Toen wij door het prachtige oude dorpje van Castelsardo wandelden verdwaalden we in de vele kleine straatjes en steegjes; omhoog en omlaag. Het dorpje ligt op een berg en steekt uit in zee. Van een afstand zie je ook hoe prachtig het gelegen is. Het oude centrum zelf mag en kan ook niet worden betreden met rijvoertuigen. De al op leeftijd zijnde dame in kwestie houdt ons aan de praat, wanneer ik haar vraag of ik een foto van haar mag maken. Ik spreek een beetje Italiaans en dan heb je altijd een streepje voor. Ze vertelt dat het manden vlechten iets van het eiland is en laat mij verschillende exemplaren zien. Maar ook, hoe het stadje geleden heeft onder corona en verwijst ons ook direct naar het 'restaurantje' bovenin waar het zonnetje schijnt. Vijf kleine tafeltjes en stoeltjes van ijzer staan op de stoep, maar er wordt wel echt Sardijns gekookt; we moeten dat zeker proeven! Dat doen we. Een klein keukentje en inderdaad een heerlijke maaltijd. Ik mag een foto van haar maken. anders dan later even verderop, waar een man hetzelfde doet. Hij zegt heel hard, NEE!