Yuri
Oegandese Kobben
Het Queen Elizabeth National Park is een ontzettend wildrijk park met veel water. In dit park met veel vochtige graslanden komt ook de Oegandese Kob voor. De Kob is een gespierde antilope uit de familie van de waterbokken. Bij het vallen van de avond kwamen we dit uiterst nerveuze groepje groepje tegen dat een fractie van een seconde niet goed wist welke kant het op moest vluchten i.v.m. het het aankomende noodweer. Onze jeep reed nog toen ik deze foto maakte, vlak hierna moesten we snel rechtsomkeert om zelf niet ook in het noodweer terecht te komen.
Baby-gorilla
De groep van 18 berggorilla’s waar wij na een pittige tocht terecht kwamen zaten ook enkele jonkies. Echt super om te zien hoe ze nog onzeker in bomen klauteren, met takken en mos gooien en ander kattenkwaad uithalen, maar wel altijd op maar een paar meter van de moeder. Deze kleine was echt op ontdekkingstocht, net een klein mensje. Steeds aan het proberen om de grenzen op te zoeken van wat de moeder nog tolereerde. Helaas komt het nog steeds voor in Congo dat deze jonkies bij hun moeder worden weggenomen (de moeder wordt hierbij meestal gedood) om als huisdier te dienen of voor andere illegale praktijken. Gelukkig is dit in Oeganda, waar grofweg de helft van de ongeveer 720 berggorilla’s leven, niet het geval, integendeel; de populatie gorilla’s is daar de afgelopen 10 jaar met meer dan 10 procent gestegen. Door daar als (eco-)toerist de gorilla’s te bezoeken draag je bij aan het behoud van deze fantastische dieren omdat de lokale bevolking ook profiteert van het geld dat wij daar uitgeven en de lodges e.d. die gebouwd moeten worden. Vrijwel alles wordt op natuurlijke wijze door de lokale bevolking aangelegd en ook het horecapersoneel is vooral lokaal.
Berggorilla!
Na een pittige urenlange tocht over extreem steile hellingen boven de 2000 meter, door zeer dichte begroeiing, zonder paden, en bij een luchtvochtigheid van tegen de 100% bij dik 25 graden was de beloning enorm: we zagen maar liefst 18 berggorilla’s (de volledige Habinyanja familie) van dichtbij in het Bwindi Inpenetrable Forest. 20 jaar geleden, na het lezen van het boek en zien van de film “Gorillas in the mist”, dacht ik dat het waarschijnlijk onmogelijk zou zijn om ze in het wild te zien van dichtbij, maar die droom is nu dus toch vervuld! De minimale afstand die je moet houden is 7 meter maar soms komen ze zelf dichterbij, maar dan moet je langzaam van ze weg bewegen. Het mannetje op de foto is de nr2 in de pikorde, z’n rug begint al lichter van kleur te worden dus hij is al bijna een echt ‘silverback’ mannetje. Hij hield alles en iedereen in de gaten vanachter de bosjes, en werd super alert toen we hem met een grote boog moesten passeren om bij de rest van de groep te komen die 20 meter verder lagen. Erg indrukwekkend hoe knuffelbaar ze lijken maar toch erg wild zijn!
Kinderdans
Bali kent vele traditionele dansen. Een van de moeilijkste dansen is de Legong, vroeger werd deze vooral aan het hof van de koning gedanst. Deze dans wordt voornamelijk uitgevoerd door meisjes die in kostuums een sierlijke dans maken met de meest ingewikkelde hoofd-, oog-, hand- en vingerbewegingen op het ritme van de muziek. Het lijkt zelfs alsof ze vrijwel nooit kijken naar de richting waar ze naar toe willen.
Kinderarbeid
Kinderarbeid komt helaas nog in veel landen voor. Dat weet je, maar als je het dan met eigen ogen ziet (hier in Hyderabad) dan maakt dat wel indruk. Het jongetje keek niet op of om, hij leek zelfs apatisch. Misschien dat dat nog de meeste indruk op me maakte.
Batavia
Jan Pieterszoon Coen veroverde de havenstad Sunda Kelapa in 1619 en liet op de resten een nieuwe stad bouwen. Aanvankelijk wilde hij dit Nieuw-Hoorn noemen (naar zijn geboorteplaats Hoorn), maar de hoogste bestuurders van de VOC besloten anders. Het werd Batavia genoemd en bleef dit tot 1942, het jaar dat Nederlands-Indië bezet werd door Japanse troepen. Batavia werd toen Djakarta ofwel Jakarta. In het gebied dat ooit een bloeiende haven was leven mensen nu ver onder de armoedegrens. Maar men probeert en wel iets van te maken en overal zie je schone was hangen en vrolijke kinderen.
Kindzijn?
Bij veel hotels op Bali wordt je door mannen of vrouwen in traditionele kleding verwelkomd. Bij een van de meest luxe hotels in het binnenland van Bali waar we toevallig langskwamen zaten deze twee nog erg jonge meisjes. Ze bleven maar lachen, maar hoe blij zijn ze echt? Moeten ze niet eigenlijk op school zitten of lekker spelen? Dat lijk je ook te kunnen zien aan het linker meisje.
KWAAAK!
Vorig jaar was het me gelukt om een groene kikker van redelijk dichtbij vast te leggen. Nu zijn ze er weer aan het gekwaak te horen. Alleen de mannetjes kwaken en dit doen ze natuurlijk om de vrouwtjes te lokken. De best kwakende kikker heeft het meeste succes. Maar probeer ze maar eens vast te leggen als ze kwaken, als ze beweging zien stoppen ze er mee. Maar na erg veel geduld en is het me gelukt! En wat een volume hebben die beestjes van dichtbij zeg vooral als een paar mannetjes elkaar kunnen horen.
Koud?
De rijen om een entreekaartje te krijgen bij de ingang van de Verboden Stad was best lang, ondanks de kou, maar naast de rijen was genoeg te beleven en te zien. Vooral de sneeuw bleef de kinderen boeien, als de kleren maar schoon bleven! Oorwarmers zijn overigens volop in de mode in China.
Vriendelijk
In het Karstgebergte in de omgeving van Yangshuo is het echt super om per fiets op pad te gaan. Dat wordt ook echt gestimuleerd; bij onze hotelletje zaten gratis fietsen! Ook de Chinezen verplaatsten zich per fiets, vaak hebben ze de grootste lol als ze buitenlanders inhalen, zeker als je fiets een maatje te klein is (en dat zijn ze al snel voor Europeanen). Deze foto maakte ik al fietsend…
Egypte • Egypte Woestijn en oases
Egypte • Egypte Woestijn en oases
Ga niet rechtreeks...
Verreweg de meesten toeristen die Cairo en Luxor aandoen nemen de kortste weg van Cairo naar Luxor; langs de Nijl. Wij besloten dit anders te doen: via de oases in de Westelijke Woestijn. De eerste oase is Bahariya en we namen de 'UpperEgypt' bus. Het vertrekpunt&tijd van de bus varieert nogal, maar de meeste hotels kennen de actuele vertrekplek&tijd. Wij betaalden 3 euro voor de busrit van 360km naar de Bahariya oase in de Westelijke Woestijn. Ergens halverwege stopt de bus in de middle-of-nowhere bij een winkeltje. Het goedkoopste hotel in Bahariya is 2 euro per kamer. Het is een rustig knus dorpje vriendelijke bewoners en smalle steegjes middenin een supergroen oasegebied omringd door palmbomen. Veel mensen willen je tegen betaling meenemen verder de woestijn in (wij regelden het via Hotel Paradise). De eerstvolgende oase vanaf Bahariya is de Farafra Oase, dit is de kleinste oase in de Westelijke Woestijn. Onderweg genoten we van de uitgestrekte eindeloze woestijn die regelmatig verandert: dan weer lichtgekleurd fijn zand, dan weer bijna zwart met stenen. Het hoogtepunt vind ik de Witte Woestijn. Deze woestijn wordt gekenmerkt door bizarre surrealistische witte kalkformaties in de vorm van enorme paddenstoelen in zacht zand. Na het dompelen van onze voeten in het zwavelhoudende water van de Farafra oase gingen we snel door naar de volgende oase Dakhla, want we willen immers liever niet in het donker rijden gezien de staat van de auto. We betaalden 120 euro voor ons vieren, maar dan heb je wel een woeste woestijnrit van 500 km over grotendeels goed asfalt. We overnachtten enkele nachten in ‘Camp Bedouin’ in het Dakhla oase gebied. Vanuit hier bezochten we te voet dorpje ‘Mut’, waar de Dakhla oase ooit gesticht is. Het oude centrum vinden we snel: een oude citadel met modderstenen huisjes met palmtakken daken en daartussendoor ezelssporen met hier en daar een ezel. Verder bezochten we met een van de taxi pick-ups ook het stadje Al-Qasr. Het oude stadcentrum, wederom opgetrokken uit roodbruine modderstenen huisjes met smalle steegjes, dateert nog uit de 13e eeuw en is gedeeltelijk gerestaureerd en in een veel betere staat dan Mut. In het Bedouin Camp regelden we een soort taxi voor omgerekend 75 euro om via de Kharga oase naar Luxor te reizen. We lunchten in deze verder niet zo spannende oase en reden daarna door. Na ongeveer 9 uur waren we in het drukke Luxor.
Verboden
Verboden toegang staat op het bordje. Het jongetje leek er dan ook niet helemaal op zijn gemak en stond in z'n eentje aan het hek te rammelen in de kou. Toen ik 'm wilde helpen - ik denk dat ie makkelijk tussen de spijlen doorpaste - rende hij weg. Zo'n lange bleekscheet met een camera is ook best eng ;-)
Onlusten Athene
Deze week is het goed mis in Athene, zo mis dat er zelfs meerdere doden zijn gevallen bij de diverse demonstraties en opstanden. Ik was er eind november, toen kwam ik per toeval ’s avonds ook midden in een demonstratie te zitten. Er waren duizenden mensen op de been. De sfeer was niet agressief maar wel gespannen en soms behoorlijk dreigend. Ik versta geen woord Grieks maar het was duidelijke taal. Een straat verderop bij wat overheidsgebouwen stond de ME al klaar; ze waren echter duidelijk in de minderheid, ....
Leuk? Toch maar niet.
Soms kom je als toerist op plekken waar je ook meteen weer weg wil. Dit was er zo een. In het centrum van de stad Belo Horizonte vind je een overdekte markthal. Een groot gedeelte onderin bestond uit het gedeelte met levende beesten. In eerste instantie denk je nog naief; leuk al die huisdieren. Natuurlijk koop je geen kanarie om op te eten. Maar er zaten ook honden en katten in erbarmelijke omstandigheden, en die waren niet allemaal als huisdier bedoeld...
Nemo's neef?
Op Bali kwam ik een van de donkerste Anemoonvisjes tegen die ik ooit heb gezien. Erg apart hoe ze over de wereld nogal verschillen in grootte, kleur en gedrag. Een kennis van me doet DNA onderzoek naar de verschillen en neemt ook monsters van de staartvin van deze 'Nemo's' , want er is blijkbaar toch nog niet zo heel veel bekend over deze tekenfilmheld.
Ping'An terrassen
Het gebied rondom het dorpje Ping’An staat bekend om de steile en hooggelegen ‘dragonbone’ rijstterrassen. Velen tellen honderden niveaus, ze zijn duizenden jaren oud en zijn dan ook niet per auto bereikbaar. Wat we ons echter niet realiseerden is dat ze zo steil waren! Gelukkig was het niet al te warm, we hebben zelfs hagel en sneeuw gehad, iets wat zelden tot nooit voor komt in dit gebied. Er was dan ook geen enkele toerist (behalve wij) die het leuk vond om vanuit het dorp, dat al behoorlijk hoog ligt, nog verder omhoog te gaan. Onderweg kwamen we alleen wat lokals tegen, waaronder de Zhuang minderheid, maar ook verwesterde Chinezen. Hier zitten we bijna op het hoogste punt dat je aan deze kant van Ping’An kunt bereiken middels een wandelpad en heel veel trappen. Rechtsonderin zie je nog een typische houten paalwoning. De Chinees in beeld kon ik echt niet bijhouden... Nog dagen heb ik last van mijn kuiten gehad, maar de uitzichten waren geweldig en het was het meer dan waard!
Indonesie beleven in.
Ga je binnenkort naar Indonesie? Of ben je er net geweest? Of houd je gewoon van indonesisch eten? En ben je binnenkort in de omgeving van Eindhoven? Doe dan Indisch Restaurant Bali eens aan! Wat maakt dit restaurant zo bijzonder? Natuurlijk is het eten super maar het aparte is dat het hele interieur inclusief het ontbreken van sfeerverlichting uit Indonesie lijkt te komen. Bovendien is bijna het voltallige personeel Indonesisch waarvan de meesten er al vele jaren werken. Wil je een volledige indonesische rijsttafel; neem dan de Super Bali schotel, zit erg dicht in de buurt van de rijsttafels die je in Indonesie eet bij de betere restaurants!!!!. Prijsindicatie: ongeveer 25 euro pp. Waar vind je het ? In de Keizergracht nummer 13 te Eindhoven. Parkeren er tegenover.
Baasje
In China worden kinderen op handen gedragen. Als baby's of peuters huilen in een restaurant ofzo maakt dat niets uit, sterker nog men probeert vaak het kind te kalmeren zelfs als het van een onbekende is. Deze baby was te jong om zelf rechtop te zitten maar had wel al duidelijk een eigen willetje.
Honger!
Zelfs toen van deze zebra al bijna niets meer over was bleven de gieren maar aandringen dat ze ook wat wilden. Maar ze kregen niets. En de hyena’s maar lachen, letterlijk! Nooit geweten dat ze net zo kunnen lachen als in de Lion King!
Jinshanling wall
Een bezoek aan de Chinese muur stond al (te) lang bovenaan mijn reiswensenlijstje. Mede door het heldere open vriesweer afgelopen februari was het nog vele malen overweldigender dan ik had verwacht. We besloten, ondanks de koude, een flinke wandeling te maken om de muur echt te kunnen beleven. Deze foto is genomen nabij Jinshanling. In de eerste helft van onze 4 uur durende wandeling over zowel goed als vrijwel niet gerestaureerde delen van de muur richting Simatai kwamen we alleen vijf locals en bewakers tegen, dat maakte de ervaring nog bijzonderder.
Beet?
Afhankelijk van het getijde vind je verspreid over de zandbanken rondom Nusa Dua veel lokale vissers. Sommige met visnetten, fuiken en bootjes, anderen zittend op rotsen, maar de meesten geduldig staand met een lange hengel, en ver in zee. Vaak staan ze er wel 8 uur non-stop, meestal verspreid en af en toe bij elkaar om wat bij te kletsen, maar altijd met kleren en hoedjes tegen de zon. Ze vangen vooral kleine visjes en voornamelijk voor eigen gebruik. De eerste dag dat ik naar ze toe liep, ver het ondiepe water in tot het water boven mijn middel kwam, keken ze me maar raar aan (ik weet niet of dat kwam doordat ik nog spierwit was of vanwege mijn nat wordende camera) en draaiden vaak hun hoofd weg bij het richten van mijn camera. Maar toen ik later in de week weer een paar keer verscheen, leken ze me te tolereren en zelfs te negeren. Ik moest wel af en toe oppassen voor laagvliegende haakjes en meterslange hengels die op ooghoogte langszwiepten … deze foto maakte ik net na zonsondergang.
Gunung Batok
Vlak na zonsopgang waren we als een van de eersten beneden in de grote kratervlakte om de Bromo te beklimmen. De beklimming viel best tegen, vooral omdat overal een sterke zwavellmist hing. Blijkbaar veel meer als normaal en mijn gids bleef dan ook beneden. Boven aangekomen was dit het fantastische uitzicht op de naastgelegen Gunung Batok! Er lijkt zelfs nog iets te groeien op de hellingen! Op de achtergrond zie je de rand van de enorme kratervlakte waar beiden vulkanen zich in bevinden.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
