EvanderHel
Dierenvriend!
Ik ben een dierenvriend. Ik geef het grif toe en ook dat ik daar vrij ver in ga. Volgens manlief R. dan. Ik vertrouw dieren nu eenmaal sneller dan mensen. R. denkt dat ik nog eens wordt gekidnapt door een kameel en dat we dan tot het einde der dagen rond zullen zeulen in de woestijn. Of dat ik door een oerang oetan wordt meegenomen naar de toppen van de jungle om daar van de hak op de tak te springen. Dat ik terugkom met 10 zielige zwerfhonden en dat hij voortaan thuis de hond in de pot vindt... Ik heb slechts één keer moeten hollen voor een giftige slang op Bali in de rijstvelden. Oké, en ik ben een flink stuk achter m'n billen aan gezeten door een dolle stier in Sri Lanka. Maar verder? Niets. Geloof ik. En ook hier, in Jozani National Park, gaat alles goed. Ik kruip en sluip door de bosjes waar andere mensen op de paden blijven staan. Da's mooi, heb ik daar geen 'last' van. Vlak boven me zit een Zanzibar Red Colobus Monkey. Prachtige apen vol karakter. We zitten samen in het struikgewas, geweldig dit :-)
Azulejos amarelo!
Tegeltje, tegeltje aan de wand... Wist je dat Lissabon een levend azulejo-museum is? Een wandeling door de stad is de beste ontmoeting met de kleine gekleurde tegels. Je kunt ze overal vinden: in tuinen, kerken, winkels, flatgebouwen en aan vele gevels. Prachtige kunstwerken hiervan kun je ook zien in de metrostations van Lissabon. Een stukje geschiedenis hierover: Het Portugese woord azulejo stamt af van het Arabische woord Al-zuleique, wat zoveel betekent als "kleine gladde en gepolijste steen", die door de Arabieren in de Middeleeuwen werd gebruikt. De kunstige wijze waarop de Arabieren de azulejos gebruikten om vloeren en wanden te decoreren, beviel de Portugese koningen wel. Daarom begon men in Portugal in de 15e eeuw ook azulejos te produceren. Door de eeuwen heen hebben de azulejos een bevoorrechte plaats ingenomen in de architectuur en men kan zelfs stellen dat Portugal deze tegels als geen ander Europees land heeft overgenomen en gebruikt. Alle tegels in Lissabon vertellen over de geschiedenis van de stad en van Portugal. Blauw en geel waren in de 16e eeuw de favoriete kleuren, tegenwoordig is er een voorliefde voor blauw met wit. Op deze zonnige, moderne tegeltjes is goed te zien dat muziek (fado) belangrijk is.
Uitgelaten!
Een paar vrolijke meiden op deze toch wat sombere zondag. Als ik deze foto zie moet ik altijd glimlachen om die uitgelaten koppies! Het was ergens tussen Stone Town en Jozani National Park dat we een schooltje zagen bij de specerijenplantage waar we naartoe zouden gaan. Ik liep richting de school, het was rustig. Maar ik had nog maar een paar stappen gezet of er kwamen een paar meisjes naar buiten vliegen. Super enthousiast, gekke bekken trekken voor de camera en telkens nadat ze de foto hadden gezien was het 'meer, meer, meer!' Leuke momenten zijn dat, met de onbevangenheid van die kinderen. Op een gegeven moment moest ik naar de specerijentoer toe en zo vlug als ze naar me toe waren komen rennen, zo snel waren ze ook weer verdwenen.
Teatro Nacional Dona.
Het Rossio, een groot plein, vormt al meer dan zes eeuwen het centrum van Lissabon. Rossio betekent in het oud-Portugees ‘veld zonder eigenaar’. Het plein kent een woelige geschiedenis. Tijdens de Inquisitie vonden hier talloze executies plaats. De officiële naam van het plein is Dom Pedro IV-plein. Aan de noordelijke zijde van het plein staat het Teatro Nacional Dona Maria II, een neoclassicistisch gebouw. Het werd in 1846 gebouwd voor de Compagnie van het Nationaal Theater, die nog steeds bestaat. De Garrett-zaal en de Studio bieden respectievelijk klassieke en hedendaagse stukken. Het is mogelijk om het theater van binnen te bewonderen zonder naar een voorstelling te moeten. Reserveren voor een rondleiding is dan wel verplicht. Of de rondleiding nou niet door ging of de voorstelling dramatisch slecht was? Ik weet het niet. Maar de man geheel rechts op de trap zag het even niet meer zitten...
Indrukwekkende stilte
Deze foto is genomen op Cemitério dos Prazeres, oftewel de begraafplaats van genoegens en vermaak. Bizarre naam. Het is een bijzondere locatie en hoewel de beroemde lijn 28 (altijd bomvol) hier stopt, gaat er slechts een enkeling naar binnen. Het is een heel oude begraafplaats (1833) en enorm groot met symmetrisch aangelegde paden. Een bijzondere locatie waar je als vanzelf gaat fluisteren. Ontzettend grote (haast overdreven) grafhuizen met stenen versieringen zoals engelen of adelaars staan naast vergane en scheefhangende grafstenen. Oude mensen, jonge soldaten, beroemdheden, hier vinden ze hun laatste rust. Mocht je interesse hebben om deze bijzondere begraafplaats te bezoeken of meer willen weten hierover, dan heb ik net een tip geplaatst.
Begraafplaats van...g
Cemitério dos Prazere (Begraafplaats van Genoegens/Vermaak). Ja, zo heet het echt maar het is er zeker geen dolle boel. Het is één van de grootste en meest beroemde begraafplaatsen in Lissabon, gelegen in het westelijke deel in de wijk Campo. Deze begraafplaats is aangelegd in 1833, is ongeveer 20ha. groot en heeft meer dan 70 symmetrisch aangelegde paden, meerdere mausolea en vele begraafhuisjes. De begraafplaats ontstond nadat de stad door cholera werd getroffen en er dringend behoefte was aan een massagraf. Inmiddels liggen hier heel wat beroemde Portugezen begraven en zien de grafhuisjes er zeer opvallend uit. Veel ervan hebben gordijntjes, mooi aangelegde voortuintjes of sierperkjes. De doden liggen soms ook bij elkaar in huisjes gedecoreerd met plastic rozen, droogboeketten en met verroeste deuren. Als er een deur openstaat zie je houten kisten, half vergane kanten kleedjes en vergeelde fotolijstjes uit 1890. Vaak zijn de raampjes kapot en kun je ook op deze manier een blik naar binnen werpen. Het voelt wel ongemakkelijk, moet ik zeggen. En soms ook behoorlijk luguber, als een kist scheef is weggezakt en je kijkt de donkere diepte in... Heel bijzonder is het grafhuisje van Pedro Folque. Zijn graf lijkt qua uiterlijk op een vesting met talloze torentjes. Prachtig is ook de engel met stenen vleugels op een familiegraf bij de ingang van Eterna Saudade. Op Cemitério dos Prazere liggen onder meer musici, dichters, filmsterren, militairen en schilders begraven. Bij de 'beroemde graven' staan bordjes met daarop aangegeven dat hier een bekend persoon ligt. Vanaf het hoogste punt van de begraafplaats heb je als bezoeker een fraai uitzicht over de wijk Alcantara en de brug over de Taag. Adres: Cemiterio dos Prazeres, Parado das Prazeres, Lissabon. Tram: de beroemde lijn 28 tot Parado das Prazeres (tevens eindpunt van deze lijn). Je kunt er terecht van oktober tot april van 9.00 - 17.00 uur en in mei tot september tot 18.00 uur, de toegang is gratis. Een bezoek hieraan maakt heel veel indruk op je, toen wij er waren trokken loodgrijze wolken de lucht dicht en vielen er dikke tranen naar beneden. Het is misschien niet het eerste wat in je opkomt als je een citytrip gaat maken naar Lissabon, maar het verbaasde me dat hier nog geen tip over is geplaatst (voor zover ik kon zien). Een bijzonder mooie en indrukwekkende locatie die je echt gezien moet hebben!
Kappuh met die...trap
Zucht... nu ik deze foto zie word ik spontaan weer moe en beginnen mijn voeten al te protesteren. Het grote voordeel van Lissabon is dat je overal heerlijk naar beneden kunt lopen, rollen en glijden. Maar daar kleeft gelijk een ander, zo niet groter nadeel aan. Om daar beneden te komen zul je eerst naar boven moeten en dat gaat soms via een ogenschijnlijk horizontaal wegdek en ziet er daarom gemakkelijk uit. Maar dit is een vorm van optisch bedrog want in werkelijkheid (en dat voel je pas als je beenspieren beginnen te gillen uit protest) vertoont dit een verraderlijk stijgingspercentage. Vals plat dus (om maar even in de actuele wielersport te blijven ;-)). Maar zoals hier, in de Calcada da Bica Grande komt er geen optisch bedrog aan te pas. Het is zeer duidelijk dat dit zeer veel traptreden zijn. En het zijn ook zeer zeker niet de eerste van die dag die bedwongen moeten worden... De eerste huppel ik lichtvoetig op, halverwege moet ik even stoppen om mijn tong van de grond op te rapen en de laatste treden worstel ik mezelf via de trapleuning omhoog. Heerlijk die 'gewone' Portugese straatjes!
Oeps... meet the mama
Shit... eerder vandaag was ik in een dappere bui en ging ik het hoofd van de Lissabonese Maffiafamilia Shoepolishione (zie evt. eerder geplaatste foto vandaag want anders snap je hier werkelijk niets van ;-)) confronteren met zijn illegale handel en sprak ik de wereldberoemde woorden "I'm gonna make him an offer he can't refuse" uit. Dat heb ik geweten. Met de schoenpoets tussen zijn benen holde hij naar zijn... mama. En face it, uiteindelijk zijn het altijd de vrouwen die de baas zijn. Sindsdien heeft ze persoonlijk de achtervolging op me ingezet en zijn we inmiddels aangekomen in de Rua da Prata. Een drukke straat met veel verkeer, winkels, toeristen enzovoort, dus dit zou zo ongeveer de minst ideale buurt zijn om mij om te leggen. Ze is diep undercover met haar enorme sunglasses op (formaat wc-bril), praat tegen haar tasje en ze heeft een split aan de voorzijde van haar rok zodat ze met een soepel handgebaar het schietijzer, dat aan de binnenkant van haar dij zit, vast kan pakken. Maar... ik speel ook een spelletje met haar, want nadat ik haar de halve stad heb laten zien zeg ik koelbloedig "Frankly, my dear, I don't give a damn" ;-) The End.
Gevaarlijk heerschap?
Sssttt... niet te hard praten. Ik bevind me in wat zo maar een netelige situatie kan worden. Ze zien me niet want ik sta in de schaduwen van een vervallen pandje aan de overkant van dit illustere duo. Het is een steegje tussen Praca da Figueira en Praca Dom Pedro IV. Waar zich schimmige praktijken voordoen onder de bedekte mantel van een schoenpoetser die op zijn kistje met (ik weet 't bijna zo goed als toch wel heel zeker) dubbele bodem zit. Daar zit natuurlijk de illegale handel in die hij moet doorsluizen van de vooraanstaande maffiosi met zijn harige blote kuit. Alles om net te doen alsof zijn dure schoenen waar vast bloed aan kleeft (zijn handen houdt hij natuurlijk schoon, daar heeft hij zijn 'mannetjes' voor...) een poetsbeurt krijgen. Ze zijn op hun hoede en kijken regelmatig opzij om te zien of niemand op hun let. Ik maak stilletjes foto's van ze en m'n afluisterapparatuur in 't putje (tactisch zeer goed geplaatst, al zeg ik 't zelf) neemt hun criminele woordenwaterval geruisloos op. Later zal ik dit hoofd van de Lissabonese Maffiafamilia Shoepolishione confronteren hiermee en "I'm gonna make him an offer he can't refuse"...
Airmiles voor insecte
Breng eens een dag door op kniehoogte (of lager) in je tuin en er gaat een wereld voor je open. Van de gebruikelijke hommels, vlinders, lieveheersbeestjes, regenwormen tot aan hele bizarre schepsels die mij met piepkleine oogjes (soms op steeltjes) aan zitten te staren. Maar ja, zij vinden mij waarschijnlijk ook heel raar ;-) De vliegeniers halen kunstjes uit rondom mijn hoofd en vinden het daarbij ook af en toe nodig om gewoon keihard tegen me aan te knallen. Alles bij elkaar worden er vandaag flink wat airmiles uitgewisseld. Er bestaan meer dan 1 miljoen gekende soorten insecten. Wetenschappers denken echter dat we de meeste insecten nooit ontdekt hebben (omdat ze bijvoorbeeld op onbereikbare plaatsen in het regenwoud leven) en dat hun aantal misschien wel tot 10 miljoen kan oplopen. Er is geen enkel land waar geen insecten te vinden zijn; zelfs op de noord- en de zuidpool kun je insecten aantreffen. De meeste soorten vind je op het droge, want er zijn maar weinig insecten die het water verkiezen. Dat geloof ik direct... heb jij er ooit wel 's een gezien met een zwembroek aan dan?
Zwoele zaligheid!
Zomer in Nederland, 2012 ... regen, regen en onweer bij weliswaar behoorlijke temperaturen. Broeierig warm, zweten in je bed met zoemende prikkebeesten om je hoofd, zonsondergangen waarbij je de zon de hele dag niet eens omhoog hebt zien komen... Zomer op Zanzibar, 2012 ... zon, zon, heel veel zon, warme stranden, vrolijke mensen, koude drankjes, zweetdruppels die zich vermengen met het koele zwembadwater, een lange houten pier in Mangapwani met luie stoelen waar je nooit meer uit wilt komen én de ene na de andere avond geweldige zonsondergangen. Waarbij je bijna de zee kunt horen sissen als de zon zich erin laat zakken. Een zinderende warme bol met de belofte dat ze zich morgen weer laat zien. Het doet me verlangen naar daar...
Uitwaaien!
Gisteren was ik al heel vroeg (06:00 uur) in de Brabantse Biesbosch, om precies te zijn de Zuidwaard. Dit deel van het nationale park is alleen per boot te bereiken en is echt een schitterend natuurgebied met vele zang-, broed- en watervogels. De zeearenden hebben momenteel 2 jonkies, er lopen reeën en de bevers zwemmen er rond. Hier ben ik even aan land en het stikt er van de glazenwassers, luchtig aan 't rondslingeren in 't riet. Door de ietwat te harde wind gisteren was het lastig voor de macro foto's, maar gewoon met de camera heen en weer mee bewegen doet wonderen ;-) Voor de liefhebbers van zo'n prachtig moerasgebied heb ik net een tip geplaatst.
Ssstt... fluisterend
De Brabantse Biesbosch vormt het grootste gedeelte van de Biesbosch, waartoe ook de Hollandse Biesbosch behoort. Dit prachtige natuurgebied ligt tussen de Nieuwe Merwede, de Amer en het Land van Heusden en Altena en heeft een oppervlakte van 3.638 ha. De Brabantse Biesbosch is eigendom van Staatsbosbeheer. De Brabantse Biesbosch bestaat uit twee delen. De Noord- en Zuidwaard. De Noordwaard is voornamelijk een landbouwgebied. De Zuidwaard heeft veel natuur- en recreatiemogelijkheden maar is alleen over water te bereiken. Dit kun je doen door op eigen houtje een motorboot, kano of elektrische sloep te huren. Je kunt er echter ook voor kiezen om je te laten varen op de fluisterboot 'Vissershang'. Door kleine kreken en geulen gaat deze rietaak, die niet alleen geruisloos vaart maar ook een diepgang heeft van slechts 35 cm. Met de fluisterboot zijn het gehele jaar door verschillende tochten mogelijk, zoals bijvoorbeeld een bevertocht, visarendtocht, ganzen- en zeearendtocht of een vaarwandelexcursie met bezoek aan de zwarte schuur op de Lepelaar. Hier kun je tientallen zwaluwnesten zien met momenteel allemaal kleintjes erin! Aan broedvogels in de Biesbosch zijn er verder: blauwe reiger, havik, buizerd, boomvalk, bosuil, nachtegaal, grote bonte specht en wielewaal. Je kunt er qua zoogdieren de ree ontmoeten (300 stuks) en in 1988 werd de bever uitgezet. Kijk op [url="http://www.fluisterboot.com" target="_blank"]www.fluisterboot.com [/url]voor verdere informatie of om te reserveren. De boten liggen afgemeerd in de jachthaven Vissershang in Hank. Hank ligt ten noordoosten van de Brabantse Biesbosch. Vanaf de A27 neem je afslag 21 (Hank/Dussen) en volg je de borden 'Rondvaarten fluisterboot en/of 'Haven Vissershang'. Een schitterend uitstapje in eigen land voor de natuurliefhebber of gewoon voor de rust. Lekker genieten van flora en fauna in dit mooie moerasgebied!
Voorkom een kater...
... blijf drinken! Niets is makkelijker dan hier in de Rua Nova do Carvalho. Je kunt er terecht in de Passaporte Bar, Roterdao Bar, bij de Musicbox Lisboa, Tamisa Bar, Chicago Bar of in Jamaica. Van 's ochtends vroeg tot euh.. 's ochtends vroeg komen jongeren hier bijeen om uit hun dak te gaan op de bonkende beats van de opzwepende muziek, drinken zoveel dat ze uiteindelijk bloed in hun alcohol hebben en smijten alle lege flesjes op de straat waar heel veel glasbakken voor niets glasbak staan te zijn. Vuilnismannen vegen iedere dag de straat schoon en 's middags is het er vrij rustig als iedereen zijn roes aan het uitslapen is. Daar maakt deze kunstenaar gebruik van en in alle rust leeft hij zich uit. Hij vindt het geen probleem dat ik hem op zijn vingers aan het kijken ben en hij zet er een afbeelding van Mad Catz op. Mad Catz is een 'leading global provider' van innovatieve producten voor de interactieve entertainment industrie. Lees: computerspellen. Voor mij een totaal onbekende en onbelangrijke wereld, voor hem kennelijk niet. Zulke spellen zijn voor hem waarschijnlijk kat in 't bakkie. Nou ja, hier dan kat op 't (glas)bakkie ;-)
Een scheve schaats...
Ik weet het, de mussen vallen vandaag van 't dak en dan presteer ik het om aan schaatsen en ijs te denken ;-) Toch neem ik u graag mee naar 't verleden, om precies te zijn maart 2010 in het schone Friesland. Sven Kramer wordt daar 'gewoon' weer Wereldkampioen Allround. Voor de 4e keer achter elkaar, een koud kunstje! In datzelfde jaar, aan de andere kant van de wereld tijdens de Olympische Winterspelen in Vancouver, gaat het helaas goed fout. Door een scheve schaats te rijden kwam hij in de verkeerde baan terecht. Over en uit, weg gouden medaille op 'zijn' 10 km. Een Fries gezegde gaat als volgt: "Men moat djip gean", sei de hurdrider, en hy skeat it wek yn. "Je moet diep gaan”, zei de hardschaatser, en hij schoot in een wak. Dat deed Sven ook, niet letterlijk maar wel figuurlijk.
Uit de kunst!
In Lissabon logeerden wij in het Lx Boutique Hotel, gelegen in het centrum van Lissabon en op slechts 5 minuten lopen van metrostation Cais do Sodré. Een geweldig hotel, dicht in de buurt van het nachtleven van de Chiado en Bairro Alto. Het hotel zelf is uit de kunst, zowel van binnen als van buiten. Wij zaten op de 1e etage, krakende houten trap op met zwaar diepblauw tapijt erop. Ouderwetse oorfauteuils in de lobby, sfeerboeken over Lissabon en Portugees eten, zwart/wit kiekjes aan de muren tegen gestreept behang. Er is ook een gang op de 1e waar de schoonmaakster haar kar heeft staan. En een nooduitgang. Zou ik die deur open durven doen? Of gaat er dan een alarm af? Ach, wie niet waagt die niet wint. Ik sluip naar buiten en het blijft gelukkig stil. Ik kom uit op de brandtrap in een wat verwaarloosd uitziende binnenplaats. Om de boel nog wat op te fleuren heeft er een kunstenaar huis gehouden op de gevel. Met kunst en vliegwerk, half op de trap en half erover maak ik er wat plaatjes van. Geweldig! Maar zulke kunstjes moet 'ie bij mij thuis op m'n gevel niet uithalen ;-)
Toontje lager zingen
Picture this: moe na lange dag slenteren, uitnodigend terras, zonnetje, glaasje, hapje, straatmuzikant die bescheiden op de achtergrond staat te tokkelen op zijn gitaar. Zalig! De voetjes komen bij en dat alles in een gezellige zijstraat van de grotere koopgoot. Om precies te zijn de Rua da Assunção. Dan... vanuit het niets stormt er een orkaan van muzikaal geweld om de hoek. Ik wil natuurlijk helemaal niet weten wat dit is en blijf gewoon lekker lui zitten. Not! Dit nieuwsgierige Aagje gaat op onderzoek uit en loopt tegen een flinke groep muzikanten aan. Ze zetten een grote mond op en ik kijk ademloos toe. Van een toontje lager zingen hebben ze geen kaas gegeten, het gaat er alsmaar enthousiaster aan toe en de groep toeschouwers blijft maar groeien. Precies de bedoeling natuurlijk, daar kunnen ze een lekker financieel slaatje uitslaan!
Alle gekheid op een..
We blijven nog even op de Mercado do Ribeira. Maar na het winderige uienverhaal van eerder vandaag lijkt het me wijzer als we ons begeven naar de visboer. Ook gezond maar met een stuk minder nawerking, zeg maar ;-) Om nu even serieus te doen is het tijd dat ik alle gekheid op de stok(vis) overboord gooi. Er ligt toch nog genoeg op de toonbank... Stokvis is de benaming voor gedroogde vis. Stokvis wordt meestal gemaakt van kabeljauw, maar het kan ook van leng of haring. Door het drogen is de vis veel langer houdbaar, afhankelijk van hoe koel en droog de vis bewaard wordt kan de houdbaarheid oplopen tot wel een jaar. Een andere manier om voedsel lang houdbaar te houden is zouten; gezouten kabeljauw noemen we labberdaan of klipvis - een methode die ontwikkeld is in Portugal. De klant in de winkel is tevreden met wat hij krijgt en doet boter bij de vis. Ik voel me hier in deze mooie stad als een vis in het water. Hoewel... ik denk dat deze stokvis daar misschien niet veel begrip voor kan opbrengen ;-)
Als je uien in je ete
... is er kans op harde wind. Ik laat het even aan u over hoe dit gezegde op te vatten ;-) De dame heeft nog een flink uitje te schillen. Gelukkig heeft ze hulp, hoewel diegene door de uien heen bijna niet te zien is. Ik kijk vanaf een afstandje veilig toe, want de scherpe uien laten me anders tranen met tuiten huilen. We zijn hier overigens in de Mercado do Ribeira, een overdekte versmarkt gevestigd in een prachtig gebouw aan de Taag. Het is maandagochtend en men is de boel nog aan het opbouwen, het is er erg rustig. Dat geeft de dame wat tijd om door te gaan met het kopje kleiner maken van de uienberg. Ze heeft er vele verschillende soorten liggen. De meest bekende ui is de gele. Heel fraai is de rode ui. Klein maar fijn is de aromatische sjalot. En de decoratieve bosui zorgt voor een perfect smaakaccent. De uienfamilie kent nog wat bijzondere familieleden zoals de zoete ui, de roze ui en de witte ui. Wist je dat uien een goede bron van vezels zijn en daarom zorgen voor een goede stoelgang? Kom ik toch weer terug bij die harde wind... ;-)
Schijn bedriegt...
Schijn bedriegt. Dat wil zeggen dat dingen niet altijd zo zijn zoals ze zich voordoen. Zoals hier op deze op 't oog paradijselijke foto. Heerlijk azuurblauw water, ruisende palmen, warme zon, een wit strand helemaal voor jezelf alleen. Wat wil je nog meer? Maar schijn bedriegt dus. Onder de overhangende rotsen en achter de enorme rotsblokken bevinden zich donkere, koude grotten. Waar tussen de 16e en 19e eeuw miljoenen slaven het slachtoffer werden van de welig tierende slavenhandel. Nadat er een 'goede' prijs voor ze was geboden in Zanzibar City werden ze hier in de grotten van Mangapwani verstopt tot het donker was. In het duister van de nacht werden ze aan boord van dhows gezet en afgevoerd naar hun nieuwe bazen voor een leven dat je eigenlijk geen leven mag noemen...
Goed gereedschap...
... is het halve werk! De andere helft, zeg maar het vingerwerk, doet het gelukkig ook goed. Wel zo fijn voor mij en de andere terrashangers in Baixa. Baixa ligt tussen Rossio en Praca do Comercio en vormt het levendige hart van Lissabon. Baixa vormt met haar vele voetgangersstraten een waar paradijs voor de doorgewinterde shopper, wat ik overigens niet ben maar dat geheel terzijde ;-) Het stadshart is dusdanig belangrijk dat het op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. Na de zware aardbeving in 1755, die een groot gedeelte van de middeleeuwse stad met de grond gelijk maakte, is het centrum geheel herbouwd en bestaat nu uit overzichtelijke straten en mooie pleinen. De vele straatmuzikanten zijn een genot om te zien maar soms iets minder om aan te horen. Dit heerschap is fijn om naar te luisteren, zijn klanken en woorden (waar ik geen snars van begrijp maar het gaat om het idee zeg maar) een streling voor mijn oren. Hij neemt zijn petje voor me af. Ik gooi er wat muntjes in en neem mijn petje ook voor hem af.
Passie voor gras
Camp Nou in Barcelona. Ook als er geen wedstrijd wordt gespeeld is een bezoek hieraan een belevenis. Het Club Museum is geweldig, enorm uitgebreid en ook voor de niet voetballiefhebbers (Barça! Barça! Barça!) een must see. Vele Nederlandse voetballers en een aantal Nederlandse trainers hadden er hun thuisbasis, Afellay laat er momenteel zijn balkunstjes zien. 'Onze' Jogan Croeief (Johan Cruyff) was en is er een grote jongen. De perszaal, de kleedkamers, de gangen naar het veld, allemaal fantastisch. Maar dan kom je op het veld. Nou ja, niet echt op het veld. Al zou het je lukken om er een fractie van je grote teen op te krijgen dan wordt heel Barcelona in opperste staat van paraatheid gebracht en gaat het terreur-alarm op diep donkerrood ;-) Maar je komt er wel dichtbij. Ruikt het gras. Wat met uiterste precisie kort wordt gehouden door deze passie-voor-gras-maaiende-chauffeur. En dan weet je dat er geen addertjes onder dit gras schuilen. Dat het wel degelijk groener is bij onze Spaanse buren. Dat hij letterlijk het gras voor mijn voeten aan het wegmaaien is. Duizenden en duizenden lege tribunestoeltjes. Ze ademen de club. Ik kan het gras horen groeien.
Precies in mijn...str
In Stone Town, Zanzibar, stikt het van de kronkelige, nauwe straatjes. Een feest om rond te struinen, een lust voor het oog. Openstaande deuren waarachter mensen staan te koken op een klein vuurtje, scholen waar je hartelijk welkom wordt geheten terwijl er les wordt gegeven, zoveel winkeltjes waarbij de een nog kleiner is dan de ander, drukte door de lokale bevolking waarvan alle geloven gemoedelijk naast en met elkaar leven. Kortom, een zalig autovrij doolhof waarin je eigenlijk niet kunt verdwalen. Op het moment dat ik hier de hoek om kom zeilen, komt er vanaf de andere kant (links, maar niet zichtbaar op de foto) een toeristische dame aan waar de kinderen hun ogen op laten vallen. Da's mooi, nu kan ik ze ongedwongen op de foto zetten waarbij je kunt zien hoe smal sommige steegjes zijn. Zulke momenten, waarbij je het gevoel hebt dat je even onzichtbaar bent in de drukte, passen precies in mijn en euh... dat straatje :-)
Geflipt!
Close encounter at TukTuk, Sumatra: 'Oh... hai'. 'Hoi daar'. 'Waarom spring je er steeds vandoor?' 'Sorry, kan er niets aan doen. Zit in de aard van 't beestje.' 'O. Ik ben Ellen'. 'Ik ben Flip'. 'Flip van Maja?' 'Huh? Wie is Maja?' 'Nou ja zeg, ken je Maja niet? Maja de Bij! En Willy en Juffrouw Cassandra'. 'Euh... neeh... geloof niet dat dit me iets zegt...' 'Goh, da's zonde. Ik dacht echt dat ik oog in oog stond met een jeugdidool...' 'Ook geen familie van je dan toevallig misschien héééél per ongeluk ofzo?' 'Nope. Ben je nu boos? Je gaat me toch niet opeten hè?' 'Hè getverdemmejakkiebah! Nee! Spring maar lekker verder, ga ik ook wat nuttigs doen'. 'Okay, dahag!' 'Ja, mazzul'. 'Wacht! Mag ik nog wel een foto van je?' 'Sure baby, take it away!'
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
