof over het paadje voorbij de bomen waar we met de camper achter staan. Ik kijk even naar links en weet niet wat ik zie....de Nieuw Zeelandse Alpen in volle glorie met Mount Cook er trots bovenuit stekend! Ik vergeet totaal dat ik eigenlijk verder moet richting de hokjes en al een uurtje aan het ophouden was. Hard ren ik terug naar de camper, grijp mijn fototoestel en maak het gezinnetje wakker om te komen kijken. Daar staan we dan, met z'n drieën naar dit natuurgeweld te staren. Heerlijk wakker worden zo! Deze campground zit aan de Mount Cook Road aan Lake Pukaki, een geweldige plek om te overnachten als je dit park wilt bezoeken. Vlak in de buurt zit een klein vliegveldje waar je een rondvlucht kunt boeken of met een helicopter op de Tasman gletsjer nabij Mount Cook kunt landen.
Leven op het randje
In het plaatsje Nocelle, dat je hier ziet liggen, leven ze letterlijk op het randje van de afgrond. Het is het eindpunt van de mooiste én eenvoudigste wandeling aan de Amalfikust, de "Sentiero degli Dei". Hoe lekker klinkt dát zo in het Italiaans. Het is het Pad van de Goden en het mooie is dat je met een lijnbus naar het hoogste punt van de wandeling kunt, het plaatsje Bomerano. Vanaf daar daal je in 6 km. geleidelijk af naar Nocelle. Wij hadden ook nog de mazzel dat er een groep wandelaars onder begeleiding van een Engelse gids op de bus zat. Deze gids was een replica van Anthony Hopkins, zelfs zijn stemgeluid was exact hetzelfde (of was het hem echt?). In ieder geval kregen we een gratis geschiedenis- en cultuurles onderweg. Na aankomst in Nocelle kun je op een spectaculaire locatie lekker eten in ongeveer het enige restaurant wat er is, een uitbouw op palen waardoor je recht de afgrond beneden je inkijkt en links en rechts de Amalfikust ziet. Na het eten heb je de keuze, 1700 traptreden afdalen naar Positano of de bus er naar toe nemen. Wat zouden wij gedaan hebben......?
De IJslijn
In Yoho National Park verbleven we in het plaatsje Field, bij een vrouw die als Park Ranger op het visitor center werkte. Haar man was van Franse afkomst en bleek de trails in Yoho te onderhouden. Waar wij met een rugzakje lopen, liep hij met electrische zagen en ander materiaal, samen met zijn compagnon. Tsja, met een auto kun je niet over de paadjes, dus dat is gewoon sjouwen. Hij kende vanzelfsprekend elke wandeling in het park en raadde ons de Iceline trail aan. Nooit van gehoord, had ik niet in de boekjes gezien, maar we gingen ervoor. Na drie kwartier steil omhoog klimmen, zigzaggend, vroegen we ons zwetend af of dit wel een goed idee was. Hoe deed onze gastheer dat met al dat materiaal? Maar even later kwamen we boven de boomgrens, we bleken 500 meter geklommen te hebben. Ver beneden ons, aan de overkant van de vallei, zagen we de 300 meter hoge Takakkaw Falls uit de bergen komen vallen. Fantastisch dat je er vanaf hier boven op kon kijken, je zag hem vanuit de gletsjer komen glijden voordat hij de val maakt. De rest van de wandeling was het één groot spektakelstuk, we keken over het hele dal heen alle kanten op. Overal gletsjers..., dus dáárom noemden ze dit de Iceline. Uiteindelijk kwamen we aan de voet van de gletsjer die je op de foto ziet, waar enkele andere wandelaars al naar op weg zijn (even openen). Toen we terugkwamen bedankten we de Fransman 's avonds voor zijn tip en vertelden enthousiast wat we allemaal gezien hadden. Hij glimlachte...
Topmoment
Uche, uche, uche....!! Voor me loopt een mevrouw al hoestend en proestend te wroeten door de sneeuw, bergop. Het lijkt wel of ze vanochtend een heel pakje sigaretten heeft opgerookt. Ze verstoort de stilte en komt bijna niet vooruit, dus ik ga van het pad in de sneeuw af en passeer haar half glijdend. Ik laat haar al snel achter me, en kom op een vlak plateau in de sneeuw. Het is midden juli, maar dat maakt hier niet uit in Landmannalaugar. Ik kijk om en zie het fantastische landschap, ik kijk enorm ver weg, het is super helder weer, wát een topmoment! Ik neem een tijdje wat foto's, het is hier achter de berg windstil, bijna onwerkelijk. Dan wordt de rust verstoord als ik het hoofd van de hoestende vrouw zie verschijnen boven het sneeuwveld. Ik laat haar voorbij gaan, ze glimlacht even naar me tussen het hoesten door, en gaat dan door naar de top van de berg, de Brennisteinsalda. Toch respect dat ze dit doet met haar conditie. Ik blijf op het tussen plateau rondhangen. Het heeft me maar een kwartier gekost om zo hoog te komen. Rechts zie je een stuk van de zwarte vulkaan Bláhnúkúr, de meest aanbevolen tocht bergop in de reisboeken, maar die is behoorlijk zwaar en een stuk hoger dan deze. Mijn tip is dan ook, beklim de Brennisteinsalda. Het is echt eenvoudig om een eindje te klimmen en een top uitzicht over Landmannalaugar te verkrijgen, je hoeft er niet eens voor naar de top. Maar als die mevrouw het kon, geloof me, dan kan ongeveer iedereen het....
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
