Ze woont in een klein achteraf-straatje in Kathmandu.
Als ze ons ziet aankomen stopt ze even met haar werkzaamheden en lacht.
We gaan naast haar zitten en met handen en voeten en de kaart laten we zien hoe we door haar prachtige land reizen.
Ze lacht en wijst naar dorpen waar kennelijk familie woont.
Het gesprek gaat moeizaam maar ogen kunnen ook spreken en het drankje dat ze voor ons gaat halen is een duidelijk gebaar.
Ik maak wat foto's en laat ze zien op de display van mijn camera.
Dat vindt ze prachtig en ik ook.
Ik geniet van dit voor haar alledaagse maar voor mij zo bijzondere moment en realiseer me dat het hierom gaat.
Ontmoeten, wederzijds begrip..
Eenmaal terug in het hotel bekijk ik de foto's.
Ik ben er hartstikke blij mee..de foto en de herinnering gaan mee naar huis!
Dat zijn de mooie momenten van het reizen.
Ik weet niet of het gepast is maar ik wijs jullie graag op mijn laatste blog want ook bij ons slaat de pech wel eens toe..
En al is dat op het moment zelf heel vervelend, vaak is zelfs pech achteraf thuis een van de mooiste herinneringen!