Ameerakker
Jaguar met een kaaima
Een tijdje hebben we deze jaguar, die op zoek was naar eten langs het water kunnen volgen. Op een bepaald moment liep hij over een boomstronk en dook hij in het water. Door al de boomstronken zagen we niet goed wat er gaande was. Tot hij met zijn buit, een kaaiman nog even langs het water liep om daarna te verdwijnen in de bosjes.
Bardenas reales 06
het natuurgebied Bardenas reales is een gebied met rotsformaties die gevormd worden door de erosie van water en wind en men denkt dat deze rotsformatie binnen 50 jaar verdwenen zal zijn.ik zal er dan niet meer zijn maar mijn kleindochter kan dat dan misschien een sgaan checken
Sky full of balloons
Om 5 uur 's morgens opgehaald worden bij je accommodatie. In het pikkedonker de lucht in, de duisternis enkel opgelicht door de gasbranders van de ballonnen om je heen. Langzaam komt de zon op en zie je een licht volledig bedekt met luchtbalonnen. Een zonsopkomst in een ballon in Cappadocië is een onvergetelijke ervaring.
Lac des Perches
Buiten het hart van de Vogezen kun je wandelen naar Lac des Perches. Dit zuidwestelijke deel doet erg Canadees aan. Je passeert onderweg smaragdgroene meren die oplichten tussen de in herfstkleuren getooide bossen. Halverwege kom je bij een herberg gelegen tussen twee meren, wat een schitterende plek zeg. Met een cappuccino in de hand over het spiegelende water turen voordat we de tocht voortzetten, de hoogte in via een oneindig aantal switchbacks. Uiteindelijk arriveer je bij Lac des Perches, op de foto zichtbaar, waar je ook nog een rotstoren op kunt om het spektakel van meren en herfstbossen in zijn totaliteit te bewonderen.
Cheetah with 3 cubs
Andermaal nog een mooi familieportret van moeder cheetah met haar 3 cubs. We hebben kans gehad om ze een hele tijd te volgen maar hadden niet geluk met de Kills.
Een mistige morgen
Bij Slijk Ewijk heeft kunstenaar Rob Sweere een mooi kunstwerk, genaamd Time line, neergezet wat tevens dient om vogels te kunnen spotten. In de vroege ochtendmist en de opkomende zon gaf dit een heel bijzondere sfeer.
Hamnøy blijft mooi
Wat een weer hadden wij - het ging van helemaal grijs naar zonnig en weer sneeuw en grijs. Je kon er niets van op aan. Tijdens de wat zonnige periodes konden wij fotograferen. Ik durfde niet met statief te fotograferen windkracht 10. Voordeel het was niet druk. Hamnøy - Het oudste vissersdorp in de prachtige Lofoten-archipel is klein, maar ongelooflijk mooi. Het wordt beschouwd als een van de meest pittoreske dorpjes in de gemeente Moskenes, die ook een populaire toeristische bestemming is vanwege de schilderachtige en ongerepte natuur.
Uttakleiv Beach
Wij zijn maandag aan de reis van de Lofoten begonnen. Begon lekker mijn reistas met al mijn kleren, statief, filters, thermokleding, snowboats was niet aangekomen. Dat was echt balen, maar gisteravond mijn spullen ontvangen. Wij hebben wel geteld 1 mooie dag gehad. Gisteren ontzettend veel wind, sneeuw en kou. Deze foto is genomen op Uttakleiv beach toen net het zonnetje doorkwam en op de bergen neerdaalde.
Een bochtje om
De B500 of beter bekend de Schwarzwald Hochstrasse is een prachtige brede weg dwars door het Zwarte Woud. In de zomer geliefd bij motorrijders wat tevens niet altijd goed afloopt, maar ook in de winter blijkt dit een perfecte weg te zijn voor een mooie roadtrip. Met zijn 233 kilometer aan asfalt zou je bijna blijven zitten in je auto, genietend van goede muziek starend uit het raam over de mooie vergezichten. Er is echter genoeg te beleven langs de kant van de weg. En dan heb ik het niet over die ene avond dat wij vast kwamen te zitten in de sneeuw. Nee ik heb het over typische Schwarzwald dorpjes zoals Triberg, waar je de grootste koekoeksklok aantreft. De mooie Titisee, 's winters een grote ijsplaat 's zomers goed voor een rondvaart op het water. Voor wie zich nog even op de latten wilt begeven kan naar het hoogste punt van het Zwarte Woud de Feldberg (950m.) En dan terug naar deze plaat. Waar is het? Als je over de Bundesstraße 31 rijdt - de belangrijkste oost-westverbinding van het Zwarte Woud, het traject tussen Hinterzarten en Freiburg, dan kom je door het Höllental. Vanaf Hinterzarten slingert de federale weg zich hier over een lengte van ongeveer negen kilometer met soms spectaculaire bochten naar de daluitgang Buchenbach-Himmelreich. Een welbekende foto op Instagram, maar zoals met zoveel dingen had ik toch de wens om dit met eigen ogen te aanschouwen.
Een brug te ver
Als je van Reine richting Å rijd kom je over deze brug. Het leek ons machtig om dit vast te leggen met de drone. Het werd uiteindelijk de spannendste vlucht die ik tot nu toe maakte. Omdat het landschap zo groots is moest de drone een heel stuk verder de zee op om alles in beeld te krijgen. De wind die ineens kwam opzetten was niet min. Elke seconde weer een nieuw alarm dat af ging. Snel maakte ik deze shot en met elke meter terug een 'warning' op mijn scherm vloog ik terug. Een 2e keer durfde ik niet aan. Dus het was wachten tot nu (4 maanden later) of het beeld gelukt was. Nog nooit zoveel gezweet tijdens een drone-vlucht, maar blij dat ik het heb kunnen vastleggen. Om de grootsheid te kunnen inschatten: in het midden van de brug rijd een grote camper.
Luipaard 2
We hebben tijdens onze safari in de Masai Mara verschillende bijna kills gezien.Hier bij dit luipaard waren we een paar minuten te laat. Hij had juist een jonge zebra gepakt.
Toverstafje
Het is 18 oktober en pikkedonker als we in alle vroegte de slaapzaal van Rifugio Palmieri uit sluipen. Eerst een mok thee en daarna naar het meer om de zonsopkomst te fotograferen. De hut ligt direct aan het meer, dus ik hoef niet ver te lopen. In de verte zie ik al een paar hoofdlampjes wat hoger op de berg dansen. Het is windstil en er is een strakke reflectie, dus ik zoek het wat lager aan de oever van het meer. Het is stil…..alleen de vogels zijn al wakker en trakteren mij op een ochtendconcert. Aan de oever zie ik wat afdrukken van hoefjes. Waarschijnlijk herten die hier zijn komen drinken. Ik zet mijn statief op en kruip diep weg in mijn jas….het is koud. Het eerste licht kleurt het topje van de berg rood en dan komt al snel de zon op. Het lijkt alsof de bomen langs het meer één voor één met een toverstafje geel worden gekleurd en voor mij is dit even de mooiste plek op aarde waar ik kan zijn vandaag. Dan wordt de magie opeens wreed verstoord door een paar drones die worden opgelaten. No offence t.a.v. de reporters hier die graag dronebeelden maken….ook ik vind de beelden vanuit de lucht prachtig, dus probeer de herrie letterlijk en figuurlijk gelaten over mij heen te laten komen. Maar in mij zit ook een duiveltje die het liefst de irritante bromvliegen uit de lucht zou willen meppen. Maar niets of niemand - ook geen drone - kan dat eerste magische uurtje van mij afpakken. En als het zonnetje al weer wat hoger aan de hemel staat en de drones weer binnen zijn gehengeld keert de rust weer terug. NB: Refugio Palmieri (te zien op de foto) is de enige hut in de Dolomieten die tot eind oktober/begin november geopend is – juist vanwege de populariteit onder fotografen om in deze periode van het jaar de herfst vast te leggen. Er zijn rond deze tijd van het jaar maar 20 bedden beschikbaar, dus vooraf boeken is wel een aanrader.
Argentinië • Perito Moreno Gletsjer
Argentinië • Perito Moreno Gletsjer
Lichtstraal door...wo
Tickets winnen is geweldig. Gelukkig had ik voldoende eigen zakgeld om mijn reiswensen waar te maken. Het is een reis met openbaar vervoer geworden. Met airporttransfers en taxi's van en naar accommodaties. Behalve dan 3 binnenlandse vluchten omdat in Patagonie het seizoen op het einde liep en we niet rechtstreeks met busverbinding meer naar Bariloche konden. Wel met een fikse omweg, maar zolang de tijd had ik nu ook weer niet. En excursies vanuit El Calafate om zoveel mogelijk in korte tijd te bewonderen. Mooi om nu toch na 25 jaar (het is 2018) wel Perito Moreno en Torres del Paines te bewonderen en de regio Huamuaca en Purmamarca op ons gemak te verkennen. Maar wat ons ook zeker heeft verrast is de regio ten westen van Salta, RN40 naar Cafayate. Uren hobbelen in bus maar megamooie uitzichten. Al met al een memorabele reis. Met dank aan Columbus en Air Europa. En mijn inzending dan.
Zugspitze
De top van Duitsland. Gelegen op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk in het Wetterstein gebergte. Een paradijs om verschillende bergwandelingen aan te gaan. Deze foto is genomen opweg naar de Coburger Hutte, mooi gelegen boven de Seebensee in Oostenrijk. Je kan van hieruit wandelen naar de top van Duitsland en omliggende bergen.
Hamnøy in de vroege..
Om 6 uur staan we buiten en gaan we richting Hamnøy voor een sunrise mission. We slapen op het eilandje Sakrisøy, dus hoeven gelukkig niet ver om deze iconische shot te maken. Het is bewolkt aan zonsopkomst zijde, maar aan de onderkant van die bewolking ziet de zon kans om heel even haar licht te schijnen op de piek achter de rode vissershutjes. We maken wat shots en zien dan achter ons een prachtige gloed op de pieken bij Sakrisøy. Snel pakken we onze gear bij elkaar en klimmen een heuvel op. Helaas neemt de bewolking het weer over. De zonsopkomst duurde dus 10 minuten, maar wat waren we blij met die stralen zon. Mooi begin van de dag! 🤩
No train
"No train" hoor ik meerdere mensen roepen als we aan komen lopen bij Morant's Curve. Het is een weekenddag de trein rijdt niet komen ze net achter, terwijl ze er al een tijdje staan. Ik ben zonder de trein ook immens onder de indruk van dit punt aan de Bow Valley Parkway (Hwy 1a) nabij Lake Louise. Morant's Curve is vernoemt naar Nicholas Morant. Hij werkte als fotograaf bij de Canadian Pacific Railway. Hij maakte vele foto's vanuit en van treinen en dit was zijn favoriete punt. Net als nu van vele toeristen. Daarom is het heerlijk om dit punt in de winter te bezoeken. Zorg wel voor winterbanden wat de Bow Valley Parkway is besneeuwd en wordt niet geheel sneeuwvrij gemaakt. En zorg dat je er bent als 'the train' langs komt, dat brengt nog iets extra's aan het plaatje.
Zwitserland • Zwitserse Alpen Jungfrau-Aletsch
Zwitserland • Zwitserse Alpen Jungfrau-Aletsch
Het mooiste uitzicht.
Hier sta ik op het puntje van de First cliff walk in Grindelwald, Zwitserland. Op het eind ligt er een glasplaat en kijk je zo de diepte in. De dag ervoor stapte ik uit de kabelbaan en zag ik helemaal niks. Ik sliep in een luxe berghut vlak naast de kabelbaan, de dame van de berghut verzekerde mij er nog van dat ik de kamer had met het mooiste uitzicht. Daar was even niks van te merken. De volgende ochtend werd ik echter beloond, ik deed de gordijnen open en daar waren ze ineens die vierduizenders. De Eiger, Jungfrau noem het maar op. Snel liep ik de spectaculaire cliff walk over en ging met mijn drone vliegen. Ik heb deze hele reis per trein gedaan. Opgestapt in Utrecht en zo via de razendsnelle ICE naar Zwitserland. Dat Zwitserland het ideale land is om per trein aan te doen blijkt wel. Ik heb slechts één keer een vertraging van drie minuten gehad.
Cabo Carvoeiro
In de uiterste westelijke hoek van het schiereiland Peniche, heb je Cabo Carvoeiro. Hier heb je een mooie vuurtoren maar vooral de rotsformaties zijn hier geweldig. Ook is deze plek uitstekend voor het observeren van zeevogels.