Deze foto is genomen in Paracas National Park in Peru, op zaterdag 9 juni 2018 rond 15.30 uur.

‘Amper twintig uur na landing op het beruchte internationale vliegveld Jorge Chávez, en zonder tijd te hebben gehad om ook maar enigszins te wennen aan de chaotische miljoenenstad, lijkt mijn lichaam nu een landing op Mars te hebben gemaakt. Of op de top van ’s werelds grootste vulkaan, dat zou ik ook geloven. Waar ik ook kijk, het is kaal. Enkel de schelpen op de grond zijn het vreemde bewijs van het verleden als oceaanbodem. Her en der zorgen heuvels voor glooiing in deze uitgestrekte woestijn. Klimmend en hangend over de houten balustrade kijk ik naar de perfect afgesleten kustlijn die het abrupte einde markeert van het gouden land. Ik hoor hoe beneden de golven tegen de hoge muur van kliffen kapotslaan. Ook hier, 275 kilometer ten zuiden van Lima, is die eeuwige zeemist nog aanwezig boven de woeste, grauwgrijze watervlakte. Maar het goede zicht reikt gelukkig ruimschoots tot de rotsformatie die als de kathedraal wordt beschouwd. Slechts één seconde duurt het voordat mijn gedachten teruggaan naar die betoverende, eveneens voor altijd gouden avond vijf jaar geleden bij de twaalf apostelen aan de Great Ocean Road in het zuiden van Australië. Ik beschouw deze overeenkomsten met de allermooiste reiservaring in mijn leven als een voorproefje dat bevestigt dat een gedroomde ontdekkingstocht door Peru is begonnen.’