Laureen
Antelope Canyon
Antelope Canyon is een heilige plaats voor de Navajo’s. Onze gids vertelde me dat er wel eens lastige mensen bij de excursies zitten, die beginnen te schelden en te schreeuwen. Hij loopt dan meteen weg, omdat hij dat niet op die plek wil. Antelope Canyon laat zich niet beschrijven, foto’s zijn het beste middel. De naam komt van de pronghorn sheep die daar lang, lang geleden huisden. De ingang is niet eens zo opvallend of spectaculair. Maar zodra je binnen komt, word je overdonderd door de schoonheid van dit nauwe canyon. Het is gevormd door water dat er bij genoemde hevige regenbuien doorheen stroomt, wat dus die gladde, zacht gevormde wanden heeft gecreëerd. Het water kan tot vier meter hoog komen en zal alles meesleuren wat in zijn weg komt. De kleuren en vormen hadden door kunstenaars gemaakt kunnen worden. En weer denk je: hoe is het mogelijk dat de natuur dit kan maken. Zo subtiel en toch gecreëerd door meedogenloze krachten.
Een laatste blik op..
Monument Valley, wie kent de beroemde monolieten niet? Voor mij het prachtigste in Amerika, waar ik me constant met open mond aan kan vergapen. De weg er naar toe is al honderdduizenden keren gefotografeerd, door mensen van over de hele wereld. Maar als je vanuit Arizona komt, is de aanblik minstens zo spectaculair. Alleen betekende het voor ons in dit geval dat we ons er vandaan begaven. Met het vaste voornemen hier zo snel mogelijk weer terug te komen, reden we verder. Nagenietend en ook een beetje verdrietig dat dit onmogelijk mooie voorbij was. Voor nu, niet voor altijd.
Elpee verfomfaaid doo
De woestijnzon is heet en moordend, voor mens, dier en elpees. Elpees worden al lang niet meer gemaakt. Dit exemplaar dat we op een hoop vuil bij een leeg huis vonden, moet er al heel lang gelegen hebben. Motown, bestaat dat merk eigenlijk nog wel? Jaren moet de zon dit vinyl gegeseld hebben, winters pleegden ook een aanslag, alle weersomstandigheden zijn er overheen gegaan en al die tijd lag hij daar en in plaats van te ontbinden deed hij wat anders. Ik weet van vroeger nog wel dat platen door hitte krom konden trekken, maar dit....
Dreigende...woestijnl
In de woestijn kun je kilometers en kilometers ver kijken. Je voelt de hitte die overal in kruipt, maar die gelukkig heel droog is. Je voelt de wind aantrekken die ook blaartrekkend heet is en in de verte zie je een meer dan dreigende lucht aankomen. In de woestijn is dan echt dreigend: flash floods, storm, onweer met blikseminslag. Allemaal dingen die leuk zijn in een documentaire, maar waar je liever niet in het echt mee te maken hebt. Het viel achteraf erg mee, maar het blijft een indrukwekkend gezicht!
Stilte
Eén van de dingen die ik zo geweldig vind van Amerika, is de rust en stilte die je op zoveel plaatsen vindt. Dan kom je helemaal tot rust en voel je je bloeddruk zakken. Op een nacht stonden we op een camping in een park. Voorseizoen, dus lekker stil. Je hoorde het suizen van de wind, er was geen verlichting en alles ademde vrede. De fluwelen nachthemel overkoepelde ons en als ik zeg dat het er donker was, dan bedoel ik DONKER. Het enige lichtpuntje was een honderd meter verderop: een tentje waar iemand licht binnen aan had. Fantastisch, zo'n avond dat je eigenlijk niet naar bed wilt,maar voor je uit wilt blijven staren en luisteren naar de fluisteringen van de nacht.
Versteend in het...pr
De Painted Desert en het Petrified Forest liggen niet alleen naast elkaar, maar gaan ook naadloos in elkaar over. Het versteende hout uit moerassen van miljoenen jaar geleden, waar je overal brokstukken van ziet liggen tot en met complete bomen in stukken, vind je ook terug in de Painted Desert. In de oksels van de fascinerende heuvels, zie je overal stukken stam liggen. Versteend en tot in de eeuwigheid verstrengeld in een ongelooflijk schilderij. De uitzichten en afstanden zijn enorm, maar juist de wolkenlucht onderschrijft het landschap, alsof er geen einde aan kan komen en je voor altijd in deze oeroude omgeving moet blijven, tot je zelf versteend een onderdeel van het schilderij bent geworden.
Een prehistorisch...s
Painted Desert, oftewel: de geschilderde woestijn. Deze prachtige formaties zijn tweehonderdmiljoen jaar oud en zijn uit de Chinle formatie geslepen door wind en water. De kleuren veranderen door de dag heen onder invloed van zonlicht. Dit fascinerende gebied ligt in Navajo reservaat en de Navajo's gebruiken de rode klei om souvenirs van te maken, waarvan het de bedoeling is dat toeristen ze kopen. Ik heb niks gekocht, maar ik heb me wel lopen vergapen aan al het prachtige dat daar zomaar al miljoenen jaren ligt.
Een gastank is ook...
Soms zie je creatieve uitingen, die heel veel over de persoon er achter zeggen. Deze gastank bijvoorbeeld, de boer moet hebben gedacht: nou ja, zo'n tank is ook maar een tank. Laat ik daar wat mee gaan doen! Maar wat? Iets uit een sprookje, een dier, of juist iets psychedelisch? Ik heb honger, maar ik wil dit toch gedaan hebben voor ik naar huis ga om te eten. En ik heb juist zo'n trek in een....
Zie ik een cowboy?
Je ziet het wel vaker onderweg in Amerika. Ineens staat daar dan wat langs de weg, geen uitleg of aanduiding, het is er gewoon. Ook weer zoiets dat me verbaast, maar waar ik wel van geniet. Kijk nou naar deze cowboy met koe en kalf.Eerst knipper je nog met je ogen en dan zie je dat het een kunstwerk is. Geef de yanks een stuk plaatmetaal en ze maken iets moois voor je.
Buitenaards monster
De camping die we op een nacht hadden, lag midden in the middle of nowhere en was alleen voor 40+ ers. Het was al wat later toen we aankwamen en ik had de omgeving niet meer bestudeerd: te moe en honger. De volgende ochtend zag ik vlak bij onze camper deze metershoge cactus. Hij kwam buitenaards op me over, op zijn lugubere poten kon hij 's nachts alles afsnuffelen een opeten wat hem aanstond. Huiver. Desondanks was hij slank en ineens snapte ik het: geen kinderen op deze camping, die zouden klein genoeg zijn om op te vreten en niemand zou hém verdenken met zijn slanke stam. We zijn maar gauw doorgereden, aldoor in onze spiegel kijkend of hij niet met logge stappen alsnog achter ons aankwam...
De levende woestijn
Als ik zeg dat ik zo gek op de woestijn ben, word ik altijd een beetje twijfelachtig aangekeken. De mensen denken dan meteen aan de Sahel of andere zandvlaktes die trouwens ook heel mooi zijn. Ik heb het dan over de woestijn in Amerika. Die dorre vlakte met alleen lage begroeiing, die voor de oppervlakkige kijker alleen maar stoffig en levenloos is, barst juist van het leven. Dieren die in dit barre klimaat het benodigde vocht uit hun eigen ademhaling halen, of uit een prooi, zelfs uit de lucht. Maar ook coyotes, allerlei vogels, hagedissen, van alles. Ze leven en overleven er. Wij mensen, wij superieure wezens (vinden wij) klossen er een poosje rond en duiken dan weer gauw ons voertuig met airco in om aan de hitte te ontsnappen. Wij kunnen ons dus niet meten met de woestijnbewoners. Wie is er dan de superieure? Als je het geluk hebt de dag na een regenbui bijvoorbeeld Death Valley in te rijden, zie je alles in bloei staan. En dan heb je natuurlijk de cactussen. Zeer langzaam groeiende vetplanten met gemene stekels, maar als die in bloei staan zie je de prachtigste en warmste kleuren. De woestijn doods? Vergeet het maar!
Boodschap van een...c
Amerika is voor ons het ultieme vakantieland. Je ziet er van alles, de mogelijkheden lijken onbeperkt en iedere keer ontdekken we nieuwe dingen. Maar waar ter wereld ik ook ben, ik kijk altijd verder dan mijn neus lang is. En er zijn in Amerika genoeg dingen die me verbazen en irriteren. De spilzucht is er eentje van: bij een buffetje je bord volladen, één hapje nemen en de rest laten staan. Een nieuw glas cola van ongeveer een liter laten komen, refills zijn tenslotte gratis, één slokje nemen en ook daar de rest van laten staan. Bergen voedsel worden op die manier verspild. Of de olie van je auto verversen en de oude zooi gewoon langs de kant van de weg laten lopen. Altijd en eeuwig die bergen plastic tasjes, die de zeeën en landschappen verzieken en zwaar vervuilen en zo kan ik nog veel meer verzinnen. Maar ook de hypocrisie op allerlei vlakken, met name sexueel gebied. Je ziet veel bloedjonge meisjes met een kind bij zich, dat echt geen broertje of zusje is. Waarschijnlijk wordt een gesprek over geboortebeperking al gerelateerd aan porno. Hoe ze met homosexualiteit omgaan zou me laten schateren, als het niet zo lomp en kortzichtig was. Ik zag laatst nog een programma over de groepstherapieën die ze hebben om homo’s hun verlangen naar mannen te veranderen in verlangen naar vrouwen! En dan speciale aandacht voor de mannen in zo’n groep die toegaven dat ze het niet konden laten homoporno te kijken. Wat raar nu, daar snap ik helemaal niks van… Maar heb je dan hersens of modder in je bovenkamer zitten? Een borst is schandalig, borstvoeding in het openbaar genoeg voor de elektrische stoel. Dat is ook weer niet zo, dat verzin ik maar, maar het geeft wel weer hoe ze denken en reageren. Bij een camping was ik dan ook stomverbaasd dat ik deze cactus zag. Ik heb hem peinzend bekeken: ben ik nou de enige met een dirty mind? Gezien het Amerikaanse denkklimaat op dit vlak lijkt me zo’n cactus al reden voor een aantal zweepslagen. Misschien zien ze het echt niet, of de eigenaar van de camping was een geraffineerd persoon: mijn landgenoten zien het niet, dat mag niet, dan verraden ze waar ze aan denken. Maar het is wel de ultieme boodschap hoe ik over de campergasten denk…
Salton City, een...ui
De Salton Sea is ontstaan na een dijkdoorbraak in de Colorado River in 1905, waardoor het water zijn weg vond naar de, daarvoor meestal geheel droogstaande, Imperial Valley. Bij de overstroming van Imperial Valley kwam de spoorarbeidersnederzetting Salton onder water te liggen. De bewoners waren gelukkig op tijd geëvacueerd, geluk bij een ongeluk. Het duurde twee jaar voor men het water onder controle had. In de jaren 1920 begon het meer strandgangers te trekken en ontwikkelde het zich tot een toeristische trekpleister. In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw kwam het echter weer regelmatig tot overstromingen. Salton City, wat een bruisende nederzetting was, liep leeg. Een projectontwikkelaar had een heel plan opgesteld, een complete infrastructuur aangelegd en toen hield het op. Salton City is triest, er wonen nog maar duizend mensen en het gros van de woningen staat leeg. Stukken grond en woningen staan al tientallen jaren leeg en te koop. Oftewel: Salton City is geen plaats om vrolijk van te worden. Bij elkaar genomen is het een trieste bedoening waar mensen toch wonen en er het beste van proberen te maken, gezien de keurig onderhouden tuinen en woningen. De Salton Sea zelf is nu een verzilte plas geworden, waar vogels toch nog wat te eten weten te vinden. De overleden palmbomen langs het strand steken luguber af tegen de strakblauwe lucht en onderschrijven zo de bijna macabere omgeving.
Een slaperig tafereel
We hebben de kustroute natuurlijk vaker gereden en de laatste keer was tien jaar geleden. Veel vergeet je, maar wat je niet vergeet zijn de stranden met zeeleeuwen. Toen we daar de eerste keer kwamen, kon je er zomaar tussen lopen. Nu kan dat niet meer. Er zijn nu wandelpaden boven het strand en je mag er absoluut niet naar toe. Wat heel goed is natuurlijk. Niet alleen liggen die dieren voor hun rust op het strand, vooral in deze tijd om bij te komen van de winter, hun wintervacht af te leggen enzo, maar ze kunnen ook gevaarlijk zijn en sneller dan je verwacht. Je ziet ze door het water flitsen, sierlijk en elegant, maar zodra ze het water uitkomen verplaatsen ze zich op moeilijke platvinnen, als iemand met ingegroeide teennagels. Het is altijd prachtig te zien hoe ze daar lekker tegen elkaar aangekroeld liggen. Overal zie je hoe ze zand over zich heen gooien. Het is niet duidelijk waarom ze dat doen. Om af te koelen in de zon, maar kennelijk ook vanwege stress. Als de vrouwtjes aan het baren zijn, doen ze het vrijwel constant. Ze liggen rug aan rug, buik aan buik, hoofd op het lijf van degene die naast ze ligt en af en toe richten ze zich op om hartgrondig te gapen en dan weer lekker verder te maffen. Ik kreeg er zelf ook een beetje slaap van. Net als dit exemplaar, die zich na deze hartgrondige geeuw in het zand kroelde en aan de dut van zijn leven begon.
Zou deze bewoner last
Als je op een mooie plek woont, zoals langs de 1 in Californië, dan weet je dat er veel toeristen komen die met open mond naar het uitzicht kijken. Goed, dat weet je, daar hou je rekening mee. Helaas zeggen allerlei bordjes bij huizen genoeg over het gedrag van veel toeristen en daar kan heel wat frustratie uit spreken. De hoeveelheid bordjes EN de onderstaande mededeling geven mij het idee dat de bewoner niet ver van toeristje bashen afzit...
De eeuwig deinende...
De eeuwig deinende oceaan, lokkend en meteen afstotend. Gesloten en zwijgend over alles wat in haar binnenste ligt: schepen, verdronken mensen, zelfmoordernaars, de as van veel gecremeerde mensen die de oceaan in hun hart hadden gesloten. Maar ook moordende vissen en andere dieren, waar je pas de aanwezigheid van leert als het te laat is. Uren kan ik er naar staren en me geestelijk in slaap laten wiegen. Ze wenkt me en nodigt me uit in haar armen te rusten. Maar ik vertrouw haar niet en blijf uit haar omhelzing, die koel en vernietigend kan zijn. De zon warmt mijn rug en met moeite wend ik mijn ogen af, op die manier de fascinatie verbrekend. Ik ben weer veilig....
Je mag de eekhoorns..
De kustroute, de beroemde 1, is prachtig en overal zijn er barmhartig uitkijkpunten gemaakt voor de genieters. Op ieder uitkijkpunt barst het van de eekhoorns en overal staan borden met het uitdrukkelijke verzoek de dieren niet te voeren. Om te beginnen vinden ze menseneten lekkerder dan hun eigen eten. Ze komen dus op je af om te bedelen, maar lopen zo ook recht onder auto’s. Ze zijn constant bezig om menseneten te pakken te krijgen, dus worden ze opdringerig maar komen uiteindelijk om van de honger als ze niks krijgen. En, volgden de mensen uitdrukkelijke verzoek op? Nee hoor, voeren die hap. Een grietje zag ik op haar hurken zitten en de eekhoorns sprongen op haar benen. Wat ze niet in de gaten hebben, is dat dit hoe of wat wilde dieren zijn die kunnen bijten als ze hun zin niet krijgen. Een beet van een eekhoorn kan je builenpest geven en jaarlijks overlijden daar dus meerdere mensen aan. En wie krijgt dan de schuld? De eekhoorn. Ik had dat mens wel aan haar haren op willen trekken en keihard in haar oor willen brullen: DON’T FEED THE FU***KING SQUIRRELS, YOU STUPID en dan een lelijk woord. Dat dat mijn populariteit niet ten goede zou komen vond ik niet interessant, maar ik realiseerde dat ik dan in heel wat oren moest gaan staan schreeuwen en dus reden we maar verder. Zonder de eekhoorns gevoerd te hebben…
De invloed van de...o
Dat de zeewind de kust altijd teistert moge duidelijk zijn. Maar je ziet niet vaak zo duidelijk wat voor invloed dat op de begroeiing heeft. Deze bomen moeten al heel wat te verduren hebben gehad, zo pal aan de oceaan.
Verenigde Staten • San Francisco
Verenigde Staten • San Francisco
Elegante schoonheid
Als ik zeg: grote ogen, lange wimpers, een ranke gestalte en glanzend haar, denken jullie misschien aan andere dingen dan ik. Maar zie deze schoonheden eens. De golfbanen langs de beroemde 17 mile drive worden keurig onderhouden, dat vinden de herten ook en je ziet ze daar dan ook overal lopen en dutten. Of de beheerders van de golfbanen er blij mee zijn weet ik niet, ik in ieder geval wel!
Verenigde Staten • San Francisco
Verenigde Staten • San Francisco
Alcatraz vanaf het...
Alcatraz gezien vanaf de ferry die ons na een dag fietsen weer terug bracht vanaf Sausolito naar San Francisco. Dit eiland dat dus eigenlijk pelikaan heet, huisvestte gevaarlijke gevangenen die niet zouden kunnen ontsnappen. Drie zijn er weggekomen, al wordt betwijfeld of die ooit het land hebben bereikt. De stromingen zijn gevaarlijk en het water ijskoud.
Rondleiding in...Monu
Als er iets is dat wij mooi vinden, dan is het Monument Valley. Groots, barbaars en onvoorstelbaar prachtig. Toen we in de Painted Desert waren, hoorde ik een mevrouw zeggen: when God created this, He was showing off. (toen God dit maakte, was Hij zich aan het uitsloven). Ik weet nog dat ik toen dacht: op Monument Valley heeft Hij nog meer zijn best gedaan. Het was al jaren geleden dat we door de Valley reden, met zo’n grote camper mag je dat niet en bovendien is dat onmogelijk gezien de wegen (voor zover je die zo kunt noemen). We hadden een privé tour genomen. Je kon ook een groepstour doen, maar besloten dat dit beter was. De groepstour was ook op open voertuigen en gezien het stof maar beter van niet. De voertuigen die we later zagen met de groepen mensen zeiden genoeg: vrijwel iedereen zat met een soort chirurgenmasker op, vanwege het stuifzand. Gwenn, de Navajo gids, die waarschijnlijk anders heette maar wat voor ons onuitspreekbaar was, begon haar praatje op de automatische piloot. Dat merkte je aan haar praten. Maar omdat de Indianencultuur mij boeit, kreeg ik haar al gauw aan het praten over allerlei andere dingen. Wat ze vertelde was allemaal even interessant. Veel rotsformaties hebben namen als: Three Sisters, Camel Butte, dat soort dingen, maar dat zijn geen Indianen namen, het zijn de namen die John Wayne ze gaf toen ze daar filmden. Dit hoorde natuurlijk bij het algemene praatje. Maar op mijn vraag hoe de Navajo’s de Three Sister noemen zei ze: The family, de chief op de voorgrond, het kind in het midden en achteraan de vrouw met een klein meisje. Nog meer wilde ik weten, het toeristische praatje geloofde ik wel en het lukte me haar aan het vertellen te krijgen. Ze vertelde bijvoorbeeld ook over hoe ze geloven in bepaalde geesten en wat ze betekenen, wat het kan betekenen als je droomt over iemand die is overleden en in je droom kun je het gezicht zien. Haar huis stond een eind verder, maar ze wees het wel aan. Over haar eerste man die altijd zei: ik zal het jaar 2000 niet meemaken en die in 1999 overleed. Haar dieren en kinderen, dat ze die dag jarig was. Maar zodra ze iets moest vertellen over de rondleiding, ging ze meteen weer over op het automatische vertellen. Ze nam ons mee naar de yucca en liet ons zien hoe haar volk die pelde en er schoeisel van maakte. Dat de wortel gebruikt werd als zeep, hoe je die schuimend kreeg. En de sour berry bush, waar ze de bessen van oogsten als die zo goed als rijp zijn, maar voordat de vogels ze kunnen eten. Dat die vermaald worden en als ontbijtgranen worden gegeten. Ze zijn zuur, maar wel lekker, we hebben er met z’n drieën van staan snoepen. Ik vroeg haar: als er hier gefilmd wordt, worden jullie gronden dan gerespecteerd? Niet dus, ze hebben zelf ook een president en afgevaardigden die ze kiezen, maar die denken alleen aan het geld. Sowieso als ze aan de ‘blanke man’ vragen hun gebieden te respecteren, krijgen ze te horen dat het de grond van de regering is. Terwijl ze zelf allerlei regels opgelegd krijgen waar ze wel en vooral niet mogen komen. Ik word daar dan nijdig over, want oorspronkelijk is het hun land waar de blanke man brutaalweg zijn vlag plantte en de bevolking vermoordde. Wat dat betreft is iedere voetstap in Amerika doordrenkt met bloed. Ze vertelde hoe de juniper trees (jeneverbes bomen) je huis beschermen tegen kwade geesten, hoe vroeg opstaan de goede geesten binnenhaalt en dat je huis altijd richting het oosten gebouwd moet worden en hoe de opbouw van je huis moet gebeuren. Veel grondslagen van hun religie en overtuigingen vertelde ze en vaak zag ik hoe ze me schattend aankeek. Of ik het niet belachelijk vond of bizar. Maar ik hing aan haar lippen. Dit is een religie die heel dicht bij de natuur en het werkelijke staat, heel erg boeiend. Maar aan alle mooie liedjes komt een eind, ook aan deze interessante rondleiding. Ik merkte wel aan onze gids dat ze twijfelde of ze ons niet teveel dingen had verteld, dingen die vooral haar eigen mensen aangaan. Wat mij betreft had ze nog veel meer mogen vertellen: het was geweldig!
Begraafplaats
Noem het morbide belangstelling, maar vooral in het buitenland bezoek ik vaak begraafplaatsen. Die vertellen zo veel over de omgeving waar je bent. Een soort almanak zal ik maar zeggen. Behalve oorlogsbegraafplaatsen, die bezoek ik niet. Daar word ik verdrietig van. Ook als ik foto’s zie van soldaten die terugkomen uit de oorlog en die hun geliefden omhelzen doen die mij altijd realiseren, hoe schokkend en afschuwelijk oorlogen zijn. Voor de mensen die in het oorlogsgebied wonen, maar ook voor al die jongens en meisjes die worden uitgezonden naar gebieden om te vechten voor de vrede, een grotere tegenstelling kan ik niet bedenken, in een oorlog die niet van hun is. Maar waar ze wel voor mogen sterven, het grootst mogelijke offer voor mogen geven: hun leven. Maar thuis, waar alles doorgaat, zijn er nog meer mensen die iedere dag door het leven gaan met de grote angst die hun leven beheerst. Hoe gaat het met mijn man, vader, zoon, dochter. Die hun hart voelen krimpen als er berichten komen over slachtoffers, omgekomen door een bermbom of ander afschuwelijk tuig, ongetwijfeld verzonnen door mannen. Die in het ergste geval op het vliegveld wachten op de doodskist met dat wat over is van diegene van wie ze zoveel houden. Gevallen voor die onbekende mensen. Weg, vernield, alles is nutteloos geworden. In de Ardennen kan ik ook nooit al die enorme begraafplaatsen met witte kruizen bekijken. Bloedjonge mannen, gevallen voor onze vrijheid. Zodat wij alles kunnen zeggen en doen en laten: want dat is ons recht, omdat we vrij zijn. Dat zijn we, maar wel over de rug van al die jongens. Vechten voor vrede. Het doet me altijd denken aan wat ik een keer ergens geschreven zag staan: Fighting for peace is like fucking for virginity. Grof, maar beter kan ik het niet beschrijven. Dit graf overviel me dan ook, maar in zijn puurheid en eenvoud gaf het alle emoties weer.
Spiderrock in Canyon.
Canyon de Chelly is ongelooflijk mooi. Het wordt sinds 1600 door de Navajo indianen bewoond, wat semi nomaden waren. De canyon leende zich redelijk goed voor veeteelt en landbouw en ook nu nog wordt er verbouwd. Bovendien gaf het bescherming tegen vijanden, zoals de Spaanse bezetters die de Navajo’s bruut afslachtten wanneer ze konden. Maar de Navajo’s waren niet de eerste bewoners, dat waren de Anasazi indianen. Die woonden er rond 700 A.D. en bouwden woningen onder de rotsen, de zogeheten cliff dwellings. Ze hadden daar prima beschutting tegen de elementen. Als je de westkust bezoekt, ligt deze canyon enigszins uit de route, maar is zeker de moeite waard!
Eekhoorn genietend va
Voor het geval dat heb ik altijd een zak poezenbroodjes bij me. Je weet nooit of je nog zielige honden of katten tegenkomt, nietwaar? Aan het eind van de vakantie had ik nog een handjevol brokjes over en strooide die uit onder een boom naast de camper. Wie weet kwamen er nog hongerige viervoeters voorbij. De morgenstond leerde ons dat eekhoorns ook niet vies zijn van een brokje. Het werd beroken en goedgekeurd en met zijn vlijmscherpe tandjes schraapte hij het brokje tot eetbare rulletjes. Verbeeld ik het me of kijkt hij echt waarderend? Zo van: lekker, doe nog maar een bakkie...
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
