JoshuaX
Wonder van Portugal
Het kasteel van Guimaraes is in 2007 gekozen als één van de Zeven Wonderen van Portugal, uit een lijst van 794 historische monumenten. Deze wonderen vertegenwoordigen het best het nationale erfgoed van Portugal. Eén van de andere zeven is bijvoorbeeld de Toren van Belém dat een stuk bekender is. Dit kasteel ádemt historie, middeleeuwen, ridders; als je er voor staat snap je waarom het een Wonder van Portugal is. Het is alsof je in een tijdmachine bent gestapt en in het jaar 900 terecht bent gekomen. Het staat trots op een heuvel boven het historische centrum van Guimaraes (UNESCO erfgoed), omzoomd door gras, bomen en grote zwerfkeien. Je kunt naar binnen waar je overal vrij rond kunt lopen, langs de kantelen met mooie uitzichten, maar ook in de hoge Donjon. Ik stel me voor dat de mevrouw rechts op de foto zich ook elf eeuwen terug in de tijd waant, ze staart vol ontzag omhoog naar de muren en kantelen. Haar ridder op het witte paard komt, te voet in dit geval, 'gelukkig' het beeld inlopen om haar weer wakker te maken. Als je het kasteel bezoekt, parkeer dan bij het historische centrum waarna je in twintig minuten door de prachtige straat Caminho do Castello naar het kasteel loopt. Het is veel mooier het kasteel op deze manier te naderen.
Wandelroute...Landman
Als je maar één dag hebt om Landmannalaugar te bezichtigen, wil je graag het beste zien wat dit geweldige vulkanische gebied te bieden heeft, en het liefst zonder veel toeristen om je heen. Als je bij de hutten aankomt, staan daar echter wel een tiental bordjes met wandelroutes er op. Wat te doen? Nou, het volgende; volg niet zoals de meeste mensen doen het bordje Laugahraun, direct het lavaveld in. Volg echter het bordje Graenagil, dan ben je al snel met slechts enkele andere wandelaars. Het leidt je over een lege vlakte met royalietbergen, richting een kloof vol gekleurde bergwanden (de Graenagil), je loopt hier langs een beek die je blijft volgen. Heel gaaf is een deel waar, als het waait (en dat zal het doen), om de zoveel seconden een lading gruis naar beneden rolt van de bergwand af, daar waar de kloof het nauwst is. Dit veroorzaakt een zandwolk. Met een beetje timing ren je er op het goede moment doorheen over het smalle pad. Je klimt aan het eind van de kloof omhoog, en ineens kom je tien meter hoger op het lavaveld Laugahraun terecht (verpletterend moment!) en zie je na een tijdje de gekleurde vulkaan Brennisteinsalda boven het lavaveld uitstijgen (prachtig contrast!). Het is een 'must' om hier een stukje op te klimmen. Na een kwartiertje sta je al hoog genoeg om een magnifiek overzicht te hebben over Landmannalaugar, zoals op de foto. Aan de voet van de vulkaan vindt je stomende zwavelpoelen met prachtige kleuren en de geur van rotte eieren. Vanaf hier volg je de route naar links langs de royalietbergen, waarna je rechtsaf het lavaveld weer doorsteekt, terug naar de hutten. Zo krijg je in één wandeling het meest complete beeld via een 'loop', en wandel je niet met de meeste toeristen mee die recht naar de vulkaan lopen en dezelfde weg weer terug nemen. Veel toeristen komen trouwens standaard om 12.00 uur 's middags met bussen aan bij de hutten. Dus ben er eerder of een stuk later, dat scheelt een boel. De beschreven route neemt inclusief beklimming en rustpauzes ongeveer 3,5 uur in beslag, maar is wel eenvoudig. Op de foto volg je van achter het lavaveld de route naar de rechterkant van de foto, waarna je na de oversteek van het lavaveld (je ziet er een paar mensjes in lopen) bij de zwavelpoelen links beneden uitkomt. Aan de linkerkant van de foto volg je de weg terug naar de hutten. Veel wandelplezier!!
Todi on the Rocks
Todi is zo'n typisch sfeerrijk Umbrisch dorpje dat boven op een rots gebouwd is. Je kunt het beste parkeren bij de Renaissance kerk Santa Maria della Consolazione, dat een stukje buiten de dorpskern ligt. Als je dan richting de kern van Todi wandelt op de Vialle della Vitoria, krijg je dit mooie uitzicht op de buitenste huizen en het achterliggende Umbrische landschap. Rij dus niet direct het centrum in, dan mis je de mooie ligging. In het centrum vindt je kerken en prachtige oude gebouwen, vooral rondom de Piazza del Popolo. Van daaruit kun je slenteren door de smalle straatjes zoals je dat verwacht van zo'n prachtig Italiaans dorp.
Umbrië, het ruwe...br
Umbrië is minder populair dan Toscane (en daarmee ook meteen een stuk rustiger), maar niettemin een prachtig gebied om te bezoeken met zijn geheel eigen charme en subliem bewaard gebleven oude stadjes zoals Todi, Spoleto en Orvieta. Het is minder lieflijk dan het Toscaanse landschap, het heeft een wat ruiger uiterlijk. Toch vindt je er ook meer dan voldoende Toscaans ogende plekjes. In Orvieto hadden we dit uitzicht vanuit de 'ondergrondse stad'. Dit is geen verkeerde plek om te wonen. De ondergrondse stad is overigens gebouwd door de Etrusken en ligt niet letterlijk ondergronds, maar in de grote rots waar het huidige Orvieto op ligt. Je kunt hier een heel mooie rondleiding maken door het gangenstelsel met 'kamers' waar de Etrusken zich terug konden trekken bij gevaar. Ook zie je alle slimme dingen die ze binnen in de rots hadden ontwikkeld om er een tijd te kunnen overleven. Je kunt hierbij meteen profiteren van het uitzicht op de omgeving rondom de stad.
Schelpen zoeken
Étretat is een plaatsje aan de Normandische kust en is bekend om de prachtige krijtrotsen waar het tussen ligt. Je kunt zowel links als rechts van Étretat de rotsen beklimmen, maar als je slechts één kant wilt doen is de linkerkant de mooiste. Aan deze kant vindt je onder meer de 40 meter hoge rotsnaald l'Aiguille die recht uit zee omhoog steekt, met kort erachter de Porte d'Amont, een even hoge rotsboog die op een olifantenslurf lijkt. Aan de voet van deze krijtrotsen zijn mensen met eb vaak schelpen en schelpdieren aan het zoeken op de met zeewier bedekte stenen. Van boven heb ik een mooi beeld van een drietal mensen die op zoek zijn, wat tevens de enorme diepte en steilheid laat zien van dit prachtige natuurfenomeen. Ik moest er wel even voor op het randje liggen, maar dat was deze aanblik zeker waard.
Vulkaankracht
Waar nu de zwarte Jeep rijdt, lag zes jaar geleden nog een gletsjermeer. Waar nu een kleine gletsjer over is aan de linkerkant, liep deze zes jaar geleden in de volle breedte naar beneden. Het grootste deel is weggesmolten door (pyroclastische) lavastromen. Een overweldigend gezicht én gevoel als je hier bent om dit te aanschouwen. In 2010 barstte de vulkaan Eyjafjallajökull uit en legde een groot deel van het vliegverkeer boven Noord Europa plat, doordat de 8 km hoge aswolk richting het Europese vasteland dreef. Ook werd hierdoor een deel van de belangrijke IJslandse ringweg 1 onberijdbaar. Langs de onverharde weg F249 kun je de noordzijde van de Eyjafjallajökull bezoeken waar wekenlang lava naar beneden is gestroomd in 2010. Deze weg loopt van de Seljalandsfoss richting het natuurpark Pórsmörk. Om hier te komen heb je een 4 wheel drive nodig met hoge onderkant, want je zult een aantal riviertjes door moeten steken. Het is ongeveer 25 km onverhard terrein voordat je er bent, en dan moet je nog een laatste doorsteek maken waar de zwarte Jeep net doorheen is gegaan. Het was maar goed dat de lava deze kant uitstroomde, want aan de andere kant van de vulkaan liggen boerderijen die hierdoor gelukkig gespaard zijn gebleven. Waar je het witte busje en nog meer Jeeps ziet staan bij de rand van de vroegere gletsjer, kun je een (officieel uitgezette) wandeling maken omhoog om de verwoesting van dichtbij te bekijken. Om meer te zien en leren over de vulkaanuitbarsting kun je terecht langs ringweg 1 bij het kleine maar zéér aan te bevelen Eyjafjallajökull visitor center, dat wordt beheerd door de familie die in één van de meest bedreigde boerderijen woont aan de zuidzijde van de vulkaan. Het ligt in de buurt van de plaats Hvolsvollur, je kunt het niet missen, het ligt direct langs de weg en wordt goed aangegeven. Onder meer zie je daar een film over de familie en hun boerderij vóór, tijdens en na de uitbarsting, een geweldige persoonlijke insteek van deze gebeurtenis waar je echt bij betrokken raakt.
Een huisje aan zee
Vooraf lees je dat het echt kan spoken aan de westkust van het Zuidereiland. En het klopt! Aan deze honderden kilometers lange kuststrook tussen de Tasman zee en de Nieuw Zeelandse Alpen is het genieten van de natuur, maar opletten voor storm en regen. Duizenden nikau-palmbomen staan krom gebogen langs deze kust door de genadeloze wind die hier vaak staat vanaf zee. Wij lopen hier midden op de dag door het Punakaiki National Park, waar je de Pancake Rocks vindt, wanneer alles dicht trekt en zo donker wordt dat het avond of nacht lijkt. In de verte zie ik huisjes met witte daken liggen aan de kust. De harde wind stuwt het water (ook door de lucht) richting strand. Prachtig zo'n huisje aan zee, maar op deze momenten zit je daar misschien liever niet. Als je langs de westkust rijdt, pik dan ook alles mee wat je kunt zolang het weer je gunstig gezind is. Denk niet 'dat doen we morgen wel'. Wij hebben op de avond dat we bij de westkust aankwamen meteen de Fox gletsjer en Matheson Lake bezocht. En dat was maar goed ook, want die nacht stormde het daar en zijn we doorgereden naar de Pancake Rocks die we op tijd konden bezichtigen voordat de volgende storm losbarstte.
Groepsfoto in de rege
Bressanone is één van de oudste stadjes van Tirol (rond 900 n.Chr.) en heeft vele oude straatjes met arcadebogen waar je de sfeer kunt proeven. Maar het plein met de Duomo en het ernaast gelegen klooster met de 14e eeuwse fantastisch versierde vierkante kloostergang is wel het hoogtepunt. Absoluut een bezoek waard dus we gingen er op af. Het was een dag met veel lichte (mot)regen. Op het plein waar de Duomo staat was bijna niets te doen. Behalve een groepje vakantiegangers, vermoedelijk ergens uit Afrika, die niets liever wilden dan met de Duomo op de foto. De leider van de groep, de man rechtsachter, stond op teenslippers aan een Italiaans meisje langdurig uit te leggen hoe ze exact de foto moest nemen. De groep stond inmiddels met allemaal verschillende kleuren paraplu's keurig in het gelid af te wachten. Na enkele minuten voegde hij zich eindelijk bij de groep waarna in één seconde alle paraplu's werden dichtgeklapt en bij iedereen een big smile op het gezicht verscheen. Zo schenen ze toch nog wat licht op deze druilerige dag. Ik vond het een bijzonder plaatje, zeker omdat ik hier een echt 'oud' Italiaanse foto wilde nemen en de man uiterst rechts in beeld hier uitermate geschikt voor was. Het contrast tussen hem en de kleurrijke groep was zo groot, dat ik het daarom nog extra benadrukt heb door kleur met zwart wit te combineren.
Pyramid Island
Aan de voet van Pyramid Mountain ligt Pyramid Lake, en midden daarin ligt weer Pyramid Island. Als je, vooral in het hoogseizoen, eventjes alleen wilt genieten van al het moois hier, is dit een perfect plekje om 's avonds rond zeven of acht uur je in alle rust terug te trekken. Het eiland bereik je over een loopbrug. Je kunt er ook voor kiezen om een bootje, kano of kajak te huren bij het Pyramid Lake resort, zoals deze mensen die ik vanaf het eilandje in alle rust langs zie komen. Je kunt het hele eilandje rondlopen waarbij je ook prachtig zicht hebt op de roodgekleurde pyramidevormige berg waar dit alles naar is vernoemd. Deze kleurt nog eens extra mooi rond deze tijd. Je bereikt Pyramid Lake via de, je raad het al, Pyramid lake road vanuit de plaats Jasper. Je moet wel heel veel pech hebben om onderweg geen Waipiti herten tegen te komen.
Arco
Waar worden de Europese Kampioenschappen Mountain Running 2016 gehouden? Juist, in Arco, gelegen 5 km boven het noordelijkste punt van het Gardameer. Dit plaatsje ligt prachtig tegen een 180 meter hoge rots aan. Deze rots kun je beklimmen tussen een rij van enorme cypressen door, een super idyllische omgeving. Boven op vindt je het Castel di Arco. Halverwege de klim zie ik beneden me Arco liggen met de Kathedraal en in de verte de bergwanden waartussen het Gardameer ligt, het uiterste puntje van het meer ligt recht achter de middelste heuvel. Op 2 juli zullen de beste atleten uit Europa door het stadje deze rots oprennen. De sfeer is er ook helemaal naar, dit is een echt sportstadje. Mountain bikers, rotsklimmers en runners zien Arco als uitvalsbasis om hun sport te beoefenen. De sfeer is erg 'laid back'. Rond de kathedraal vindt je trouwens heerlijke terrasjes om na de klim een drankje of lunch te doen.
IJspret!
We staan klaar met pikhouweel in de hand en crampons onder de wandelschoenen. Ik zie in de verte een groepje over de gletsjer lopen, dat ziet er toch wel intens uit van een afstandje. Daar gaan wij ook naar toe met ons groepje. Toch wel spannend, nog nooit eerder gedaan zo'n gletsjertocht. Maar het wordt een geweldige ervaring. We hangen boven een draaikolk in een ijsgat, we liggen plat op het ijs gletsjerwater te drinken, we wandelen langs diepe ijsspleten, we hakken met onze pikhouweel totdat we het prachtige blauwe ijs zien onder de bovenlaag. Dikke ijspret, avontuur! We zijn mee met de Icelandic Mountain Guides. Ze zitten met een 'stand' tegenover de informatiebalie bij de ingang van Skaftafell NP. Ze nemen kinderen vanaf 8 jaar oud mee, de andere 'stand' die er staat vanaf 10 jaar. Ze krijgen een soort harnasje om voor de veiligheid, zodat de gids ze vast kan houden boven bijv. een ijsgat. Wij liepen de Blue Ice Experience, waarbij je een kleine 2 uur op het ijs van de Svinafellsjökull loopt nadat je er met een busje naar toe bent gebracht (10 minuten). Je kunt ook een tocht van 5 uur maken, voor ieder wat wils. Een aanrader voor iedereen, ook voor gezinnen met kinderen, ons zoontje vond het geweldig om te doen! Als extra tip geef ik mee om, als je reisplanning het toelaat, hier een gletsjertocht te maken en niet bij het populaire Sólheimajökull. Die gletsjer ligt veel dichter bij Reykjavik en toeristenbussen stoppen daar dicht bij de gletsjer. Wij zijn er gaan kijken en zagen grote groepen richting gletsjer lopen. Naar mijn idee vindt je hier minder de beleving van 'de gletsjer en ik' dan in het veel meer afgelegen Skaftafell waar je met kleinere groepen (12 totaal inclusief onszelf) de gletsjer oploopt, die ook nog eens in een veel spectaculairdere omgeving ligt. Reserveren kun je ter plekke doen, wij zijn de dag ervoor langsgegaan en konden uit meerdere tijden kiezen (in het hoogseizoen).
Foto-opdracht nummer.
Opstaan. Het sneeuwt, geplande wandeling op 2000 meter gaat niet door, balen. Dan maar auto in, rijden naar Bletterbach kloof, ligt lager. Aankomst, hangt ketting voor, gesloten vanwege sneeuw. Nog meer balen, teleurstelling. Dan maar naar Egna (Neumarkt in Duits), stadje met middeleeuwse arcaden in het dal, lange afdaling, één en al bochten. Vermoeid, aankomst in Egna, meteen aan de cappuccino in lokaal barretje. Zien achter ons heel grote zwart wit foto hangen van een straatje onder de arcaden met erop huisnummer 36. Verzin ter plekke foto-opdracht, straatje en huis zoeken en eenzelfde foto maken. Ik ga op jacht, zoontje ook met eigen toestelletje (en mama). Zwerf rond door meerdere straatjes met arcaden, ze lijken allemaal op elkaar, toch wel leuk zeg! Hoor uiteindelijk zoontje roepen, heeft het natuurlijk weer als eerste gevonden. Hij neemt foto, ik neem foto aan de overkant van de straat waar het nog wat rustiger is. Krijg idee door aanblik middeleeuwse arcaden, we gaan naar kasteel van Sissi kijken. Auto weer in, halverwege breekt zon door. Fantastisch kasteel en tuinen, blakend in de zon, topmiddag. Moraal van dit verhaal; als je het even niet meer weet, verzin dan eens een foto opdracht. Is erg leuk om te doen en brengt je ook nog eens op ideeën. Eigenlijk is het altijd leuk om te doen :0) En oh ja, Egna is een heel leuk plaatsje om te bezoeken, knus en authentiek.
Zonder inspanning
De Sentiero degli Dei (het godenpad) geeft overweldigend uitzicht over een heel groot deel van de Amalfikust. Het bekende stadje Positano zie je meestal afgebeeld vanaf zee of vanaf het strand, hier zie je van 800 meter hoogte hoe het nou eigenlijk tegen de kust is aangebouwd met het strand eronder zichtbaar. Een fenomenaal gezicht. Nu komt het mooiste; deze wandeling kost bijna geen inspanning, je wandelt voortdurend licht dalend omlaag. Je kunt namelijk vanuit de plaats Amalfi de bus pakken richting Bomerano in de bergen. Daar begint de Sentiero, na 6,3 km arriveer je in Nocelle dat recht boven Positano ligt. In Nocelle kun je de bus naar Positano en terug naar Amalfi pakken. Ook geschikt voor kinderen, geen probleem. De beste uitzichten zoals je ze nergens anders aan de Amalfikust vindt, en misschien wel nergens in heel Italië, zonder inspanning. Wil je nog wat langer genieten en toch nog wat inspanning leveren, kun je vanaf Nocelle ook de 637 traptreden naar Positano afdalen.
Nietig in reuzenland
Pórsmörk is een natuurpark gemaakt voor reuzen, alles is enorm hier. Het is het favoriete park van de IJslanders zelf en goed bereikbaar vanuit Reykjavik. Je moet er wel een tiental rivierdoorsteken voor maken, wij zijn er met een vierwiel aangedreven bus ingereden. Deze vertrekt van de Seljalandsfoss, het is een spectaculaire rit. Als je aankomt kun je de 1,2 km lange klim naar de top van de berg Valahnukur maken. Vanaf daar heb je een magnifiek uitzicht over Pórsmörk, alles lijkt nietig zoals de witte Jeep die door het ruige landschap rijdt. Leuk was dat een groepje Franse en Duitse wandelaars die op de top zaten spontaan een applausje gaven voor ons zoontje toen hij de top bereikte met zijn 1 meter 22. Terwijl hij toch heel wat frisser oogde dan wij :0) Pórsmörk heeft overigens een eigen zacht micro-klimaat, hier op de top is het 16 graden zonder een zuchtje wind. Na de klim voelt het ronduit warm aan. Als je in Zuidland een regenachtige dag hebt, kun je vaak in dit gebied nog droog weer vinden. Toen wij gingen regende het bij de Seljalandsfoss, hier was het droog en zacht.
Alpe di Siusi
De grootste bergweide van Europa met ruim 50 km2, dat is de Alpe di Siusi (Seiser Alm in het Duits). Wij waren hier buiten het seizoen, de gondels stonden stil, we zijn misschien tien mensen tegengekomen de hele dag. Heerlijke rust en stilte, en bovenal natuur en uitzichten van de buitencategorie (mede terugdenkend aan de Giro d'Italia). 's Ochtends hebben we over de bergweide zelf gewandeld, in de middag doen we een kleine klim op de Plufatsch, een verhoging aan de buitenkant van de Alpe di Siusi. Dit is dan ook een absolute aanrader, na een kwartiertje klimmen kijk je over 50 km2 heen, aan alle kanten omringd door de Dolomieten, zoals de Sassolungo-toppen op de foto. Nog nooit eerder heb ik zo weinig moeite hoeven doen om zulke uitzichten te krijgen, hier waren ook enkele wandelaars die hetzelfde idee hadden gekregen. Nog een tip voor degene die hier echt naar toe gaat; er is grote onduidelijkheid wanneer je op de Alpe di Siusi mag komen met de auto, dit is namelijk beperkt om de natuur te behouden. Wij zijn het na gaan vragen bij het gondelstation. Als de gondels stilstaan mag je altijd met de auto omhoog, ook al staan er verbodborden. Als de gondels wel open zijn moet je voor 9.00 uur 's ochtends door het checkpunt op de ingangsroute zijn met de auto. Je mag wel op elk moment weer naar beneden rijden (sommigen zeggen pas weer na 17.00 uur maar dit klopt niet).
Avond op Dyrhólaey
Half juli in IJsland kun je lange avonden genieten van wat dit land te bieden heeft, de zon gaat nooit helemaal onder. Hier op de kliffen van Dyrhólaey kijk je alle kanten ver weg over zwarte, oneindig lange stranden. Iets landinwaarts zie je enkele meertjes liggen waar we zojuist nog tussendoor zijn gereden om hier te komen over weg 218, vlak bij het plaatsje Vik. Eerst zijn we naar het einde van de weg gereden waar papegaaiduikers af en aan vliegen met visjes om hun jongen te voeren. Daarna een stukje terug gereden en de weg slingerend omhoog gevolgd richting een eenzame vuurtoren om de uitzichten te bewonderen. Een inspirerende avond.
Nieuw-Zeeland • Noord Centraal Eiland
Nieuw-Zeeland • Noord Centraal Eiland
Craters of the Moon
Een wonderlijke, mystieke plek mag je gerust zeggen. pruttelende modderkraters waar de stoom aan alle kanten uit de grond komt, het lijkt wel of er meteorieten in zijn geslagen. Een houten wandelpad dat je er overheen en langsheen leidt. Dit is Craters of the Moon, een wat kleiner geothermisch gebied bij Lake Taupo, overgeslagen door menig toerist. Nog steeds ontstaan door de ondergrondse bewegingen nieuwe kraters waardoor het wandelpad regelmatig verlegd moet worden. Je lijkt hier het binnenste van de aarde in te staren. Niet missen als je daar bent, het bezoek is relatief kort (twee uur) maar zeer krachtig kan ik je beloven.
Edelherten van de...O
De Oostvaardersplassen vormen een bijzonder natuurgebied tussen Almere en Lelystad. Iedereen kent inmiddels de wilde paarden die hier rondlopen, zeker na de film 'De nieuwe wildernis'. Maar naast paarden kom je hier ook runderen en edelherten tegen. Dit zijn de grote grazers die mede vorm gegeven hebben aan dit landschap in het verleden. Daarom zijn ze opnieuw uitgezet en worden volledig vrij gelaten in de natuur, ze worden onder meer nooit gevoerd, ook niet in tijden van schaarste, en ook kadavers worden niet geruimd. Ik ben meerdere malen in dit prachtige gebied gaan wandelen, het deel dat tenminste vrij toegankelijk is. Zo kwam ik ook een groep edelherten in de ochtend tegen, koninklijke dieren in het bos en echt wildlife in Nederland. De paarden kom je ook regelmatig tegen. Het is echt een bijzonder (mooi) gebied om te bezoeken en ook mooi te combineren met de Bataviawerf in Lelystad. Graag even vergroten.
Zicht op.........
.......Castel Prösels, dat prachtig op een verhoging gelegen is. Het ligt twee kilometer van Fiè allo Scilliar, waarvan je een kerktorentje links én rechts achter het kasteel ziet liggen op de volgende heuvel. Deze vallei is prachtig, maar je zou er zo maar voorbij rijden op weg naar de Alpe de Suisi (de Seiser Alm), een toeristisch hoogtepunt in deze regio. Maar een bezoek aan het kasteel en een wandeling er omheen is zeer aan te raden, al is het maar voor de uitzichten. Als je op zoek bent naar een schilderijtje voor thuis aan de muur, kun je als je weer thuis bent een foto van deze vallei in laten lijsten.
Vijf tinten groen
De Valley of the Five Lakes is een minder bekend punt langs de Icefields Parkway, maar meer dan de moeite waard. In deze vallei liggen vijf groengekleurde meren naast elkaar, elk meertje in een andere tint groen, van donkergroen tot fel lichtgroen. Via een twee uur durende, eenvoudige wandeling loop je van meertje naar meertje, waarbij je af en toe ook een kleine verhoging tegenkomt zodat je elk meertje ook van bovenaf kunt bekijken. Omdat het minder bekend is, is het hier ook niet druk en kun je rustig genieten van deze prachtige, rustgevende vallei die in de buurt van de plaats Jasper ligt.
Oranje boven!
Als Nederlander voel je je onmiddellijk thuis, alles is hier oranje aan de Noordkust van Sardinië. Rotsformaties rijzen steil uit de Middellandse zee, je kunt hier geweldig wandelen en tussendoor zwemmen in één van de baaitjes die je tegenkomt. Ga ook gerust van de gebaande paden en kruip of klauter over 'geheime' paadjes zoals op de foto. Sardinië is veel groter dan het lijkt, het heeft een oppervlak twee derde van Nederland. Je verkijkt je snel op de afstanden. Om het hele eiland te zien heb je echt twee weken nodig. Wij hadden een ruime week en hebben ons daarom beperkt tot de noordelijke helft van het eiland. Een goede keuze bleek, want zo konden we dit deel goed verkennen zonder een haastig gevoel erbij dat we weer verder moesten.
Doorkijk op Fiè allo.
De prachtige ligging van Fiè allo Sciliar (Völs am Schlern in het Duits) zie je pas echt goed vanuit het Castel Prösels dat twee kilometer verderop ligt. Daar vandaan heb ik deze foto gemaakt. Het Castel zelf ligt er trouwens ook fantastisch bij en je kunt het van binnen bekijken. Vanuit Fiè kun je met de auto naar het Lago di Fiè rijden, waar je een prachtige wandeling naar de Tuff Alm kunt maken die recht onder de Dolomietpieken van de Scilliar ligt. Na de wandeling leent Fiè zich uitstekend voor een stevige lunch in de buitenlucht. Even vergroten doet de ligging nog wat meer recht.
Kleuren landschap
Drie uur vliegen, nog een uurtje of vier rijden (waarvan drie kwartier spectakel) en dan loop je in een uniek landschap binnen de Europese grenzen. Landmannalaugar bestaat uit een groot lavaveld omgeven door gekleurde Royalietbergen, vulkanen en zwavelpoelen. Alleen bereikbaar in juli en augustus, maar het is de moeite waard om je vakantieplannen hier op af te stemmen.
Puur en alleen voor..
Wandel eens buiten de gebaande paden in de Rockies en bezoek het Peter Lougheed Provinicial Park. Je hebt hier nog echt de ruimte, ook in het hoogseizoen. Toeristen zijn hier zeldzaam, wandelpaden zijn er in overvloed. De wandeling langs het Upper Kananaskis Lake is er eentje om in te lijsten, zonder dat je ook maar een meter hoeft te klimmen. Wandel zolang je zelf wilt en geniet van je lunch op één van de vele prachtige plekjes met een uitzicht uit duizenden.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
