Mount Whitney, een spannend avontuur!

Door: Jdevaan

Geplaatst op Jul 16, 2010

Na de eerste reisdag wat rondgewandeld te hebben in de Red Rock Canyon, beginnen we vandaag met het echte werk. We gaan een stuk van de Mount Whitney trail lopen.
Met 4.421 meter is dit de hoogste berg van Amerika. Je kunt Mount Whitney in één dag beklimmen, maar dat is echt gekkenwerk! Je loopt dan 17 km naar de top, waarin je maar liefst 1879 meter stijgt, en weer 17 km terug. De deardevils die dit doen beginnen al om 2 uur 's nachts. Ons plan is om tot aan Consultation Lake te lopen, 17 km heen en terug met 1050 meter hoogteverschil.

Op tijd beginnen was geen probleem. Om 04.55 was ik wakker. Dat krijg je met 9 uur tijdsverschil met Nederland. Je hele systeem is ontregeld. Na allebei nog een kleine 1,5 uur te hebben liggen draaien, zijn we om 06.40 maar opgestaan. Even voor achten reden we al op de Whitney portal road.
Een bord waarschuwde dat we een permit nodig hadden voor de wandeling. Terug naar de Visitor Center. Gelukkig was het nog mogelijk om voor diezelfde dag permits te krijgen. Wel kregen we een waarschuwing betreffende het weer. Het kon erg winderig worden! De voorspelde temperatuur voor Lone Pine:114 Farenheit, dat is 45.9 graden!!! Reden te meer om de berg op te gaan.

Om 09.15 uur begonnen we aan de trip, na eerst alles met een geur verwijderd te hebben uit de auto, om te voorkomen dat deze opengebroken zou worden door beren.
De wandeling begint op 2550 meter hoogte. In Europa zit je dan al lang boven de boomgrens, maar die ligt hier veel hoger. De eerste vier kilometer naar Lone Pine Lake, liepen we gestaag stijgend omhoog via lange haarspeldbochten. Het leek vals plat, maar op de terugweg merkten we dat het toch behoorlijk steeg. Het was een prachtig stuk, door een veelal open bosgebied met uitzicht op een hoge waterval en veel prachtige vergezichten op het dal waarin Lone Pine ligt, een kleine 2000 m. lager. Hier en daar groeien cactussen in de rotsige bodem tussen de pijnbomen. We staken verschillende bergstroompjes over. De aan elkaar geschakelde boomstammen, waar we overheen moesten lopen, gaven aan dat de beken ook wel eens veel woester en breder zijn.

Het gebrek aan wandelkilometers en conditie was goed te merken. We hebben menig maal stil gestaan om te genieten van het uitzicht! Tussen de bomen door vingen we al een glimp op van de indrukwekkende ruige granieten reuzen die ons op het bovenliggende plateau stonden op te wachten. Het laatste stuk viel ons zwaar. Maar met wat doorzettingsvermogen bereikten we toch de afslag naar het lager gelegen en eindelijk zichtbare Lone Pine Lake. Een prachtig alpien meer waarvan de achterkant met de grote granieten rotsen prachtige tegen de blauwe lucht afstak. Daarachter het immens diepe dal. Met dit schitterende uitzicht hebben we de verloren calorieën weer aangevuld met homemade blueberry muffins.

Hierna weer omhoog op de Mount Whitney trail. Het pad, eerst redelijk vlak, steeg vervolgens flink, met haarspeldbochten. Na weer een steile bocht werden we beloond met, een adembenemend uitzicht op een lager gelegen groene oase in een kom van ruige kale bergen: Big Horn meadow. Een moerasachtige vlakte, doorkliefd met zigzaggende stroompjes..., als een fata morgana in deze kale granieten woestenij. Aan het eind weer een steiler rotsterrein met een schitterende waterval.
Hier lag, mooi tussen de pijnbomen, een van de kampeerterreinen voor diegene die de trail in meerdere dagen willen lopen. Na weer een steile rotsmuur bereikten we Mirror Lake aan de voet van Wotan's throne, een aquamarijnkleurig bergmeer omgeven door pijnboomgroepen.

Maar helaas deed het meertje zijn naam geen eer aan. Geen weerspiegeling in het water. Integendeel, Wotan's throne stak dreigend af tegen een zwaar bewolkte lucht. Het werd plots ijzig koud en een ijskoude felle wind stak op. Nog net voordat het begon te hagelen hebben we regenjassen over onze fleecetruien aangetrokken en beschutting gezocht tussen de rotsen onder de pijnbomen. Omdat het toch tijd was om onze lunch te eten, hebben we dat ter plekke gedaan in de hoop dat het weer bij zou trekken. Maar na een dik kwartier bleef het koud en guur. Dus in plaats van door te lopen naar Consultation Lake, zijn we weer terug gegaan.

Terug ging natuurlijk een stuk sneller en het werd weer droog. We besloten om nog eens naar het idyllisch gelegen Lone Pine Lake te lopen, om er rond om heen te wandelen.
Het rondje lake werd spannender dan gedacht. We moesten voor een deel over rotsblokken in het water langs een steile rotswand. Eenmaal aan de overkant leek de wind toegenomen tot ware stormkracht. Het was moeilijk om het evenwicht te bewaren terwijl we, klimmend en klauterend rond probeerden te komen. De sterke wind benam je letterlijk de adem. Het was zo beangstigend, dat ik behoorlijk spijt had van ons rondje lake. Het gevecht met de wind was doodvermoeiend en leverde me een blauwe knie op toen ik daadwerkelijk van een rots werd geblazen. Ik kwam klem te zitten tussen lager gelegen rotsen en kwam er zonder hulp niet uit.
Eenmaal terug op de trail naar beneden, werd de storm gelukkig getemperd door de hoge pijnbomen. Vermoeidheid en mijn flink gehavende linkerknie speelde behoorlijk op, Uiteindelijk bereikten we rond kwart over vijf weer de auto.

Op de terugweg naar Lone Pine werden de Alabama Hills in een prachtig warm licht gezet door de laagstaande zon. De roze gloed op de grote granieten rotspartijen stak prachtig af tegen de donkere achtergrond van de aan de overzijde gelegen Owens Mountains.
Onze vermoeide spieren hebben we getrakteerd op een warm bad in de hot tub bij het zwembad. We hebben heerlijk in de buitenlucht genoten van de in vuur en vlam staande wolken boven Mount Whitney. Een uniek gezicht.

Life can be beautiful !!!


(op zjn Amerikaans) Moraal van dit verhaal, ga nooit in je eentje dit soort tochten doen. Als er wat gebeurt...!