MarianneV
Kroepoek
De kroepoek-koekjes die wij hier zo achteloos weg-eten bij een Indische maaltijd of bij de borrel worden in Indonesië stuk voor stuk met de hand gemaakt. Er gaat een deegje boven in een bak, die er in dunnen sliertjes onder weer uitloopt. In een klein vormpje worden de sliertjes opgevangen en vormen zo een luchtig koekje, dat eerst in de zon wordt gedroogd en vervolgens in de hete olie wordt gebakken. De mensen doen dat hele dagen....
Onbevangen
Onderweg naar Georgetown stopten we bij een compound in een gebied waar nauwelijks mensen woonden. Hoe deze mensen aan hun spullen kwamen was ons een raadsel. In de verre omtrek was niets te bekennen, en ook vervoermiddelen zagen we niet, op een enkele ezel na. We werden door de mensen uitgenodigd de compound te bekijken. Blijkbaar waren alle mannen weg. Alleen de vrouwen verwelkomden ons. Deze vrouw kwam ons onbevangen en hartelijk tegemoet en leidde ons, samen met de anderen, rond in de compound.
Ochtendkrieken
In de heel vroege ochtend, verder nog niemand wakker, zit ik aan de oever van de rivier de Gambia in Georgetown. Alles stil, alleen wat vogels die wat geluid maken. En dan komt dit bootje naar me toe gegleden. Een moment om nooit te vergeten!
De vis wordt door de.
De vrouwen op het vissersstrand van Sanyang Beach staan met honderden klaar om de vis binnen te halen. Elke 10e emmer die ze van de boten halen mogen ze houden. Dus als je 30 emmers binnen haalt heb je er drie die je mag houden om meteen te gebruiken, te drogen, te roken of te verkopen.
Vis, vis en nog eens.
Op het vissersstrand van Sanyang Beach worden de gevangen vissen in emmers verzameld. Hierna worden ze meteen verkocht of, wat heel veel voorkomt, gedroogd voor latere consumptie of verkoop.
Vissers
Aan het vissersstrand van Mui Né waren deze twee mannen volledig synchroon hun visnet aan het binnenhalen. Ze waren er een hele tijd mee bezig, maar hun inspanning werd niet erg beloond. Heel veel vis bleek er niet in te zitten...
Alleen op het water!
Houten hutjes, hoog op de palen, staan vlak langs de kant van de Mekong, of zijn zelfs op het water gebouwd, zijn dus eigenlijk drijvende huisjes. Veel mensen bieden dingen te koop aan, fruit, noodlesoep of rijstgerechtjes, emmers en ander plastic spul, vis, natuurlijk, iedereen heeft vis! Mensen wonen in bootjes van nog geen twee meter breed en drie meter lang. Kinderen van nog geen zes jaar, zoals dit jongetje gaan met een bootje een boodschap doen bij een drijvend 'winkeltje' verderop. Het ontroert, het verbijstert en verbaast.
Spelen
Dat je niet altijd echt speelgoed nodig hebt om je te vermaken weten we natuurlijk wel. Dit jongetje dat woont in een Hmong bergdorpje in Centraal Laos dat wordt bewoond door animisten zat te spelen met een krukje en stokje en een kaartje. Toen we een uur later langs kwamen zat hij er nog steeds!
Kinderen van Boeddha
Kinderen -de jongens- van arme families zijn voor hun opvoeding vaak afhankelijk van de Boeddhisten. De jongens gaan soms al op 6- of 7-jarige leeftijd het klooster in, hun enige kan op onderwijs. In Laos is het niet zo dat zij daar dan ook de rest van hun leven moeten blijven. Zij mogen het klooster tussentijds of na hun opleiding verlaten als zij geen priester willen worden. De Boeddhistische monniken, ook de jonge kinderen zoals op de foto, zijn voor hun voedsel volledig afhankelijk van de goedgeefsheid van de bevolking. Elke ochtend lopen zij over straat, waar zij voedsel van de bevolking krijgen; veelal rijst, maar ook fruit, gedroogde vis en vlees. De monniken hebben een afsluitbare schaal in een rieten mand met een draagband om hun schouder waarin zij het eten verzamelen. Dat eten wordt tussen 7 en 13.00 uur gegeten. Daarna wordt weer gevast tot de volgende ochtend. Tussen de gevende mensen zitten ook de armsten onder de bevolking. Zij geven geen eten, maar vragen de monniken een deel van hun eten weer aan hen af te staan. Zo voeden de armen de nog armeren.
Syndroom van Down
Heel veel zie je het niet, kinderen met het Syndroom van Down, ofwel een 'mongooltje'. Kinderen -en volwassenen- met een verstandelijke beperking worden in veel gevallen een beetje buiten de samenleving gehouden. Vaak gaan ze niet naar school en zijn later vaak aangewezen om te bedelen. We waren dan ook blij verrast op de school die wij bezochten een meisje met het Syndroom van Down aan te treffen dat -gewoon naar school ging. De leerkracht hield rekening met haar beperking, maar probeerde haar te leren wat binnen haar vermogen lag. De kinderen gingen meestal zorgvuldig met haar om. Fantastisch!
Doe eens iets terug!
We komen van vakanties thuis met de prachtigste foto's, die we wel aan iedereen willen laten zien. Op veel van die foto's staan mensen die we op die manier een beetje mee naar huis genomen hebben. Zeker als het contact met die personen wat intensiever was, bijvoorbeeld bij een bezoek aan een compound of een school. Hoe graag zouden die mensen zelf die foto's ook niet willen hebben. De meesten hebben niet of nauwelijks foto's van zichzelf of van hun kinderen. En hoe leuk is het later voor de kinderen van nu om te kunnen zien hoe je er als kind uitzag. Als wij de mogelijkheid zagen om foto's op te sturen hebben we de mensen al een aantal keren beloofd dat zij de foto's zouden krijgen. We hebben dit geregeld via een taxichauffeur, een gids of een medewerker van een hotel. Zo hebben we al foto's gestuurd naar Marokko, Gambia, Senegal en Indonesië. Bij een herhaald bezoek aan Gambia zagen we zelfs de foto's terug, bewaard als een grote schat. Op deze manier kun je, met weinig moeite, eens iets terug doen. Deze tip staat toevallig bij Gambia, maar kan natuurlijk voor elk land gelden.
Lief meisje!
Wat zijn ze prachtig, de meisjes van Gambia! Dit meisje in Georgetown wilde dolgraag op de foto en vond het geweldig zichzelf op het schermpje van het fototoestel terug te zien.
Slapen op de grond
Terwijl moeder haar houten muziekinstrumentjes aan de man probeert te brengen ligt haar kleine baby in het kraampje te slapen. Apetrots was moeder! We hebben deze foto laten afdrukken en via onze gids naar Gambia gestuurd. Ze was er ontzettend blij mee. Het was de eerste foto die ze van haar kind had!
Een ongeorganiseerd..
We zijn nu een aantal keren in Gambia geweest. Niet aan de kust, maar lekker de binnenlanden in, weg van de toeristische stranden, op zoek naar de bewoners van het land. Als je zoiets doet met een georganiseerd gezelschap of een reisorganisatie kan dat heel leuk zijn. De bewoners van een dorp verwelkomen je met muziek en/of dans en zijn helemaal klaar voor het bezoek. Nóg leuker vinden wij het om onderweg een compound (kleine woongemeenschap) te bezoeken waarvan de bewoners niet gewend zijn om toeristen te ontvangen. We vragen onze taxichauffeur, die we inmiddels aardig goed kennen, als eerste naar de compound te gaan en te vragen of de mensen ons willen ontvangen. We hebben dat nu een keer of vijf gedaan, en alle keren waren we van harte welkom en vonden de mensen het geweldig dat we er waren. Zij lieten trots zien hoe ze woonden, welke dieren ze hadden en wat zij verbouwden. Soms kwamen we op heel bijzondere plekken terecht. We hebben het idee dat we op die manier nog meer van het 'echte leven' hebben gezien dan bij de georganiseerde bezoeken (wat we de eerste keer in Gambia deden). Als dank voor de ontvangst namen we een baal rijst mee, die we aan het eind overhandigden. Alle keren werden we door een groot aantal mensen uitgezwaaid!
Zang en dans
We gaan naar een compound van de Djolastam, de grootste stam van de provincie Cassamance. We krijgen de kans binnen in een van de hutten te kijken. Deze man heeft 2 vrouwen (als je ze kunt onderhouden mag je er maximaal 4 hebben). De eerste vrouw is gearrangeerd door de familie. Man en vrouw mogen dat niet weigeren. De 2e vrouw is door de man zelf uitgekozen. De vrouwen hebben, samen met hun kinderen, een eigen bed met een strozak. De man heeft een schuimrubber matras. De vrouwen hebben om de beurt 'dienst' om bij de man te slapen. Deze vrouw doet ook het huishouden: doet de was, houdt het huis schoon en kookt. Ze verrassen ons met de bijna alle bewoners van de compound op muziek en dans. Ze hebben er duidelijk plezier in.
Niets hebben en toch.
Ergens onderweg naar Georgetown, diep in Gambia, stoppen we in niemandsland bij een kleine compound. Er wonen een stuk of 20 mensen, waarschijnlijk familie van elkaar. Verder niets in de omgeving dan zand en stof. Ze leven van de verbouw van pinda's; zo ongeveer het enige wat een beetje groeien wil in Afrika. Deze kinderen vonden het geweldig om bezoek te krijgen. We werden met veel enthousiasme binnengehaald. Waarschijnlijk gaan deze kinderen niet naar school, want ze spraken geen woord Engels, de taal die je op school vanaf je zevende leert. Gambia heeft elf 'volkeren', elk met hun eigen taal. Er is geen gemeenschappelijke Afrikaanse taal. Communiceren gaat in het Engels, een restje van de overheersing door de Engelsen.
Expressief!
Hoezo niet communiceren met de kinderen wiens taal je niet spreekt. De non-verbale expressie van deze kinderen spreekt boekdelen. Als je goed naar deze foto kijkt zie je op de gezichten van deze kinderen de ernst van de een, de uitdaging, de trots, de stoerheid en verlegenheid van de ander. Een mooi stel waar we erg om en mee gelachen hebben.
In de boom!
Als één van de kinderen de kokosboom inklimt en we in onze handen klappen vanwege zijn behendigheid, willen alle jongetjes laten zien hoe snel zíj wel de boom in kunnen klimmen. Als kleine aapjes vliegen ze op blote voeten naar boven, gebruik maken van hun sterke tenen en klemmend met hun benen om de stam. Dat jong geleerd oud gedaan is laat later ook een oude man zien. Niet meer zo snel als deze jongen op de foto, maar toch nog razendsnel klimt hij naar boven.
Veilig.
Het is heel spannend als je in een dorpje op de berg woont en er komen plotseling vier blanken op bezoek. Die dan ook nog een foto van je willen maken. Vanachter een ladder lijkt het veilig, maar je blijft stoer natuurlijk!
Cambodja • Angkor en Siem Reap
Cambodja • Angkor en Siem Reap
Op de voet gevolgd!
Vanuit Siem Reap gaan we het land in en bezoeken we de familie van de gids die ons die dag begeleid. Hij woont in een heel klein dorpje, een huis of 10, zo alles bij elkaar. Wat een leven! De gids weet alles over kruiden, planten en bloemen. Zijn kleien broertje ziet de, betrekkelijke, welvaart van grote broer, en wil daarom later ook gids worden. Hij volgt zijn broer en ons op de voet en probeert een beetje wijs te worden uit het Engels van zijn broer en je ziet hem de informatie over de natuur opzuigen. Zijn broer is zo lief hem ook steeds in het Cambodjaans de namen van de planten te noemen.
Uitgezwaaid!
Vanaf de boot waarmee we over de Mekong varen zien we honderden dorpjes liggen, geplakt tegen de bergen. We leggen aan om een bezoek te brengen aan een van deze dorpjes om een indruk te krijgen van de leefwijze van mensen die in de bergen langs de rivier wonen, de Kamung. We krijgen een prachtig beeld van hun dagelijks leven. Een hard leven naar ons idee. Ze verbouwen alles zelf, hebben hun eigen kleine schooltje. Na ons bezoek doen zowat alle kinderen van het dorp ons uitgeleide.
Lekker slapen
De volwassenen zie je waar je maar kijkt in de weer met hangmatten. Ze worden gebruikt als bed of als stoel. Een variant van de hangmat is deze 'hangwieg' voor dit kleine jongetje. Gewoon lekker slapen in de volle zon. Bijna om zo mee naar huis te nemen, zó lief.
Meisje uit Ban Xang..
Tijdens onze tocht over de Mekong in Laos brengen we een bezoek aan het dorp Ban Xang Hai, een bergdorp met enkele tientallen inwoners. De bewoners leven van de verkoop van zelfgestookte rijstwiskey cq brandewijn, lao-lao, en door hen geweven sjaals. Dit meisje viel ons op door haar bijna uitdagende blik met een tinteling in de ogen.
Met de boot naar...sc
Geen haar op ons hoofd die er ook maar aan zou denken om een groepje schoolkinderen van een jaar of acht alleen het rumoerige water op te sturen. In Cambodja kan dat blijkbaar wel. Dit groepje hoorden we al lang voor ze dicht bij ons waren aankomen. Kletsen, lachen, pret maken. Wat heerlijk dat de kinderen in Cambodja weer vrolijk kunnen zijn!
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
