EvanderHel
Vreemd dak
Veel rode daken, gezellig gekleurde huizen. Dat is het beeld van Lissabon. Maar dan staat daar opeens een toch wel merkwaardig gebouw, midden in de wijk Baixa. Het is de Elevador de Santa Justa, op de foto rechts te zien. De neogotische Santa Justa-lift, ook wel Elevador do Carmo genoemd, verbindt de Santa Justa-straat met het hoger gelegen Carmoplein in de wijk Chiado. De lift werd rond 1900 gebouwd door Raoul Mesnier du Ponsard en is volledig gemaakt van ijzer. De lift gaat 45 meter omhoog. Op het hoogste punt, dat je alleen kunt bereiken via een wenteltrap, geniet je van het overweldigende uitzicht. Achter dit gebouw zie je een oude ruïne met bogen. Het is de Igreja do Carmo, een gotische karmelieten kerk die tijdens de aardbeving van 1755 deels is ingestort. Bijzonder om hier doorheen te lopen, er zit een archeologisch museum in dat je kunt bezoeken. Lissabon heeft mij verrast, in zeer positieve zin. Ik ga dan ook zeker nog eens terug. Maar nu kom ik eindelijk van dat dak af!
Nog steeds op het dak
Lissabon heeft nogal wat fraaie uitzichtpunten, geen wonder dat ik nog steeds sta te genieten. Opvallend zijn de veelal rode daken van de wit of geel gekleurde huizen die de stad accentueren. Op de achtergrond zie je de Sé Kathedraal, de enige kathedraal van Lissabon en tevens oudste kerk. Ze werd gebouwd in de 12e eeuw op de funderingen van een moskee. Leuk om te weten is dat elk jaar in juni de kathedraal in het middelpunt van aandacht staat tijdens het festival van Santo Antonio, als ontelbare sardientjes worden genuttigd en er een groot feest wordt gehouden in de hele buurt, met kleine houtskoolgrillen die buiten in de straten en voor de restaurants staan opgesteld. Achter de kathedraal zie je het rollende water van de Taag en erboven een dreigende lucht. Het bleef helaas niet bij dreigen...
Dak van Lissabon
We kijken hier uit op het Praça do Comércio, onder de Lissabonners ook bekend als Terreiro do Paço, het Paleisplein. Het is een enorm plein vlakbij de Taag, je ziet de rivier op de achtergrond stromen. Vier eeuwen lang stond hier het koninklijk paleis, tot het in 1511 van plaats veranderde. Het oorspronkelijke paleis werd namelijk verwoest in de grote aardbeving van 1755. De eerste minister van koning José I, de markies van Pombal, liet het plein opnieuw aanleggen en een ander paleis bouwen dat er vandaag de dag nog steeds staat. De galerijen met hun mooie bogen omringen het plein aan drie zijden. Na de revolutie van 1910 werden de gebouwen omgevormd tot regeringsgebouwen. In het midden van het plein (op de foto links) staat een standbeeld van José I, gemaakt door de bekende 18e eeuwse Portugese beeldhouwer Machado de Castro. Aan de noordkant van het plein (op de foto iets rechts naast het midden) zie je een triomfboog die versierd is met de beelden van historische figuren, waaronder Vasco da Gama. Er zit ook een geweldig mooi uurwerk in. De boog leidt naar Rua Augusta, een van de grootste winkelgebieden in Lissabon en erg gezellig.
Geslaagd!
En net als diverse mensen hier denken dat ik in donkere en lichte sferen verblijf maak ik een zijsprong. Een uitstapje zeg maar. Net als deze mensen hier aan boord van de ms. Rotterdam. Ze ligt voor anker aan de kade op de Kop van Zuid en is bijna klaar om uit te varen. Daar heeft ze wel wat hulp bij nodig. Er werken dan ook gigantisch veel mensen aan boord van dit prachtige schip. Als leidinggevende op de brug, kok in de kombuis, in de operationele dienst, noem het maar op. Veel mensen, veel nationaliteiten. Bestemmingen ver van huis maar deze drie voelen zich hier even thuis. Naar mijn idee zijn ze voor de extra ultra verkorte en versnelde inburgeringscursus geslaagd! Oranje boven :-)
Licht en donker 3
De skyline van Rotterdam, het kabbelende Maaswater er rustig naast. De stad maakt zich op voor de avond, donkere silhouetten van wolkenkrabbers en kantoorpanden tekenen zich af tegen de verkleurende lucht. De immer aanwezige kranen steken hun ijzeren lijven trots omhoog, morgen wacht weer een dag met werkzaamheden. Van de Holland America Line verlaat het ms Rotterdam de havenstad, op weg naar warmer oorden. Waar het licht is, blauwe luchten overheersen en het zonnetje vrolijk haar best doet. Heerlijk zo'n cruise. Ik zwaai haar uit en stap in mijn warme auto. Door de donkere avond rijd ik naar huis waar de kerstlampjes me vrolijk ontvangen.
Licht en donker 2
Het Alhambra is misschien wel de meest bekende en meest bezochte bezienswaardigheid van Andalusië. Je bent hier nooit alleen en camera's klikken continue op de achtergrond. In deze gang heb ik flink wat moeten wachten tot ik even een momentje had dat er niemand stond, maar het was niet erg. Zoveel te zien, vakmanschap tot in de kleinste details. In de loop der eeuwen heeft het Alhambra veel te verduren gehad, zo heeft een klein mannetje, ene Napoleon, driftige pogingen gedaan om het op te blazen. Met heel veel ijver, geduld en precisiewerk heeft men het de laatste decennia weten te restaureren. Tot op de dag van vandaag zijn ze er nog mee bezig. De zwarte strepen dwars over de foto zijn ijzeren steunbalken, aan de rechterzijde van deze gang (niet zichtbaar) is men ook aan het werk om zo het inventief gebruik van licht, donker en versieringen weer te laten stralen als vanouds.
Licht en donker
Het Alhambra. Een doolhof van perfect geproportioneerde, schaduwrijke kamers, van bogen die met kantwerk zijn versierd, van zonovergoten binnenpleinen en eindeloze zuilengangen. Abstracte patronen van mozaïeken, tegels en reliëfversieringen nemen je mee op reis terug in de tijd, waar de architecten speelden met licht. Het felle zonnetje wordt door de ramen gefilterd, buiten is het warm. Binnen is het aangenaam koel en donker.
Ronken in Ronda naast
Buiten de toeristische route in Ronda ligt een klein, knus en kneuterig hotel in Moorse stijl, Alavera de los Baños. Pal naast de prachtige Arabische baden uit de 13e eeuw waar maar weinig mensen een bezoek aan brengen maar wat zeker de moeite waard is. Aan de achterzijde van het hotel ligt de verzorgde tuin, het is dan ook goed te zien dat tuinieren een hobby is van de eigenaars. Een klein zwembad met luie ligstoelen, mooie vergezichten over de heuvels rondom de witte stad en paarden in het landschap die toebehoren aan de paardrijschool Real Maestranza de Ronda, 500 meter verderop gelegen. Hier in die tuin ontbijten is geen straf, verse producten in alle rust oppeuzelen met een hele kleine kanttekening: ze schenken een vers sapje voor je in. Lekker zul je denken en dat is het ook als je van een soort grapefruit houdt. Vind je het niet charmant om de rest van de dag met een zuur gezicht te lopen neem dan lekker een bak thee of koffie. Het hotel ligt beneden de oude stad en als je Ronda wilt zien moet je dus even flink klimmen. Voor mensen die wat slechter ter been zijn is dit dus geen aanrader. Van onderaf kijk je tegen de steile wanden van de kloof aan en zie je de stad boven je uitsteken, dit is een indrukwekkend gezicht. Als je eenmaal boven bent is het aan te raden daar voorlopig te blijven want dineren is niet mogelijk in het hotel. Niet erg want er zijn plenty goede en gezellige zaakjes op de pleinen en in de straatjes van de stad. De lounge van het hotel is ruim en bijzonder sfeervol, grote fauteuils waar je in kunt wegzinken en stapels reis-, kunst- en fotoboeken. De kamers, het zijn er slechts 9, zijn verzorgd en het bed is prima. Beneden zijn 2 tweepersoonskamers met een eigen terrasje. De badkamer is van kabouterformaat, alles zit erin maar in de douche kun je wat claustrofobisch worden. De charme, de ligging en de gastvrije persoonlijke verzorging door de eigenaren maken dat puntje ruimschoots goed. Voor meer info kun je terecht op [url="http://http://www.alaveradelosbanos.com/" target="_blank"]Alavera de los Baños[/url] en voor gemakkelijk boeken kun je ook kijken op de site van [url="http://http://www.booking.com/hotel/es/alavera-de-los-baa-os.nl.html?aid=311093;label=hotel-93490-es-bLnrJvAeoDCRFQy2wIpluAS677040804:pl:ta:p1:p2:ac:ap1t1:neg;ws=&gclid=CNW1gfCQjbQCFe_MtAodBm0Axw" target="_blank"]Booking.com[/url]. Ik ben hier 4 dagen (3 nachten) geweest en ga zeker nog 's terug. Je komt er helemaal tot rust en Ronda is geweldig mooi!
Winterfeest
Dikke vlokken vormen een wit tapijt over het fraaie molengebied in Kinderdijk. Het is niet heel dik, de 20 centimeter die ze opgaven halen we nog lang niet maar de sneeuw blijft gestaag vallen. Ik kom hier graag en regelmatig, met name buiten het toeristenseizoen. Volgend jaar moeten we waarschijnlijk gaan betalen om hier te genieten van de molens en de natuur. Niet veel, misschien een euro, maar ze moeten extra inkomsten zien te verkrijgen om de molens een toekomst te garanderen. Ik weet nog goed dat ik hier vorig jaar ook liep, toen lag er een dik pak sneeuw. In februari bonden de mensen de schaatsen onder voor de Molentocht, in het voorjaar kwamen de ganzen weer in grote getale aangevlogen om hun jongen hier te krijgen. Van de zomer zag het er zwart van de toeristenbussen en nu... alweer een jaar voorbij. Nog heel even en dan is het Reisreporter Seizoen '12 ook afgesloten. Dit zal dan ook mijn laatste foto zijn maar we gaan natuurlijk vrolijk verder daarna :-) Een fijn winters weekend!
Natuurschoon
Onder een tafelkleed van wolken Bergen en stilte Ruimte en kleuren Droogte en lapjesdeken Olijven en natuurschoon De binnenlanden van Andalusië zijn een genot voor het oog, hier kun je in alle rust genieten van de authenticiteit van dit prachtige gebied.
Oranje samenscholing
Het IJsstadion Thialf in Heerenveen is de belangrijkste overdekte schaatsbaan van Nederland. Het complex is bij het grote publiek vooral bekend van het langebaanschaatsen. De naam Thialf is afgeleid van 'Thialfi', de snelvoetige knecht van de Germaanse god van de donder Thor. Donderen en bliksemen kan het ook door het enthousiaste oranje publiek. Ze wurmen zich met zo'n tienduizend oranje pruiken, oranje jassen, tassen en dassen, klompen en overalls, toeters en bellen, blauwe muzikale kielen, rood-wit-blauw-oranje-oorlogsstrepen op het gezicht en een oranjebittertje of twee...drie... in het stadion. Dat het ijs niet smelt van zoveel bezielde supporters mag een klein wonder heten. De massa wordt nog verder opgezweept door de aanstekelijke muziek van de plaatselijke kapel, het geeft de schaatsers vleugels. Erg leuk om dit mee te maken, een ijskoude hal wordt hartstochtelijk verwarmd door een mooie meute mensen.
Het feestvarken
Het is zondag en in de Calle de los Judios, hartje centrum, is het een drukte van belang. De Cordobanen (of is het Cordobanezen?) drinken en kletsen wat bij een statafeltje aan de muur bij Casa El Malacara. Een geweldig sfeervol tapasrestaurant met een gezellige eigenaar die het leuk vindt om je te verrassen met allerlei lekkers. Voorbijgangers zijn naar de kerk geweest en lopen er op hun paa(r)sbest bij, strak in het pak, haartjes gekapt en schoenen gepoetst. Ook voor het hangbuikzwijn is het feest. Hij ziet er tiptop uit vandaag, mooie glans over de haren, hoefjes gekapt, hippe paarse riem om, een knuffel hier en een kroel daar. Alleen geen tapas voor hem op 't menu. Ik ben allang blij dat hij zelf niet op 't menu staat ;-)
Olijfje
In Andalusië kun je gemakkelijk van stad naar stad rijden over brede, goed aangelegde snelwegen. Handig als je haast hebt maar zo zonde als je dat niet hebt! Duik van de grote weg af en begeef je op de kronkelweggetjes door de prachtige binnenlanden, zo ontzettend mooi dat je vaak wilt stoppen. Hele stukken weg waar je geen kip tegenkomt maar wel piepkleine dorpjes. Op de foto zijn we net langs Salar gereden, een stuk boven Alhama de Granada. Wat een geweldige vergezichten heb je hier en... olijfbomen! Geen verrassing als je weet dat Spanje de grootste producent van olijfolie ter wereld is. Alleen al 10% van de gehele wereldproductie komt uit de provincie Jaén in het het noorden van Andalusië. Er staan in Spanje maar liefst 292 miljoen (give or take, ik raakte af en toe de tel kwijt...) olijfbomen en de gemiddelde Spanjaard nuttigt meer dan 14 liter olijfolie per jaar. De olijven zelf worden veel als tapas gegeten, van die heerlijk sappige gevulde groene bolletjes. Lekker!
Koningin van de Sierr
We gaan nog even door met het promotierondje van Ronda! De stad ligt op een soort plateau met wallen (tajos) in een bergachtig gebied dat 2500 meter boven de zeespiegel is. De rivier de Guadalevín loopt door de de stad die de bergen verdeelt en heeft daarbij een diepe kloof uitgesneden, bekend als El Tajo. Ten oosten van Ronda ligt het park Sierra de las Nieves en in het westen ligt de Sierra de Grazalema. Als een statige witte koningin ligt de stad tussen de Sierra's te pronken en lonkt met haar rustige sfeer en vergezichten over de olijfboomgaarden naar vele toeristen. Ronda is een van de oudste steden in Spanje en ligt ongeveer 100 kilometer van Málaga. Als je in de buurt bent sla dan deze stad niet over. Van alle steden die ik laatst heb gezien tijdens de rondreis door Andalusië staat 'ie met stip op nummer 1!
Ronda, een witte pare
Een beeld van Ronda, van onder naar boven. In navolging van mijn vorige foto over de Arabische baden zie je hier een deel van de buitenzijde. Het is goed te zien dat de buitenmuren grotendeels mooi intact zijn gebleven. Net achter de buitenmuren van het complex loopt over de gehele breedte van de foto nog een muur. Dit is de oude stadsmuur van Ronda en aan de linkerzijde ervan zie je een stenen puntige vorm. Dat is de zijkant van de Puente Arabe, ook wel bekend als de Puente Romano (Romeinse brug). Het is een oude stenen brug waarvan de naam verwijst naar de fundamenten van een oude Romeinse brug waarop deze Moorse brug is gebouwd, vandaar dat ook de naam Puente Arabe bestaat. Daar weer boven is goed te zien dat Ronda hoog is gelegen aan een kloof, in een bergachtig gebied. Op bepaalde plaatsen is deze kloof 120 meter diep. De ligging van Ronda, de mooie bezienswaardigheden en de uitstraling van de witte huizen maken het voor mij een parel van Andalusië!
To bathe or not to...
Net buiten de oude stadsmuren, vlakbij de Moorse brug (Puente Arabe), bevinden zich de Arabische baden van Ronda. Zij zijn de best bewaarde van heel Spanje en bieden daardoor een goed inzicht in het Moorse leven tijdens de 13e tot 16e eeuw. De baden zijn gebouwd rond het einde van de 12e/begin 13e eeuw gedurende het regime van de Almohad heerser. In die tijd was Ronda een belangrijke handelsstad en cultureel centrum. De Islam vereiste reinheid van zijn gelovigen, en al helemaal als men een zo belangrijke stad als Ronda binnenging, vandaar ook dat de meeste onderzoekers van mening zijn dat een badhuis gebouwd werd bij de ingang van de stad. De baden waren niet alleen de aangewezen plek om de nodige hygiëne te verkrijgen, het was tevens de plaats om elkaar te ontmoeten, te praten en rusten. Toevallig stond er afgelopen vrijdag een artikel in het AD over badderen. Dat nederlanders minder vaak een bad nemen omdat het zoveel tijd kost en een bad neemt vrij veel ruimte in in de badkamer. Zelf vind ik het heerlijk om in bad te liggen, even ontspannen met een boekje erbij. Maar alleen een boek hoor... het is voor mij geen ontmoetingsplaats ;-)
Tangkahan, verborgen.
Veel mensen gaan op Sumatra naar Bukit Lawang in de hoop de prachtige Orang Oetans daar in het wild te kunnen zien. Slechts een enkeling waagt zich daarna aan de bumpy ride die je kunt maken naar Tangkahan, een klein dorpje dat gelegen is aan de rand van het Gunung Leuser National Park. Toegegeven, het moet je ding zijn om je ledematen alle kanten op te zien stuiteren in een 4WD die er zo'n dikke 3 uur over kan doen om over de met gaten bezaaide weg te komen. Maar het is een rit door een geweldig landschap dat hoog boven je en laag onder je voorbij glijdt. Zoveel bijzonder mooi groen en pietepeuterige dorpjes dat je mond er van open gaat hangen. Dit kan natuurlijk ook van de wagenziekte komen ;-) Na uren stuiteren is de beloning groot en de aanwezigheid van andere toeristen zeer klein. Tangkahan is nog steeds een zo goed als onontdekte groene parel in het jungleparadijs. Na het inschrijven in het Visitors Centre, dat die naam eigenlijk niet mag hebben, daal je af naar de zachtstromende rivier waar je je laat overzetten d.m.v. [url="http://www.columbusmagazine.nl/azie_en_midden-oosten/indonesie/sumatra/reisreporter/fotos/367976.html" target="_blank"]het lokale voetveer[/url] dat drijft op olievaten en wat door de jongens daar over en weer wordt getrokken. Er zijn meerdere lodges waar je kunt verblijven. Na het nodige klim- en klauterwerk kwamen wij aan bij onze [url="http://www.sumatra-indonesia.com/junglelodge.htm" target="_blank"]Jungle Lodge[/url]. Ver weg van de bewoonde wereld, geen licht en elektriciteit na 22:00 uur, stikkedonker en alleen met de geluiden uit de jungle. Genieten was het met een hoofdletter G! Is de plek alleen al erg mooi, een ander hoogtepunt waren de [url="http://www.columbusmagazine.nl/azie_en_midden-oosten/indonesie/sumatra/reisreporter/fotos/334479.html#comments" target="_blank"]olifanten[/url]. Het is een kleine groep waarbij je ook een rit door de natuur kunt maken op de rug van deze dieren. Dit hebben wij niet gedaan, simpelweg omdat ik er geen voorstander van ben om op een olifant te zitten die een zadel moet dragen. Een zadel doet een olifant namelijk pijn. Daarentegen is het wel geweldig om ze te wassen en scrubben met een halve kokosnoot. Ze genieten in de rivier, drentelen om je heen en ik was temidden van die grote jongens intens gelukkig. Vorig jaar waren er ook twee kleintjes bij, deze komen nieuwsgierig met hun slurf aan je plukken! [b]Ontdek deze groene jungleparel, het is een stukje paradijs dat je niet wilt missen als je op Sumatra bent![/b]
Paradijs op straat
Begin deze maand struin ik met een andere RR 's avonds door de straten van de stad. Geheel per ongeluk lopen we tegen de grootste en mooiste muurschildering aan die ik in m'n leven heb gezien. In mei 2007 kwam de familie Kiekeboe tot leven op een stripmuur in de Paradijsstraat in Antwerpen. Tijdens de 30-jarige carrière van Robert Merhottein, beter bekend als Merho, werden er al meer dan 20 miljoen albums verkocht. Merho behoort daardoor tot de best verkopende striptekenaars van België. Reden genoeg dus om een stripmuur te wijden aan Kiekeboe. De Antwerpse beeldverhalenroute was met Merho al aan zijn vierde muur toe, inmiddels zijn er 9 muren met de prachtigste schilderingen. Het striptraject, met de toepasselijke naam 'Muurvast', is een initiatief om striptekenaars en cartoonisten meer bekendheid te geven en grauwe delen van de stad te verfraaien. Ruim 5 jaar zit de schildering er nu op en het ziet er nog steeds indrukwekkend en schoon uit. Niemand die hier iets overheen durft te kliederen. Stuk voor stuk blikvangers waarop de stad terecht fier mag zijn!
Taalrommelzootje
Graffiti is al eeuwenoud. Maar de moderne graffiti-stijl heeft zijn oorsprong in de twintigste eeuw. In de jaren '60 zetten jeugdbendes in Philadelphia met viltstift hun tag (handtekening) op muren, gebouwen, treinstellen en metro's om hun territorium af te bakenen. Ook communiceerden ze via graffiti over wat de regels in hun buurt waren. Jongeren en politieke activisten namen deze nieuwe uitingswijze over. Al snel waaide de trend over naar New York, waar de viltstift vervangen werd door de spuitbus en met name jongeren uit de ghetto's aansprak. Het zetten van hun tag uitte de behoefte om een eigen identiteit te hebben en opgemerkt te worden. In de jaren '70 ontwikkelde de graffiti zich richting kunst. Creativiteit en originaliteit werden steeds belangrijker en verschillende graffitistijlen ontstonden. Graffiti-artiesten verwerkten steeds meer teksten in hun werken. Maar het is soms een puzzelsport om ze te ontletteren. Wat staat er allemaal? Wie heeft dit gemaakt? En waarom? In het centrum van Antwerpen lopen de stadsbewoners het zonder te zien voorbij. Het is een deel van de stad geworden. Een gewoonte. En niemand valt het meer op...
Torre de la Calahorra
Het is oktober 711. Een leger van Arabieren en Berbers staat aan de rivier de Qudalquivir, met uitzicht op de stadsmuren van Córdoba. Een paar aanvallers steken 's nachts stiekem de rivier over, zoeken een zwak punt in de verdediging en doden de bewakers. Ze openen de poort voor het hoofdleger en het begin van de eeuwenlange Moorse overheersing is geboren. Het islamitische bewind gaat meteen aan de slag met het versterken van de oude Romeinse brug. Het is oktober 2012. We blijven nog wat hangen bij de brug Puente Romano. Aan het einde daarvan, gezien vanaf de Mezquita, staat de Torre de la Calahorra, letterlijk vertaald als 'de eenzame toren'. In de 14e eeuw werd deze toren gebouwd als bescherming tegen invallen. In de 18e eeuw diende de toren als gevangenis en in de 19e eeuw als meisjesschool. Tegenwoordig zit er een museum waar je kunt zien hoe men in de 10e eeuw in Córdoba leefde. Een woelige stadsgeschiedenis dus en waar het er overdag al indrukwekkend uitziet is het 's avonds ook nog 's mooi verlicht.
El Puente Romano en..
Río Guadalquivir is een 657 kilometer lange rivier die door de Zuid-Spaanse streek Andalusië vloeit. De rivier stroomt door meerdere steden voordat deze uitmondt in de Golf van Sevilla. Río Guadalquivir is tot Sevilla bevaarbaar voor zeeschepen en heeft daarom een grote zeehaven die belangrijk is voor de economie van de stad en de omliggende streek. Verder stroomopwaarts doet de rivier ook Córdoba aan. Binnen de stad Córdoba zijn maar liefst 7 bruggen over de Guadalquivir. Een van de 7 bruggen is de opgeknapte Puente Romano; een oude stenen brug in Romeinse stijl. Vanaf de Puente Romano heb je een prachtig uitzicht over een deel van de rivier dat tot een ecologisch reservaat is uitgeroepen. Via de brug loop je de Mezquita tegemoet waarvan je op de foto nog een heel klein stukje kunt zien. Het maakt niet uit op welke dag of welk tijdstip je hier komt, de brug heb je nooit voor jezelf alleen. Miljoenen voetjes trippelen richting het rijk aan historie en bezienswaardigheden mooie stadje. Toeristen nemen snap shots van elkaar, anderen zetten in alle rust hun statief neer. Muzikanten strooien er met hun soms valse noten. Het is leuk om dit allemaal te bekijken!
Zoethoudertje
Confitería Filella, een wereldberoemd instituut in Sevilla sinds 1935. Waar sinds die tijd al 3 generaties Filella banketbakkers iedere dag de mouwen opstropen en met passie hun 100% handgemaakte, op ambachtelijke wijze, taarten en cakejes maken. Calorierijke toppers, zo slecht, zo zoet maar zo goed. Mjammm! De prachtige werkomgeving in het in Moorse stijl gebouwde pand, ook wel bekend als Edificio La Adriatica, zorgt vast voor extra inspiratie. De vitrines zijn verleidelijk, de chocola roept je naam, doorlopen is geen optie. Maar ik heb 1 geluk... het is na 21:00 uur en de zaak is gesloten. Gered... tot morgenochtend in ieder geval ;-)
Kijken en bekeken...w
Afternoongesprekje op de Rots van Gibraltar waar ik mijn luisterende oor en spiedende camera op de grond heb gelegd: 'Pfff... ik ben versleten, kleintje. Weet je wel hoe vermoeiend het is om de hele dag bewonderd te worden?' 'Ga maar even lekker liggen, papa. Hier is het lekker koel in de schaduw'. 'Ja, jongen maar ik moet wel in contact blijven met de zon en de aarde. Da's belangrijk voor m'n stabiliteit en het helpt me om geduldig te blijven met al die starende en gillende pottenkijkers'. 'Euh... stabiliwattes?!' 'Laat maar zoon, dat begrijp je wel als je later groot bent. Zeg 's tegen die dame dat ze moet opzouten, dan kunnen m'n ogen meeluieren met de rest van m'n lijf...'
Rust
Het wordt stiller, de meeste toeristen hebben de Rots van Gibraltar verlaten. In de diepte lijken de grote zeeschepen op kleine dobberende bootjes, ingeklemd tussen het grillige heuvellandschap van Spanje. Links in de verte lonkt Marokko. Een berberaapje zit op de uitkijk, zijn silhouet past precies in de ronding van de boomtak. Ik weet niet wie er nu het meest van de rust geniet, hij of ik...
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
