Oman is een verrassend land. Je verwacht overal woestijn en droogte, maar in het zuiden wordt het landschap in september groen vanwege de moesson. Nu zijn we in de noordelijke exclave Musandam, waar diepe fjorden het land binnendringen. In de fjorden zit heel veel veel vis waar weer dolfijnen op afkomen. De vissers die langs de fjord wonen in kleine dorpen, leven er goed van. Ze hoeven namelijk geen belasting af te dragen en er mogen ook geen vissers uit andere delen van Oman vissen.
Deze mevrouw zit voor haar huis een soort riet te vlechten. Ik heb even met haar gepraat, maar kon er niet achter komen wat het moest worden.
Het lijkt alsof ze een snor heeft, maar het is een snavelmasker, een gezichtsbedekking die oorspronkelijk door bedoeïnenvrouwen samen met een sjaal gedragen werd ter bescherming tegen stof en warm zand.
De Omaanse vrouwen naaien hun maskers zelf. Ze gebruiken hiervoor een papiersoort die aanvoelt als leder. Het gezichtsmasker komt voor in diverse vormen, maar heeft dezelfde basis. Het bedekt traditioneel een stuk van het voorhoofd en heeft een stoffen lijntje dat over de neus loopt. Het onderste deel van het gezicht, van de mond tot aan de kin, zit deels of volledig verstopt achter het masker. Je ziet bij deze mevrouw het lijntje wel, maar het bovenste deel zit onder haar sjaal.
Ik mocht wel een foto maken, maar niet te dichtbij, dat werd niet gewaardeerd.