Haïtianen die wonen in de Dominicaanse Republiek hebben het meestal niet makkelijk. Ze moeten werken als slaven en leven in armoede. Daarom is goed om ze te bezoeken en ze al je hotelzeepjes en pennen te geven, want die hebben ze nodig. Zo werd ons in elk geval verteld door de aangeschoten (jawel!) excursieleidster.
Zo belandden wij bij een Haïtiaanse nederzetting op een suikerrietplantage, alwaar de Haïtianen voor ons een 'geheime' Voodoodans uitvoerden die duidelijk wat van zijn oorspronkelijkheid was kwijtgeraakt en alleen bedoeld was om ons te vermaken. Met een ongemakkelijk gevoel hield ik mij wat afzijdig en ontdekte daarbij deze mensen die er duidelijk ook niks mee te maken wilden hebben. De blik in hun ogen spreekt boekdelen.
Blijkbaar hebben ze toch iets aan die honderden zeepjes en pennen anders zouden ze die circusact vast niet opvoeren. Met wat schaamrood op de kaken ben ik in de bus gestapt om naar de volgende 'bezienswaardigheid' te vertrekken. En ik schaam mij ook dat ik de waardigheid van deze mensen nog een stukje verder heb aangetast door er een foto van te nemen, maar ik wilde het beeld van de enige mensen die nog ‘echt’ waren zo graag vastleggen...