Akampermann
Kijk mij nou
Kijk mij nou. Dat moet ze gedacht hebben bij het zien van de camera. In dat afgelegen Ghorka waar nog nooit een westerling op hun school geweest is. In haar klas. Zittend naast haar vriendin met wie ze dagelijks een uur lopen onderweg is vanuit de bergen. Weer of geen weer. Ze is trots op haar school, op het les krijgen, om te leren en wie weet ooit eens de hoofdstad te zien, of zelfs het land waar de fotograaf woont. Dan is het Zie mij eens!
Onder wijs
De jongen loopt uit de klas en gaat naar de directrice. Hij wil het van haar weten. Wat het woord betekent en hoe die het moet uitspreken. Op die kleine, armlastige basisschool nabij Kathmandu. Waar onderwijs een toevalstreffer is waar je geboren wordt en opgroeit. Naar school mogen en kunnen gaan. Als je ouders je niet nodig hebben op het land. Wanneer er überhaupt een school in de buurt is. Onderwijs is niet zo vanzelfsprekend, maar wel de kans op een toekomst. De enthousiaste directrice neemt haar tijd. Als geen ander weet zij dat het jongetje symbool staat voor de toekomst van een beter land.
Verlicht gesprek
Haar bril op het hoofd geplaatst. Om beter te luisteren naar het gesprek dat ze voert. Het is donker in de kleine ruimte, ondanks de stralende zon die haar best door een van de honderd openingen te schitteren. Ze kijkt naar de grond. Ontspannen, bijna nonchalant met haar foute sokken. Intussen neem het ijzeren raam de kleuren van haar aan. Een verlicht gesprek.
Keuvelen
Druk gebarend overzien ze de lokale markt. Twee dames met elkaar in gesprek. Ik versta er geen woord van, maar aan de gebaren heb je een idee waarover het gaat. De lucht is vervuld met geuren van boterkaarsjes en wierook. Je ruikt kruiden en de zoete geur van sinaasappels. Je waant je in een sprookje op een reis naar het verleden. De dames zien dat anders en zijn op hun prachtige manier druk met het leven op die chaotische markt, ergens in het verre Nepal. Ik hou vast aan mijn sprookje. Het beeld en de sfeer zijn ernaar.
Oneindig
Bewegingsloos staart ze voor zich uit. Haar kleding camoufleert haar aanwezigheid. Ze gaat helemaal op in haar omgeving. Enkel haar neusringetje schittert trots en geeft de pastel kleuren een glans. Het gerimpelde gezicht verraadt een hard buitenleven, waarschijnlijk op het land, ergens hoog in de Himalaya. Haar mond een beetje open, alsof ze in zichzelf praat en meeluistert tegelijk. Ik kijk ademloos door de lens, maar ze blijft in de verte zoeken naar het antwoord op haar vraag, niet de mijne.
Heilig vuur
Vuur. Het heeft een diepe aantrekkingskracht, haar levendige kleuren, warmte, maar ook haar temperament. Voor de tempel hoor ik onverstaanbare geluiden, het prevelen van de man wordt overstemd door het luide bellen van klokken. Met lawaai en vuur wordt contact gelegd. Een onzichtbare magie die de vlammen ontspringt op weg naar ergens daarboven.
Ontwaken
Het is even naar zessen, het gras onder m'n voeten nog wit van de vorst. Poon Hill, ruim 3200 meter, voor Nepalese begrippen een heuvel. In de verte Annapurna met haar achtduizenders. Het is muisstil, de Himalaya ontwaakt, op een Koninklijke manier, zoals het de reuzen der reuzen betaamt. De zon legt een deken van licht over het landschap. Voorzichtig en langzaam. Het mysterieuze panorama ontvouwd zich voor de nietige kijker. Ik blijf ademloos kijken naar de nieuwe dag.
In haar schik
Een klein houten schoolgebouwtje. Amper verlicht. Het meisje zit vlak bij het raam. Ze laat zich niet afleiden. Ze lacht naar de camera zonder te kijken. Haar ogen volgen haar vingers. Strak het papier vast, zo mooi mogelijk schrijven. Ze kijkt trots naar wat ze doet, ze heeft er schik in. In dat donkere lokaal is zij het licht.
Dromen van meer
Met haar vingers en mond klemt ze de lepel vast. Haar bord met rijstepap bijna leeg. Ze staart in de lege ruimte. Zittend op een plastic zeil dat bescherming biedt op de lemen ondergrond. Een kwartje voor haar gedachten. Of is het droom in haar ogen? Een droom over later. Een zorg over nu of een wens voor morgen? Misschien geniet ze ook gewoon van die laatste hapjes. Een kwartje voor haar gedachten.
Een ander leven
Ze zitten vastgeroest op een muur. De twee oudjes waar geen woorden voor te vinden zijn. Bewegingsloos kijkend hoe ik passeer en de camera in de aanslag neem. Een bijna dreigende blik. Ze wacht met haar trekje aan de sigaret. Het moment bevriest. Ik hoor de spiegel klappen. Als een schot in de stilte. De blik verraadt dat ik maar beter kan doorlopen. Ik hoor niet in hun verhaal en loop glimlachend verder. Ze kijken me lang na met het raadsel waarom een foto werd gemaakt van dat andere leven.
Voor de groep uit
Ik hoor het haar zeggen. Hier sta ik. Voor je. In een houding van een grens. Na mij treed je een andere wereld binnen. Mijn wereld. Ruige meid met je kapotte kleding. Heet je me welkom of houd je me tegen? Met die blik kan het nog alle kanten op. Mag ik door? Ik wil graag jouw kleurrijke wereld verkennen.
In haar ogen
Ik knijp mijn ogen om enkel haar ogen te zien. Die mooie bruine, glimlachende ogen. M'n blik valt weer op haar wondjes, helende van de aardbeving drie weken geleden. Iemand vertelt van achteren dat ze met haar familie in een tent van bamboe en zeil woont. Ze heeft veel meegemaakt in korte tijd en is nog steeds bang. Ik kijk weer in haar ogen. Ook als vlucht om me te moeten voorstellen wat ze allemaal gezien heeft. Die vrolijke grote ogen. Ze kijken moe, maar hoopvol. Een kind eigen. Vragend om een toekomst waarin ze vooruit kan kijken. Ik sluit haar in mijn armen en laat haar de foto zien. Ze kijkt en lacht, wrijft het vuil van haar gezicht en rent weer naar de andere kinderen. (gemaakt tijdens mijn projectbezoek namens de stichting Himalayan Care Hands in mei 2015)
Zondagskind in Nepal
Zondagskind. Zeker op deze zondag, wanneer ze met haar bord vol rijst en groenten gehurkt zit op het plastic zeil. Het doet dienst als vloerbedekking, want de lemen vloer op haar eenvoudige school is vochtig. Samen met haar 40 klasgenootjes heeft ze in de rij gestaan. Net als iedere dag rond 12 uur, als de kok het eten bereidt voor de weeskinderen. Ze hebben niet veel, maar wat ze hebben, daar zijn ze blij mee.
Verdrietig mooi
Het leed van de wereld lijkt in haar gezicht gegrifd. Een glimlach of zelfs een lach zijn haar vreemd. Bijna angstig wachtend op een volgend onheil, haar voorhoof al gerimpeld van zorgen om later. Ach meid toch, op weg naar haar klas in een armenschool in Alapot. Ze is een wees maar zal hopelijk leren dat de hand die haar vasthoudt, haar eenzaamheid in verdriet en angst zal doen vergeten en plaats maakt voor een eerste glimlach.
Spelen met niets
Een lege fles, kruid of onkruid, een paar gebroken bakstenen. Een meisje met snotterbel houdt haar vingers verborgen. Ze is druk met iets, maar onthult het niet. Nog niet. Misschien is het niet af, misschien geheim en misschien ook wel niet voor mij bestemd om te zien. Ze speelt met haar fantasie, stelt zich dingen voor en is heel even afgeleid door de camera. Haar ogen zeggen dat ze niet veel tijd heeft en liefst door wil gaan met haar creatie. Ik laat haar, die snotterbel uit Bhaktapur.
Tussenstop
De plaats heet Kharidhunga, een tussenstop op de hobbelige busrit van de hoofdtad Kathmandu naar het eindpunt Jiri in het verre oosten van Nepal. Een oneindig slopende reis om wanhopig van te worden. De bus zit vol met zittende en staande mensen. Geiten op het dak. Het stinkt binnen, naar zweet en kots. Kinderen moeten overgeven van de ontelbare bochten. Zij niet, zij kijkt me lachend aan. Geheel relaxed alsof ze op schoolreisje is. Haar kin steunend op haar arm alsof naar buiten kijken haar passie is. Anderen mensen zien, de natuur zien. Ontdekken. Net zoals ik haar ontdekt heb. In dat raampje.
Computerclass
Ze heeft computerles. Op een school voor de laagste kastes in Nepal, een term die men ook hier liever niet bezigt. Ze staart langs me af en durft me niet aan te kijken. Ze stopt met schrijven. Haar vinger strak gebarend op het boek over het magische apparaat. Haar schrift is mooier dan de gedrukte inkt in het boek. Het moment bevriest. Zal ze ooit het apparaat in het echt zien?
Mooi kwaad
Eerst vluchtte ze weg, achter de deur aan haar rechterhand. Plots weer terug. Me strak aankijkend. Wil ze wel of niet op de foto? Wat zegt haar gezicht, wat zeggen haar ogen. Of schuilt er een vraag aan mij in plaats van een antwoord. Is de foto een uitnodiging dat ze me iets wilt vertellen. Breken we het ijs na de foto? Of wil ze eigenlijk niet op de foto en moet het maar zonder reden. Of dringt het stilaan tot haar door waarom de lens op haar gericht is? Mooi kwaad.
Laatste thuis
Het gaat haar goed. Wel niet om over naar huis te schrijven, want dat is er niet meer. Ze leeft in het armlastige bejaardentehuis naast het tempelcomplex Pashupatinath. Ze krijgt er eten, drinken en een eenvoudige slaapplek. Met tientallen anderen, soms demente en ernstig zieke bejaarden. Haar familie? Waarschijnlijk heeft ze die niet meer, anders woon je hier niet. Het is een thuis voor alleenstaanden, uitgestotenen. Een laatste thuis voor de laatste rustplaats. Maar toch overheerst de glimlach, soms onwetend, als een fractie van een herinnering aan iets van vroeger. Iets dat de eindbestemming draaglijker maakt. Wetende geleefd te hebben.
Madonna
Op deze foto is niets mooi. Alles lijkt vuil en overal ligt afval. Een muur waarop de verf vanaf bladert. En in het midden staat een madonna, in lompen. Ze lijkt zich gekleed te hebben op haar omgeving. Maar zie haar ogen en die gevouwen handen. Die blik die alles in een klap sereen maakt. Kalm en vredig slaat ze me gade. Niet met een lach, nauwelijks een glimlach, maar zo mooi. Ze betovert me met duizend onuitgesproken woorden. Ik blijf in haar ogen staren en luister naar haar verhaal.
Al wat leeft
Kathmandu Durbar Square. Nergens in de hoofdstad van Nepal tref je hier al wat leeft aan. In een onderlinge, maar nauwelijks te bevatten harmonie. Arm en rijk, gezond en ziek. Mens en dier. Modern en eeuwen oud. Een versmelting van tijd en ruimte in een zinsbegochelend schouwspel van kleuren en geuren.
Alfabet leren in Nepa
Een armlastige school even buiten Kathmandu. Kinderen in gerafelde schooluniformen. Door de deur hoor ik het alfabet klinken. Opgezegd door een overvolle klas met enthousiaste kinderen. Ik vang haar blik op. Ze ziet opgemaakt uit, ongepast bij haar leeftijd, maar normaal in deze cultuur. Haar lach is van alle tijden, van alle landen. Ze is een kind.
Kinderen voor kindere
Kinderen voor kinderen, zo kun je het niet anders noemen, een veel voorkomend beeld waarbij de oudere kinderen voor de jongste zusjes zorgen (of broertjes natuurlijk).
Unieke fotoreis
Het nieuwe reisagentschap Himalayan Dream Team organiseert sinds kort betaalbare fotoreizen naar Nepal met unieke lokaties voor portret-, landschaps-, gebouwen, -natuur fotografie! Het is bestemd voor duo's maar ook groepen tot 6 of meer personen en betrouwbaar en leuke club die het organiseert! Hier is de link naar de [url="http://himalayandreamteam.com/package/capture-colour/" target="_blank"]reisbeschrijving[/url]!
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
