JannavEek
Off road?
Je kunt in Mongolië niet echt spreken van off road rijden, want van welke (hoofd)weg zou je dan afgeweken zijn? Er zijn maar weinig verharde wegen in het land. Je kunt niet anders dan de onverharde tracks volgen als je ergens wil komen. Vaak ligt het vol met stenen. De wat zanderige delen zoals op de foto rijden het best. Hier gaan we soms wel tot 80km. En dit is toch wel een van de aantrekkelijke en intrigerende kanten van het reizen in Mongolië: geen verharde wegen, verkeersborden, richtingaanwijzers. Je verwonderen over hoe chauffeurs moeiteloos de weg weten te vinden in het lege landschap, over de tracks. Maar wie Mongolië nog wil leren kennen als het land van de onverharde wegen moet toch tempo maken met een bezoek. De Mongoolse regering heeft plannen om asfaltwegen te leggen overal tussen de zes provincies en de hoofdstad Ulaanbaatar. Wij maakten al gebruik van de gloednieuwe asfaltweg van de hoofdstad naar Dalanzadgad. En ach, dat was toch ook wel even prettig.
Orkhon rivier
In de groene Orkhon vallei is van alles te zien. Vulkaanuitbarstingen en aardbevingen hebben er een indrukwekkend landschap gecreëerd, met oa de Ulaan Tstgulan waterval. De hoogte van de waterval is ongeveer 20m. Ik sta hier boven bij het begin ervan na een wandeling langs de Orkhon rivier. Dit is de langste rivier in Mongolië met lengte van 1124 km. Hij wordt later samengevoegd tot de Selenge rivier en mondt uiteindelijk uit in het Baikalmeer in Rusland. De Orkhon vallei is beschermd UNESCO Werelderfgoed.
Binnenkijkje ger
Als er bezoek is gaat de televisie natuurlijk uit. Maar zodra wij vertrekken kijkt de zoon des gers snel het programma verder. Het is een Koreaanse soap. Deze zijn razend populair in Mongolië. Ik maak nog even een foto van de jongen voordat ik de ger verlaat. Hij is thuis voor de zomerschoolvakantie. Thuis is op de steppe drie uur rijden ten westen van Ulaanbaatar. Zij hebben zoals veel nomaden tegenwoordig zonnepanelen en accu's voor elektriciteit, een motor om de kuddes te verzamelen en om boodschappen te doen, en een lcd-televisie met schotel met véél kanalen.
Stad in wording
Uitzicht vanaf het Zaisan monument op deze toch wel aparte stad. Een eerste indruk is dat het niet een heel mooie stad is. Daarvoor heeft de communistische periode van 1924-1990 een te zware stempel gedrukt op de stedenbouw. Maar nu tussen het Sovjetbeton veel nieuwe 'design' gebouwen verrijzen, zoals de gids uitlegt, wordt het beter. En hieromheen liggen nog de uitgestrekte buitenwijken die bestaan uit zeeën van traditionele Mongoolse nomadententen. De gerdistricten. Naar schatting woont 60% van de bevolking van de hoofdstad momenteel nog (noodgedwongen) in een ger. Deze combinatie van kosmopolitische cultuur en nomadische achtergrond en geschiedenis maakt Ulaanbaatar toch tot een boeiend geheel. En niet lelijk toch, wat mij betreft, als je wat beter kijkt. De witte gloednieuwe luxe appartementsgebouwen op mijn foto staan er sinds 2014. Ervoor is het (grote) Boeddhapark. Men hoopt deze modern opgezette buitenwijken rond het Zaisan monument beter te verbinden met de stad door de bouw van een metro. Gereed in 2020.
Zaisan monument
Vanaf het Zaisan monument zie je Ulaanbaatar het best. Dus een klim de heuvel op naar het monument (300 treden) is een must do als je in de stad bent. Wij zijn er 's ochtends vroeg voor het beste uitzicht. In de loop van de dag neemt de smog maar toe. De verontreiniging door kolencentrales en motorvoertuigen wordt versterkt door de topografie van UB, de smog blijft langer hangen doordat de stad aan alle zijden door bergen wordt ingeklemd. Bovenaan de trap staat dan een 27 meter hoge Russische soldaat uit beton een vlag te hijsen. Wat een dramatiek. En dan stap je een betonnen cirkel binnen met een kleurrijke schildering die de vriendschap tussen de Sovjet-Unie en het Mongoolse volk weergeeft. Het gedenkt de gebeurtenissen die de twee landen met elkaar verbinden.
Plaats van Complete..
Het Gandantegchinlen klooster is een in Tibetaanse stijl gebouwd klooster. De Tibetaanse naam betekent vrij vertaald: grote plaats van complete vreugde. Tegenwoordig verblijven er zo'n 600 monniken en het aantal groeit gestaag. Op het kloosterterrein bevinden zich verschillende tempels, Boeddhistische universiteiten en andere filosofische gebouwen. Op niet alle plekken in het klooster kun je als toerist komen, en op nog minder plekken is fotograferen toegestaan. Het Gandan Klooster kan het best bezocht worden in de ochtend. Rond 09.30 uur begint het ochtendritueel van de monniken, daar mag je bijzitten op de voor bezoekers bestemde bankjes. Hoewel het klooster de hele dag open is, zijn in de middag veel tempels gesloten. Op foto: de Dedanpovran tempel waar in 1904 de 13de Dalai Lama woonde. Nb ik zag hier voor het eerst iemand een van de gebedsplanken gebruiken. Je treft deze aan tegenover de belangrijkste tempels, naast het wierookvat, zie foto.
De Korean Wave
De Korean Wave heeft Ulaanbaatar veroverd. Hierop wijst onze Mongoolse gids ons wanneer we de stad ingaan. Let op Korean Fastfood, zegt ze, koffieketen caffe Bene, Seoul hairsalon. Van K-pop en K-food tot films, tv-soapseries, mode en tech. De Korean (cultural) Wave is toonaangevend geworden in niet alleen Mongolië maar overal in Oost-Azië. K-popsterren beheersen de hitlijsten in Hong Kong, China en Mongolië. Én breken zelfs door in het Westen, zoals popartiest Psy met de Gangnam Style, zie http://youtu.be/9bZkp7q19f0 Zie het zo: in de jaren 50 raakte West-Europa in de ban van de Amerikaanse cultuur met James Dean-films, rock n roll, poedelrokken voor de meisjes en greaselook voor de jongens, hamburgers en Coca-Cola. De invloed van deze Coca kolonisatie van Europa is blijvend geworden. Iets wat hier op lijkt vindt nu plaats in Oost-Azië. Of het in de bioscoop, in de supermarkt is of op televisie, de stijlmacht van het moderne Zuid-Korea overheerst. En inderdaad, als je er op gaat letten zie je het overal in de stad. Het is meer dan een rage of trend, het is een beweging. Seoel is cool in Ulaanbaatar.
Vakantiegevoel in...C
Het charmante en gezellige kunstenaarsdorp Cotignac is een van de pareltjes van de Provence. Een dorp met rijke historie, met een oude olie molen en oa het 'Notre Dame des Grâces’ klooster uit 1519, waar Louis XIV kwam bidden. Cotignac ligt tegen een rotswand van 80 m hoog waarin rotswoningen uitgehouwen zijn. Het dorp leeft van toerisme en wijnbouw (tot in de jaren 50 ook van olijventeelt). Het aantal inwoners steeg na de oorlog met een derde, vooral door de komst van buitenlanders. Er wonen nu vrij veel Engelsen, kunstenaars en artisans. Leuke markt op dinsdag, heel gezellig.
Regen in de Gobi
Het is niet heel waarschijnlijk dat je dit zult gaan zien op je reis door Mongolië: zoveel regen in de Gobiwoestijn. Gobi betekent "waterloze plek", "zee zonder water", "heel groot en droog". De Gobiwoestijn krijgt weinig regen dankzij de Himalaya's. Gemiddeld valt er 7 cm regen per jaar en in sommige gebieden minder dan dat. We rijden naar Ömnögov, de zuidelijke Gobi, wat de heetste en droogste streek van Mongolië is en daardoor ook het meest dunbevolkte gebied. Op deze vlakte lopen veel kamelen. De vlakte wordt onderbroken door het Goervansaichan-gebergte en we rijden nu door een gebied met vulkanisch gesteente. Het is ruw terrein. Maar de UAZ Bukhanka bussen (4x4) van Sovjet makelij waarmee we reizen kunnen dat wel aan, ze kunnen over elk terrein en ook door water. Ze zijn geweldig! We schuiven en slippen weg in de modder en crossen door waterplassen. De chauffeurs zijn ervaren en weten de weg. Twee dagen met geregeld hevige plensbuien. De gids blijft ons herinneren aan welk ongewoons we getuige zijn: het is zo véél regen en niet eens de periode ervoor. Maar het hemelwater is vreselijk welkom voor mens en dier hier. Men is er blij mee. En daarom zijn wij er natuurlijk ook blij mee. En benieuwd zijn we ook naar morgen en overmorgen, naar welke bloemen er uit de woestijngrond tevoorschijn zullen schieten.
De grote ger is het..
We zijn in een gerkamp en dit is een inkijk in de grote ger die als restaurant dienst doet. Hier worden alle maaltijden en drankjes geserveerd. Het interieur ziet er net als de slaapgers kleurrijk uit. De tafels worden hier gedekt voor de (uitgebreide) lunch, de hoofdmaaltijd in Mongolië. Er is voldoende salade, brood, vlees en soep. We zijn vanochtend de steppe op geweest om een nomadenfamilie te bezoeken. Na de lunch vertrekken we weer, 120 km rijden naar een volgend gerkamp, niet zo ver vandaag. Achter de bar is de ingang naar de keuken. Voor 's avonds is er frisdrank en bier te koop, en als je geluk hebt dan staat er ook nog wel een flesje rode wijn. Behalve in Ulaanbaatar was er nergens wifi. Als je aan de bar vraagt of je daar iets mag opladen, mag dat altijd: men legde er dan soms een stekkerdoos voor ons neer. Maar steeds vaker ook zie ik mensen op reis een powerbank bij zich hebben, ideaal voor op deze afgelegen plaatsen. Wij maakten geregeld mee dat de generator maar op gezette uren aan gaat. Dat betekent meestal zonder stroom zijn in je ger en geen warm douchewater hebben. Ik heb tweemaal (en dit weet ik nog precies..) koud gedoucht. Vaak is de waterstraal ook miniem. Herinner je dat je in de woestijn bent. Er wordt duurzaam omgegaan met water, energie, en afval. NB dit is wel de meest luxe grote ger die ik zag hoor, de anderen hadden lange houten tafels en zonder kleedjes
Overnachten in een...
Tijdens een reis door Mongolie slaap je bijna niet in hotels omdat deze er haast niet zijn. Wij hebben steeds in gerkampen overnacht. Deze kampen bestaan uit een aantal (10-20) gers waarin twee tot vier bedden staan, het traditionele kacheltje, een tafel met krukjes, een lampje en een stopcontact. Je krijgt dekens, lakens en een handdoek. De meeste kampen beschikken over een was-, douche- en toiletruimte en een restaurant (soms in een grote ger) met authentiek Mongools eten (set menu, geen a la carte). Een zaklamp en toiletpapier meebrengen is handig. En misschien iets van een thermo-pyama want het woestijnklimaat kan zomaar voor extreme temperatuurverrassingen zorgen. Nb vergeet niet te bukken bij het naar binnen en buiten gaan! De eerste nachten hadden we een opening in de nok van de ger, waardoor de buitenlucht binnen kon komen en de geweldige sterrenhemel te zien was. Op onze twee daaropvolgende overnachtingen echter regende het pijpenstelen. Op de foto zie je de dame van het kamp 's avonds alvast het dakdoek stevig dichtbinden. 's Nachts kletterde de regen dan voluit op ons dak. Maar ik kan je verzekeren dat het binnen droog was, knus, en we sliepen als (woestijn)roosjes. NB Check: www.mongoliagercamps.net voor informatie over zo'n vijftig gerkampen voor toeristen.
Paardentijd
In Mongolië heeft alles z’n eigen tijd. Paardentijd noemen de nomaden dat. Dan bedoelen ze alles tussen halftwaalf en half drie ’s middags. Als we midden op de steppe ergens stoppen om te lunchen zien we deze herderin te paard met haar vee. Zij stopt ook even. Stapt af, en nieuwsgierig bekijken we elkaar.
Hertenstenen
Verspreid over de graslanden van Mongolië liggen honderden megalieten met ingekerfde symbolen die lijken op vliegende rendieren. Deze stenen platen staan bekend als hertenstenen of rendierstenen. Ze komen voor in kleine groepen of geconcentreerd in grotere groepen, vaak in combinatie met stenen grafheuvels. Er zijn meer dan 900 hertenstenen in Centraal-Azië en Zuid-Siberië, waarvan 700 in Mongolië. Er wordt verondersteld dat deze monumenten stammen uit het 1e millennium v.Chr. en door Scytho-Siberische bronstijdnomaden werd opgericht. Latere culturen hebben de stenen vaak voor hun grafheuvels en andere doeleinden hergebruikt.
Taltsy openluchtmuseu
Op 47 km afstand van Irkutsk, richting het Baikalmeer, vind je dit openlucht museum, het Taltsy Museum, met een prachtige collectie gerestaureerde houten huizen, kerkjes, forten, die traditioneel zijn ingericht. Het geeft leuke informatie over de traditionele levenswijze van verschillende Siberische volksstammen. Het museum ligt in de bossen en op een mooie dag met 20 gr C was het bijzonder plezant er rond te lopen. Sowieso de schone lucht daar; ik ademde deze tot diep in mijn longen in - heerlijk wat een zuurstof!
Frisse duik
Listvjanka | Een anekdote over het Baikalmeer luidt: wie zijn handen met het water wast, blijft vijf jaar langer leven. Wie het water op het hoofd laat plenzen, kan erop rekenen tien jaar ouder te worden. Maar de persoon die met heel z'n hebben en houwen in het meer springt, krijgt er een kwart eeuw bij. Het water van Baikal is koud! dat wil je niet weten. En ik kan het weten want ik waste mijn handen in het water van het meer. Ze zeggen dat alleen een Rus langer dan een kwartier in het meer zwemmen kan en daar ook gek genoeg voor is. De drie mannen die ik zie halen de vijf minuten niet. Haastig en met luide kreten rennen zij naar hun handdoeken terug. En naar de wodkafles. Het is eind mei en de temperatuur van het water is vijf graden. Pas in augustus zal het boven de tien graden komen. Maar dan wordt het al weer snel herfst.
Tsjerski Peak
Listvyanka is een klein vissersdorp aan het Baikalmeer, 70 km van Irkutsk. Voor een adembenemend uitzicht over het Baikalmeer en omgeving ga je naar Tsjerski Peak, 500m boven het meer. Je komt hier door bij het Baikal Museum de weg de berg op te lopen (2km) - high alert voor teken vanaf april! - of de skilift te nemen voor 90 roebel (1.20 euro). In de winter wordt het gebied gebruikt voor skiën, in de zomer om te wandelen.
Water halen
Als we onderweg naar de Gobi woestijn stoppen in een dorp om water en snacks in te slaan bij een kleine supermarkt, zie ik dit stel rijden. Ook deze nomaden hebben hun paard reeds ingeruild voor een brommer. Ze halen drinkwater in de twee containers die de vrouw vasthoudt. Het is een hele klus voor de nomaden in hun gers op de steppe om aan water te komen.
De Indiana Jones van.
21maart 1922 vertrekt een karavaan van 75 kamelen uit Beijing voor een tocht van ruim 800 km naar een plaats in Mongolië, waar de Amerikaanse avonturier en ontdekkingsreiziger Roy Chapman Andrews bewijs hoopt te vinden voor leven op aarde in het Paleolithicum. Als aanhanger van de Out of Asia-theorie gaat hij op expeditie naar Azië om de oorsprong van de mens op te sporen, vind echter geen menselijke fossielen maar wel een groot aantal beenderen van dinosauriërs. Op deze plek in de Gobi, Bayanzag, doet hij zijn eerste sensationele ontdekkingen, zoals de vondst van een nest gefossiliseerde eieren afkomstig van een dinosaurus en twee bijna volledige dinosaurusskeletten (een staat er in het Natuurhistorisch Museum in Ulaanbaatar). Als ik wat wegdroom zie ik zo een Pinacosaurus in het landschap rondhuppelen Andrews maakt in totaal vier reizen door de woestijnen van China en Mongolië en het mag een wonder heten dat hij ze allemaal overleefde, gezien de hoeveelheid bandieten, soldaten, schorpioenen en het gebrek aan water. Hij was een geboren ontdekkingsreiziger.
Paarden en tochten
Op de steppe komen we nomaden met paarden tegen (de man roept iets tegen een man verderop). Het paard wordt gezien als het nationale symbool van Mongolië. Het Mongoolse paard is een van de oudste en invloedrijkste rassen die er zijn. Het stamt af van het Przewalskipaard, dat soms ook het Aziatische wilde paard wordt genoemd. Hoewel het Mongoolse paard qua stokmaat een pony is, noemen de Mongolen het een paard. Ze zijn heel gehard en leven het hele jaar door buiten, zonder extra voeding. Er is geen ander ras op de wereld dat een langere afstand op één dag kan afleggen dan het Mongoolse paard. De nomaden houden de paarden voor de melk, als transportmiddel, de haren en manen worden benut om er onder andere tassen van te maken, en uiteindelijk is er het vlees. Er zijn veel nomaden die paardrijtochten aanbieden door de steppe. Er zullen altijd minimaal twee begeleiders meegaan die je de mooiste plekjes laten zien en die ervoor zorgen dat je niet verdwaalt en de juiste technieken leert beheersen. De authentieke Mongoolse houten zadels met aan de voor en achterkant een hoog opstaande rand die er zo mooi uitzien, zijn voor ons niet zo heel comfortabel. Maar gelukkig zijn er voor toeristen gewone zadels!
Nomadenleven wat...bl
Onderweg naar de Orkhonvallei zie ik dit typisch Mongools beeld. En ja, ook de nomadenfamilies zijn door de jaren heen wel wat verwesterd. Ze hebben zonnepanelen en accu's voor elektriciteit, een motor om de kuddes te verzamelen en om boodschappen te doen, en steeds vaker ook een (energiezuinige) televisie met schotel met 60 kanalen :) Echter, de rest blijft nog steeds wel zoals het was. De man en vrouw brachten net de kudde geiten binnen en zijn nu aan het melken. De kinderen spelen voor de ger - sinds enkele dagen pas zijn zij weer thuis, voor hun drie maandenlange zomervakantie (juni-juli-augustus). In afgelegen gebieden zijn er geen scholen en gaan kinderen naar de aimag (= provincie) hoofdsteden om in een internaat te verblijven. In de winter hebben ze nog een (tweeweekse) vakantie. Wat ook nog steeds wel blijft zoals het was, is de overweldigende natuur rondom de ger, de uitgestrekte vlaktes en weides met aan de horizon de prachtige bergen. En gelukkig maar.
Wervelende muziek en.
Een rondreis in Mongolië begin je waarschijnlijk zoals ik in de hoofdstad Ulaanbaatar. Een bezoek aan de dans en zang voorstelling van de Tumen Ekh groep is dan zeker een must-see; een mooiere kennismaking met de cultuur en ziel van het land kon ik me in ieder geval niet wensen. Er zijn verschillende theaters in UB die shows met traditionele muziek en dans uitvoeren, maar Tumen Ekh is zonder meer de beste. De kleine intieme zaal draagt hier deels aan bij, je zit dichtbij de musici en maakt alles van dichtbij mee. Het is een wervelende show met zowel klassieke en hedendaagse muziek en dans. De kostuums zijn schitterend, de instrumenten traditioneel, de zang indringend, vooral de keelzang. Ook enkele sjamanistische regendansen worden uitgevoerd. Het uur vliegt voorbij. O ja, fotograferen mag pas na het kopen van een toestemmingskaart van 10 Euro. Mijn (twee) fotootjes zijn met de iPhone. De voorstelling vindt iedere dag plaats om 16 en 18 uur. Adres: National Recreation Centre, Chinggis Avenue, 1st Khorop naast restaurant "Seoul" Veel plezier!
Grotten van Maravilla
De Grotten van Maravillas in Aracena (letterlijk vertaald 'Grot der Wonderen’) zijn de beroemdste van Spanje. De grotten liggen onder het (Moorse) kasteel dat op een heuvel boven het stadje uitsteekt. Tijdens de rondleiding vertelt onze gids hoe de grotten in 1886 zijn ontdekt door een schaapherder die zijn schapen rondom het kasteel laat grazen. Over hoe hij op zoek moest gaan naar een vermist schaap en daarbij op de ingang van de grotten stuitte. Sinds 1914 zijn de grotten open voor publiek. Het is een 1,2 km lange druipsteengrot die ik meer dan de moeite waard vond om te zien. Vooral de heldere meertjes zijn betoverend mooi! De namen van de afzonderlijke ruimten zijn: Kamer van Smaragd, De Verzonken Stad, De Betoverde Looierij, De Kamer van de Kikkererwten, en De Galerij van de Naakte. Dat duidt de ruimtelijkheid van de kathedraalachtige kamers in schitterende kleuren en een verscheidenheid aan stalactieten en stalagmieten. Adres: Calle Pozo de la Nieve, 21200 Aracena, Huelva. Entree €8,50 in kleine groepjes van maximaal 8 personen. In de grotten zelf mocht ik geen foto's maken. Daarom een foto van de schapen op de heuvel. Over hoe een schaap dat van de kudde afdwaalt toch maar zijn grote nut bewijst
Stadje Aracena in...p
Aracena is een klein stadje gelegen in de provincie Huelva. Het ligt bij het natuurpark Sierra de Aracena en Picos de Aroche. Net zoals vele plaatsen in Andalusië stond ook op deze plek een Moorse vesting, die werd overgenomen door de Tempeliers die het fort verstevigden. Het stadje ligt aan de voet van de heuvel waarop deze voormalige 12e eeuwse castillo ligt. Je hebt er prachtige panoramische uitzichten. Ik sta hier bij de bakstenen klokkentoren van de 16e eeuwse kerk die binnen de muren van de burcht werd gebouwd. Aracena is een leuk stadje dat zeker de moeite waard is om te bezoeken. Ik nam er een overnachting op mijn autorondreis dus kon er wat meer tijd doorbrengen. De meest beroemde druipsteengrot van Spanje bevindt zich hier (Gruta de las Maravillas). Ik houd wel van het binnenste van een berg, met zijn hallen met 'orgels' gevormd door stalactieten en stalagmieten, en genoot dan ook van de rondleiding (met een groep van een bescheiden zes personen). De regio is een rijke regio dankzij de bekende Jabugo ham. Daar is ook een museum in de stad aan gewijd, waar iemand anders eens zal moeten bezoeken om ons erover te kunnen vertellen.
Bezoek de berbermarkt
De groene Ourikavallei aan de voet van de Hoge Atlas heeft het regelmatig hard te verduren met overstromingen. De vele regen en het bergwater hebben in vorige jaren soms zelfs mensenlevens gekost. Op de dag dat ik de vallei zie regent het ook en alle wegen zijn modderpoelen. Op de berbermarkt die ik bezoek is ook alles modder. De mannen stallen hun waren uit op zeildoeken en zitten zelf ook maar net droog daarbij. Ondanks regen en natte drek is het een kleurrijk en boeiend bezoek. Vond ik toch, totdat mijn beursje uit de jaszak (met rits) blijkt te zijn gestolen. Niets van gemerkt. Met ongeveer 25 euro aan dirhams daarin valt de schade nog mee. Tip: wees alert hier.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
