Tijgers en fietsen. In december 2012 had ik een fietstocht gepland van Bangalore naar Trivandrim in Zuid India. De tocht zou door diverse natuur reservaten gaan waar o.a. tijgers zouden leven. O... Lees meer
Fietser
Naam
Jan Willem .......
Reviews
Foto's & tips
2118
Blogs
4
Lid sinds
27 December 2009
Favorieten
Fav. werelddeel
Azië
Fav. land
Pakistan
Fav. stad
Florence en Kathmandu
Over mij
Een techneut die liever reiziger zou zijn.
Wil per fiets de wereld over. Je ruikt, proeft, voelt het land en bovenal je komt veel dichter bij de natuur en de mensen.
Geniet van de ontmoetingen in je leven waar dan ook.
en mijn foto's, als je die gebruikt laat het even weten. Kan ik mee genieten van de eer. Tenzij het commercieel is.
Mijn Motto
'Geniet van de wereld, maar bedenk dat we er allemaal deel van uit maken.'
Over mijn camera
Type
Merk
Panasonic
Model
DMC-TZ100 en enkele oudere versie's
Overige
Olympus
Hoogst gewaardeerde foto’s & tips (2118)
Eenzame fietser
In het midden ongeveer van de Salar de Uyuni ligt een eiland die langzaam opdoemt uit het niets. Eerst een klein stipje die steeds groter wordt. Onwezenlijk. De foto heb genomen vanaf het eiland waar veel cactussen groeien.
Zout hotel
Na 100 km fietsen waren we +/- 10 km verwijderd van de andere oever waar het "zout hotel" stond. Het hotel is geheel gebouwd van blokken zout. Alleen het dak was van riet. Zelfs het bed opgebouwd uit blokken zout waar een matras zo op lag. De vloer was zo stuk gelopen dat je op los zout liep. Zo uit een pak, lekker voor de wondjes aan je voeten. Eigenlijk staan we hier alsof je op ijs staat. De zoutlaag is +/- 2 m dik en daar onder water met een enorm hoog lythium gehalte van bijna 2%. Dit is 75% van de bekende wereld voorraad lythium dat gebruikt wordt voor de hoogwaardige batterijen. Gelukkig gaat de huidige president van Bolivia er verantwoord er mee om, tot groot ongenoegen van de grote industrieën.
Death road
De "death road" is een legendarische weg in Bolivia. De weg is door de verzekerings maatschappijen uitgeroepen tot de meest gevaarlijke weg ter wereld. Tot een jaar of 10 terug, er is een nieuwe weg aangelegd, vielen er naar schatting jaarlijks 200 a 300 doden. Bij dit kruis is het grootste ongeluk gebeurd. Een bus is hier meer dan 300 m naar beneden gestort en daarbij vielen 115 doden. We begonnen op ruim 4700 m in de sneeuw, natte sneeuw, regen en motregen en eindigden 79 km verder in korte broek in de tropen. Van verschrikkelijk koud tot broeierig warm.
Laatste blogs (4)
In Januari en februari dit jaar (2011) ben ik op de fiets van Bariloche naar Ushuaia, finn del mundo zoals ze zelf zeggen, gefietst. Afwisseld door Chili en Argentinië. Af en toe de Andes overgewipt.... Lees meer
In September 2008 heb ik een fiets tocht gemaakt van Lhasa via de Mout Everst naar Kathmandu. Vaak heb ik verschrkkelijk afgezien als we weer een pas moesten beklimmen van vaak boven de 5000m. Je keel... Lees meer
Mijn fans (15)
Ik ben fan van (19)
Mijn favoriete foto's & tips van anderen (178)
Kirke Flakstad
Het kerkje in Flakstad is een heel mooi rood kerkje in de buurt van het strand Skagsanden. De huidige kerk uit 1780 is een kruiskerk die door Russische Zeelieden gebouwd is van Russisch hout. Vandaar dat de kerk ook een
Chin vrouw
Tijdens een reis door Myanmar bezochten we de getatoeëerde vrouwen in het gebied rondom Mindat. Deze vrouwen uit de regio werden vroeger getatoeëerd in het gezicht omdat het gebied voorheen bekend stond om zijn knappe vrouwen. Dit kwam ook de koning ter oren en sindsdien kwam hij elk jaar de knapste vrouwen halen om toe te voegen aan zijn harem maar hij bracht hen vervolgens nooit meer terug. De bevolking bedacht hier een list op en ging het gezicht van de vrouwen tatoeëren zodat de interesse van de koning verdween. Sinds enige tijd is het verboden om de vrouwen te tatoeëren en het zijn dan ook vooral de oudere vrouwen die tatoeages hebben. Naast hun getatoeëerde gezichten vallen de vrouwen ook op door hun kleurrijke kleding en de gigantische oorbellen die wel op schotels lijken. Wij vonden het indrukwekkend om deze vrouwen te ontmoeten en te fotograferen, zeker omdat hun traditionele manier van leven,langzaam aan het uitsterven is.
Toverstafje
Het is 18 oktober en pikkedonker als we in alle vroegte de slaapzaal van Rifugio Palmieri uit sluipen. Eerst een mok thee en daarna naar het meer om de zonsopkomst te fotograferen. De hut ligt direct aan het meer, dus ik hoef niet ver te lopen. In de verte zie ik al een paar hoofdlampjes wat hoger op de berg dansen. Het is windstil en er is een strakke reflectie, dus ik zoek het wat lager aan de oever van het meer. Het is stil…..alleen de vogels zijn al wakker en trakteren mij op een ochtendconcert. Aan de oever zie ik wat afdrukken van hoefjes. Waarschijnlijk herten die hier zijn komen drinken. Ik zet mijn statief op en kruip diep weg in mijn jas….het is koud. Het eerste licht kleurt het topje van de berg rood en dan komt al snel de zon op. Het lijkt alsof de bomen langs het meer één voor één met een toverstafje geel worden gekleurd en voor mij is dit even de mooiste plek op aarde waar ik kan zijn vandaag. Dan wordt de magie opeens wreed verstoord door een paar drones die worden opgelaten. No offence t.a.v. de reporters hier die graag dronebeelden maken….ook ik vind de beelden vanuit de lucht prachtig, dus probeer de herrie letterlijk en figuurlijk gelaten over mij heen te laten komen. Maar in mij zit ook een duiveltje die het liefst de irritante bromvliegen uit de lucht zou willen meppen. Maar niets of niemand - ook geen drone - kan dat eerste magische uurtje van mij afpakken. En als het zonnetje al weer wat hoger aan de hemel staat en de drones weer binnen zijn gehengeld keert de rust weer terug. NB: Refugio Palmieri (te zien op de foto) is de enige hut in de Dolomieten die tot eind oktober/begin november geopend is – juist vanwege de populariteit onder fotografen om in deze periode van het jaar de herfst vast te leggen. Er zijn rond deze tijd van het jaar maar 20 bedden beschikbaar, dus vooraf boeken is wel een aanrader.