JannavEek
De stad ontwaakt
Antequera | Net na zevenen en al op pad. Mooie plannen voor vandaag. Onderweg naar mijn (huur)auto passeer ik het schattige pleintje Portichuelo, waar meerdere kerkjes staan. Een ervan is dit la Capilla Tribuna de la Virgen del Socorro - kapel van Onze Lieve Vrouw van Socorro (1775) - in de volksmond gewoon de kapel van Portichuelo. Het ziet er fraai uit in de ochtendzon. Het licht van de opkomende zon doet het rijtje witte huizen links oplichten. De straatveger is ook al aan het werk. Een vroeg café op het plein opent de deuren. Terwijl ik de foto maak zet de cafébaas mijn koffie op tafel. Een mooie dag belooft het te worden. Onderweg in Andalusië.
Rots der geliefden
Vanaf het Moors kasteel geniet je dit fantastische uitzicht over Antequera en de 'Peña de los Enamorados', de rots der geliefden. Je ziet deze berg al vanaf de A45 komende van Malaga als je Antequera nadert. Er zijn verschillende verhalen over de herkomst van de naam van deze berg (en wat fijn dat er verhalen zijn die verbonden zijn en blijven met plaatsen). Eén ervan verhaalt van de Moorse koning van Granada, zijn beeldschone dochter en een ruiter die langs komt. Liefde op het eerste gezicht, je raadt het, en het paar verstopt zich op de berg voor de vader. Afijn, die geeft dan wel zijn goedkeuring voor het huwelijk. Maar als dan het paar de berg verlaat om zich door de Moorse koning in het echt te laten verbinden, wordt de dochter vanwege haar schoonheid lastiggevallen door herders. De ridder probeert haar te verdedigen maar wordt vermoord, waarop de vrouw een zwaard neemt en zichzelf ook doodt. De Peña wordt ook wel ´de slapende reus´ genoemd of 'slapende indiaan'.
In de schaduw van een
Antequera (Antikaria = Romeins voor oude stad) is een heel prettig Spaans provinciestadje, niet te groot, niet te klein. Het leven lijkt er erg eenvoudig. En met de siësta zijn de winkels er gewoon gesloten tussen 14:00 en 17:00 uur. Dan zit je bijvoorbeeld op Plaza San Sebastian op een bankje in de schaduw van een boom.
Hier wordt gewerkt
Ahlat | Op de Seldjoekse begraafplaats ben ik op dat vroege ochtenduur de enige bezoeker maar ben er toch niet alleen. Tegelijk met mij komt een projectteam van de Universiteit van Van (de stad) aan, om met haar dagelijkse werkzaamheden op de begraafplaats aan te vangen. Ze begonnen in mei 2014 met uitgraven, restaureren en inventariseren van de graven en stenen met Perzische en Arabische inscripties. Er is ook een museum op het terrein in opbouw. Een website, helaas (nog) niet met Engelse vertaling maar met veel mooie plaatjes, is: http://www.eskiahlatkazisi.com/calismalar.html
Oeps een schildpad
De titel nam ik over van een artikeltje van Columbus omdat hij helemaal klopt met hoe je reageert wanneer je dit dier spot. Mijn schildpad is een landschildpad, die erg groot en erg zwaar is en vooral erg oud (kan worden). Het is een Moorse landschildpad van de Aziatische en Middenoosterse groep. Deze subgroep vind je in heel Turkije terug. Het dier liep op een begraafplaats in Ahlat (aan het meer Van).
Begraafplaats Ahlat
Ahlat | Deze oude stad aan het Van meer werd al in de 2e eeuw genoemd en is in de loop van de eeuwen in veel verschillende handen geweest. De Seldjoekse begraafplaats beslaat bijna 2 km² en staat vol scheefgezakte met korstmos bedekte grafstenen uit de 11e -16e eeuw. De meeste zijn verfraaid met kalligrafische figuren in het Perzisch en Arabisch. Een verstilde plaats is het, mooi om te bezoeken.
Tapuiten en Seldjoeke
Ahlat | Wanneer ik op de Seldjoekse begraafplaats in Ahlat (aan het Van meer) de prachtige grafstenen met inscripties uit de 12e eeuw aan het bekijken ben, valt me het aan en af vliegen van een tapuit op. Ze is onrustig en slaat alarm. Het wordt me duidelijk als ik een graftombe nader: er zijn jongen, je ziet ze zitten, ze zijn al best groot. Dat moet een bij leven goede seldjoekse man geweest zijn op wiens graf de tapuiten komen nestelen..!
De delftsblauwe...Sta
Enschede | In 2010 kreeg dit gebouw de Stadshaard, naar uitslag van een NRC-enquête, de titel van het lelijkste gebouw van Nederland. Dat is natuurlijk onzin want zo lelijk is het toch niet (...) Maar het is wel opzienbarend ongewoon en nieuw. Deze warmtekrachtcentrale voor de wijk Roombeek is aan de buitenkant gedecoreerd met grote Delftsblauwe tegels, ontworpen door de Amsterdamse kunstenaar Hugo Kaagman. De tegels dragen afbeeldingen van onder meer het stadhuis van Enschede, de omslag van het boek Ik Jan Cremer en van nieuwe en oude gebouwen in de door de vuurwerkramp verwoeste wijk Roombeek. Terwijl ik hier sta te fotograferen komt een omwonende met een stem als Finkers, mij nog eens vertellen hoe lelijk hij het gebouw vindt en hoe vervelend het is om iedere dag ertegenaan te moeten kijken. Ik dacht eerst dat het een moskee was, vertel ik hem. Een moskee zegt hij zou hij dan nog verkiezen boven dit.
Het Karl Marx-huis
In de Brückenstraße 10 in Trier staat het geboortehuis van Karl Marx. Het is ingericht als een permanent museum. De tentoonstelling "Karl Marx (1818-1883), leven-werk-invloed tot in deze tijd" geeft een goede inkijk in de invloed van zijn ideeën op het verloop van de geschiedenis en de moderne tijd. Het voorhuis van het geboortehuis werd in 1727 gebouwd en de gevel is in 1930 naar oud voorbeeld weer hersteld. Er is een leuk fleurig uitziend binnenplein en in de tuin zijn drie levensgrote beelden van Marx geplaatst. Leuk voor een bezoek.
Auberge Ravoux
Auvers-sur-Oise | Ik heb het niet meteen door, kijk om me heen voor de mensen die van dit tafeltje weggelopen zijn terwijl hun wijnglazen nog halfgevuld zijn. Maar dan zie ik waar ik sta - voor Auberge Ravoux waar Vincent van Gogh het laatste jaar van zijn leven (1890-91) woonde. Dat ze dat doen.. het tafeltje daar iedere dag neerzetten .. alsof hij en zijn broer ieder moment.. ontroerend is dat. In de Auberge Ravoux is een klein museum ingericht. Het kamertje dat van Gogh hier huurde bestaat nog steeds, bleef hetzelfde, werd nooit meer verhuurd, en is te bezoeken. Het restaurant is open, en de herberg ook. zie http://www.maisondevangogh.fr/
Backgammon
Diyarbakir | De mannen in de Hasan Pasa Hani (vroegere karavanserai) spelen backgammon. Backgammon is een bordspel voor twee spelers en een van de oudste spelen die ons bekend zijn; de wortels liggen duizenden jaren terug in de Soemerische cultuur in Mesopotamië, in Irak en Iran. Natuurlijk heeft het spel een lange evolutie doorlopen. In Turkije is het het meest populaire spel en maakt het onderdeel uit van het straatbeeld.
Verpozen aan de Tigre
Diyarbakir ligt aan de Tigres; drie km zuid van de stad is een oude brug met tien bogen. Volgens een inscriptie dateert de brug uit 1065 maar er was er ook al een in Romeinse tijd. In 2010 is na restauratie de brug afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. Het is een geliefde plek voor de lokale mensen om heen te gaan. De koelte aan de oevers van de rivier, theetuinen met gezellige zitjes en rustbedden, rozen en een zacht islamitisch muziekje. Vanaf mijn tafeltje onder de bomen heb ik er een mooi zicht op, en bedenk me dat het belang van groene en koele plaatsen zoals deze niet onderschat moet worden in dit hete droge Mesopotamische woestijnland. Tijdens het islamitische offerfeest worden vanaf de brug wensbriefjes in de rivier geworpen.
Hasan Pasa Hani
Een van de leukste plekjes in Diyarbakir vind ik toch wel Hasan Pasa Hani in het centrum van de oude stad. Het is een karavanserai uit de zestiende eeuw die op de zijderoute lag. Op de eerste verdieping sliepen vaak de handelaren en op de begane grond de dieren bij de koopwaar. Nu in gebruik als bazaar met traditionele Turkse koopwaar, café, ontmoetingsplek voor jong en oud, en als restaurants met de beste lokale gerechten en onbeperkt theedrinken. Ik heb er ongelooflijk heerlijk geluncht maar kon de naam van het gerecht niet achterhalen ( ). Vooral in de zomer is het goed toeven met op de balkons de verkoelende spray. Het rokerige geeft het een geweldige sfeer en je voelt er de geschiedenis.
Het is ramadan
Diyarbakir | Tijdens ramadan, de islamitische vastenmaand, eten volwassen moslims tussen zonsopgang en zonsondergang niet. Op het moment dat de zon onder is en de eerste klanken van het vierde gebed te horen zijn, gaat men gezamenlijk de vastenverbrekende maaltijd -Iftar- gebruiken. Men eet thuis, in restaurants of in parken met familie en vrienden. Voor wie dit wil worden grote iftartenten opgezet waar men een gratis maaltijd kan krijgen. Dit wordt bekostigd door de gemeente en rijke burgers. In Diyarbakir zie ik op drie locaties deze tenten staan, een vlakbij mijn hotel. Boven uit de leidingen komt een koele spray waardoor het er aangenaam is (bij 38 gr C). Men vertelt mij dat goede daden verrichten en vrijgevig zijn tijdens de maand ramadan nog belangrijker is dan anders: het telt a.h.w. dubbel. Ook nodigt men mij uit voor een maaltijd, maar ik bedank want had al een avondmaaltje. Het is na achten, de schemering is ingetreden, de mensen zetten zich aan de tafels maar moeten nog wachten op de klanken van de moskee om te beginnen met eten. En dan zeggen ze tegen elkaar ‘Moge God deze vasten accepteren’. Vervolgens eet men soep en bij voorkeur gerechten waar vocht in zit. Meestal wordt de iftarmaaltijd afgesloten met een zoet toetje. Wanneer het eten een beetje is gezakt en de mensen weer wat op krachten zijn gekomen, gaat men wandelen. Op veel publieke plaatsen zijn er markten en worden er voorstellingen gehouden om de mensen te vermaken. In de loop van de avond gaat men naar huis en eet men nog iets voor het slapengaan. Dan gaat men naar bed om heel vroeg in de ochtend weer gewekt te worden door de trommelaar voor het ontbijt en een nieuwe vastendag. Ik merkte zeker wel iets van ramadan, zoals de geluiden op straat tot diep in de nacht. Ook kreeg ik regelmatig iets gratis, een busrit, koffie, thee of flesje rozenolie. De meeste restaurants en winkels zijn gewoon open, voor de moslims die niet met het vasten meedoen en anderen. Eten en drinken in het bijzijn van wie vast is geen probleem want, zoals iemand mij zei: "Het is geen straf, we willen dit, we doen het graag. Ramadan is een maand van gunsten".
Heilige karpers
Sanliurfa | De vijver van Abraham aan de voet van de citadel van Nimrod wemelt van de karpers. De vissen worden als heilig beschouwd en daarom rijkelijk gevoerd. Volgens de plaatselijke overlevering zouden mensen die ze proberen te vangen blind worden. Ook zegt het verhaal dat het zien van een witte vis de deur opent naar de hemel. Volgens mij zag ik er een
Halil-ur-Rahman moske
Sanliurfa | de Vijver met de heilige karpers waar Abraham in het vuur werd gegooid door Nimrod. Waar God dan het vuur veranderde in water en de brandende kolen in karpers. En waar Abraham van de heuveltop naar beneden gegooid veilig landde op een bed van rozenblaadjes, staat nu deze 13e eeuwse Halil-ur-Rahman moskee. Zo gaat het verhaal. Men kan eten kopen om de vissen te voeden, en bijna iedere islamitische persoon doet dit wel. De vijver is te vinden in het Golbasi park; op de achtergrond klinkt zachte islamitische muziek.
In Golbasi Park
Sanliurfa is een stad met een gemengde Arabische, Koerdische en Turkse bevolking. In het centrum van de stad vind je het bezienswaardige Golbasi Park, het park met de visvijver, meren, gezuilde gebouwen weerspiegeld in het water, twee moskeeën, de grot van Abraham, fonteinen, restaurants, theetuinen. Een heilige plaats, druk bezocht door bewoners en pelgrims, maar met een erg rustige sfeer en een gevoel van veiligheid die er heerst. Men zit er zomers in het gras of op de bankjes. Een heerlijke plaats om rond te wandelen en te kijken.
Pingoruïne
Pingoruïne is een (mooi) woord waarvan ik nog niet zo lang de betekenis weet. En toch schijnen er tientallen pingoruines in Noord Nederland te zijn. Op de foto zie je het Uddelermeer, tussen Uddel en Garderen. Een wonderlijk, stil, rond meer van 17 m diep midden op de hoge zandgronden van de Veluwe met een rietkraag eromheen. Ver boven het eigenlijke grondwaterniveau en 12000 jaar oud: dat moet een pingoruine zijn - een restmeer stammend uit de laatste ijstijd. Er woonden hier al 4000 jaar mensen, getuige ook de grafheuvels in de buurt. Het Uddelermeer heeft altijd tot de verbeelding gesproken. Verhalen en legenden over reuzen, watermonsters, verborgen schatten en magische krachten doen al eeuwen de ronde. Terwijl hier overdag de herders hun schapen wasten, gingen in de avonduren mystieke gezelschappen ritueel te water. En koningin Wilhelmina posteerde haar schildersezel wel eens op deze oever.
Pomphul
Even buiten Hoog Soeren vind je Pomphul, een heuveltje in het landschap waarop prehistorische grafheuvels en het Groene Poeltje. Een idyllisch plekje met, en je zou het zo niet zeggen, een hele geschiedenis met verhalen en sagen eromheen. Vroeger stond hier de Koninginnebank, het bankje van koningin Sophie, eerste vrouw van Koning Willem III, waarop zij dikwijls kwam zitten genieten van de stilte en het uitzicht over de heide richting Kootwijk. Voorts was de poel belangrijk voor het dorp. Heel lang hebben de bewoners van Hoog Soeren hier hun water moeten halen. Zij haalden dan met een ton op de kruiwagen water, over de heuvel, en dan met die zware vracht het hele stuk weer terug. Pas in 1927 werd de waterleiding voor het dorp geopend. Ik vond het ook fijn op dit bankje te zitten, hoewel het niet het koninklijk bankje meer is.
De vijver van Abraham
Sanliurfa | De vijver van Abraham met de heilige karpers is in het rustige sereen Golbasi park in het centrum van de stad. Abraham werd volgens de islamitische overlevering in de stad Sanliurfa (Urfa) geboren, en hij keerde er weer terug nadat hij in Harran zijn goddelijke roeping had ontvangen. Dan sloeg hij er (heidense) godenbeelden stuk en wekte de toorn van koning Nimrod. De koning liet aan de voet van een heuvel een vuur ontsteken en liet Abraham vanaf de heuveltop in de vlammen werpen. Maar God veranderde het vuur in water, de gloeiende kolen in vissen, en zorgde er voor dat Abraham in een bed van rozen landde. De twee rechthoekige vijvers Balikli en Ayni Zeliha aan de voet van de citadel van Nimrod wemelen sindsdien van de karpers. De vissen worden door velen als heilig beschouwd en daarom rijkelijk gevoerd. Volgens de plaatselijke overlevering zouden mensen die ze proberen te vangen blind worden.
Akcakale*
In Akcakale is het rustig ondanks de vele Syrische vluchtelingen die zich her en der in groepjes ophouden. De grensstad werd de afgelopen week (15 juni ben ik er) overspoeld door duizenden op de vlucht geslagen Syriërs voor de hevige gevechten van IS strijders en Koerdische troepen om het strategisch gelegen Syrische grensstadje Tell Abiad. Ze hadden eerst het hek langs de grens vernield om in Turkije te komen, voordat de Turkse regering besloot om de grens te openen voor ze. Zo staken er weer meer dan 6000 Syriërs in hun wanhoop (en hoop) de grens over. Ze slapen in verlaten huizen, openbare gebouwen, parken. Het groepje mensen op de foto kwam uit een parkje de weg oplopen toen er een busje voorreed. Misschien worden ze naar een van de vluchtelingenkampen vervoerd, hoewel die zeggen dat ze vol zijn. Ik kwam hier toevallig aanlopen en fotografeerde met gemengde gevoelens, liet de journalist in mij winnen. En dan moeten de foto's ook getoond worden, vind ik.
Akcakale -2
In Akcakale is het rustig ondanks de vele Syrische vluchtelingen die zich her en der in groepjes ophouden. De grensstad werd de afgelopen week (15 juni ben ik er) overspoeld door duizenden op de vlucht geslagen Syriers voor de hevige gevechten van IS strijders en Koerdische troepen om het strategisch gelegen Syrische grensstadje Tell Abiad. Ze hadden eerst het hek langs de grens vernield om in Turkije te komen, voordat de Turkse regering besloot om de grens te openen voor ze. Zo staken er weer meer dan 6000 Syriërs in hun wanhoop (en hoop) de grens over. Ze slapen in verlaten huizen, openbare gebouwen, parken. Dit groepje mensen kwam uit een parkje de weg oplopen toen er een busje voorreed. Misschien worden ze naar een van de vluchtelingenkampen vervoerd, hoewel die zeggen dat ze vol zijn. Ik kwam hier toevallig aanlopen en fotografeerde met gemengde gevoelens; liet de journalist in mij winnen. En dan moeten de foto's ook getoond worden, vind ik.
Akcakale - kort bezoe
Akcakale | Historische plaats Harran is maar 20 km van de Syrische grens. Ik besluit na mijn bezoek daar wat richting grensplaats Akcakale te rijden, vooral uit nieuwsgierigheid hoever je kunt komen. Het verbaast me dan als de verwachte wegblokkades uitblijven: niets houd je tegen om tot de grens te komen. En enkele kilometers voor de stad wordt de bijeengepakte massa witte tenten in de verte zichtbaar, het Syrische vluchtelingenkamp van Akcakale. Ik stop langs de weg om vanaf een afstand een foto te maken. Snel en schichtig. Want dit is best eng: wat is de situatie? Na een uurtje rondkijken in Akcakale keer ik weer (terug naar Sanliufra). Neem een lifter mee, een oude man, Syrier, die zegt een dokter voor zijn voet te hebben bezocht en nu terug moet naar het vluchtelingenkamp. Nou daar kom ik toch langs. Hij stapt bij de ingang van het kamp uit. Ik schiet onderwijl door de autoruit enkele foto's van hem en de ingang, waarop twee bewakers komen toesnellen: of ik deze foto's wil deleten. Ze kijken nauwgezet mee terwijl ik dat doe en willen de laatste foto op de camera ook zien -van dominospelende mannen bij het cafe in Akcakale waar ik een colaatje nam. Ik vraag hen of ik het kamp mag bezoeken, maar dat mag absoluut niet. Al met al is het behoorlijk indrukwekkend om te zien: de Turks-Syrische grens waar je weet dat er soms hevig gevochten wordt, de vele Syrische vluchtelingen in de stad. Sinds de opstand in Syrie begon zijn zo'n 2,8 miljoen Syriërs hun land ontvlucht. In Turkije verblijven ruim 250.000 Syriers in 17 vluchtelingenkampen.
Nomadenkind
Harran | Tussen de ruines van oud Harran woont een jong gezin in een tent onder een boom. Terwijl ik de vrouw fotografeer (zie mijn eerdere foto) komen de man met meisje aanlopen. Hij wil graag dat ik zijn dochtertje op de foto zet, maar zij reageert onverwacht heel erg angstig op mij ... en huilt dikke tranen.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
