Fransvdg
Vrolijke vrouw
"Een vrolijk gezicht, brengt overal licht", dat is een oude wijsheid van mijn moeder. Ik moest daar aan denken toen ik deze foto thuis terug zag. De uitstraling van deze marktvrouw uit Otavalo zorgt er voor dat ze fotogeniek is. En tussen het lachen en de klanten door zorgt ze ook nog voor nieuw borduurwerk. Hulde!
De Chimborazo
De Chimborazo is de hoogste bergtop van Ecuador. Vol trots hebben de Ecuadorianen deze dode vulkaan ook in het wapenschild op hun nationale vlag afgebeeld. Tijdens onze reis in juli/augustus hebben we niet echt kunnen genieten van alle hoge toppen en mooie kratermeren. Vaak speelde een dik wolkendek ons parten. Maar de Chimborazo liet zich gelukkig in zijn volle glorie bewonderen. Ik heb meegedaan aan een fietsexcursie bergafwaarts. Gelukkig had ik niet ingeschreven voor het onverharde stuk van 9 kilometer vanaf 4800 meter hoogte. Op die hoogte voelde ik me niet goed. Vanaf 4200 meter ben ik wel 21 kilometer over een goede asfaltweg naar beneden gesjeesd. Met een helm op, knie- en elleboog beschermers om was dat heel goed te doen. Een aanrader dus.
Dubbel hoedje
Op weg van Baños de Agua Santa naar Riobamba stopten we op de markt van Pilahuin. Het was erg leuk om daar tussen de Indiaanse bevolking wat rond te kijken. Ik weet dat er meerdere Hoogland-Indianengroepen bestaan, maar volgens mij is het nergens de streekdracht om twee hoedjes op elkaar te dragen. Toch stond het deze mevrouw wel leuk.
Fluiten bij de...soep
Leuke fotomomenten zijn vaak toevalstreffers. Zo wandelde ik van het centrum van de stad Baños de Agua Santa naar de dierentuin van San Martín. Onderweg hoorde ik fluitmuziek. Ik keek over een stenen muurtje een tuin in en zag een Indiaanse man voor een dampende pan geconcentreerd een melodie spelen. Ik wilde hem niet storen en heb dus niet gevraagd waarom hij dat deed. Het zou een sjamaan kunnen zijn die bezig was om een medicijn te bereiden. Of slaat mijn fantasie nu op hol? Ik vond het in ieder geval wel een foto waard.
Bij het scheiden van.
De zaterdagmarkt in Otavalo is beroemd. Helaas, wij waren er niet op zaterdag. Maar ook op donderdag is er genoeg te zien. Geen vee, maar wel andere handel. Bij het scheiden van de markt zie je wat de kooplui allemaal moeten doen om hun kraam te ontruimen. Deze Indiaanse man en vrouw waren heel druk om alle doeken en kleden te bundelen en op te bergen. Dat was een flinke klus.
Een lokale lekkernij
Tijdens mijn verblijf in de Yacuma Lodge, in de jungle, bezochten we een kleine Indianengemeenschap in Chontayacu. Daar werden we getrakteerd op een lokale versnapering: deze larven. Dat was wel even wennen. Eerst werden ze opgesneden. Toen kwam er gele smurrie te voorschijn. Daarna werden de larven aan een spies geregen en boven een houtvuurtje geroosterd. Je snapt het, we konden niet wachten om te mogen proeven..... En wat zal ik er achteraf van zeggen: het knisperde tussen mijn tanden, maar er zat weinig smaak aan. Niemand is achteraf ziek geworden, dus je kunt ze eten. Ik kan de foto's van de bereiding en het proeven helaas niet laten zien, want daar staan toeristen (mijn groepsgenoten) op.
De dag van je leven.
Bij toeval kwam ik dit bruidspaar met aanhang tegen in het park voor de kathedraal van Cuenca. Het feest mocht wat kosten, zo te zien. Er was tenminste flink geïnvesteerd in de kledij. Ze maakten hier van en op "de dag van hun leven" echt een plaatje. Het zou ook kunnen, als ik goed naar de leeftijd van het bruidspaar kijk, dat ze zo'n dag al vaker meegemaakt hebben en dat de grote aanhang voor een deel uit nageslacht van hun vorige relatie bestaat. Maar dat maakt dit feest er natuurlijk niet minder mooi door. Hopelijk kan de beroepsfotograaf de straatverkoopster nog weg retoucheren. Die had niet helemaal door dat ze in de weg zat. En er is ook nog familie op de achterste rij die zich te bescheiden opstelt. Gelukkig ziet een van de bruidsjonkers dat wel. "Kom maar naar voren hoor."
Binnenplaats
Deze mooie binnenplaats hoort bij het San Francisco klooster in Quito. Zowel de kerk als deze binnenplaats en het museum zijn beslist een bezoek waard. Voor de binnenplaats en het museum moet je een kleine entree betalen. Het hele complex van kerk en klooster is gebouwd in de periode 1534 -1680. Ze hebben er dus echt aandacht aan kunnen besteden.
Hallo!
"Hallo! Ik ben even aan het eten, ja. Dus ik wens niet gestoord te worden. Doorlopen hoor, anders ga ik spugen!" "Nog even een feitje: mijn vlees wordt door de mensen in Ecuador niet gegeten. Waarom weet ik niet. In Peru staat het wel op de menukaart en ze zeggen dat het heel smakelijk is. Maar ik ga dus niet naar Peru toe."
Wachten duurt lang
Dit jongetje zag ik buiten de markthal van Puyo tegen een muur zitten. Waarschijnlijk zat hij op zijn moeder te wachten en dat vond hij zichtbaar niet leuk meer.
Ongekookt al rood
Deze mooie rode krab zag ik op de rotsen in de haven van Puerto Baquerizo Moreno, de grootste plaats op het eiland San Cristobal. In Nederland zijn we gewend dat een kreeft pas echt rood wordt als je hem kookt. Dat is bij dit dier gelukkig niet nodig. Hij leeft nog. Waarschijnlijk is de felle rode kleur als een soort van bescherming bedoeld: "Pas op, jij vindt mij niet lekker......"
Samen boodschappen...
Deze twee oude mannen zag ik samen boodschappen doen in de stad Ba?os. De grootste van de twee mannen heeft overduidelijk problemen met zijn benen. Zijn kleine vriend begeleidt hem gelukkig tijdens de wandeling.
Erewacht in Quito
Je zal het maar zijn: erewacht bij het paleis van de president in Quito. Dan sta je roerloos stil, dus er kan ook geen lachje af. En dan krijg je allerlei toeristen voor je neus die het leuk vinden om een foto van je te maken. Wat een baan......
Mee met pappa
Als je vader visser is, mag je soms mee op de boot. Je bent zelf nog te klein om de verse kreeften veilig in te pakken. Dus mag je op de rand van de boot toekijken, want jong geleerd is oud gedaan.
Gezellig bij elkaar
Zeeleguanen zie je alleen op de Galapagoseilanden. Ze komen nergens anders ter wereld voor. Ze leven in grote groepen op vulkanische rotsen langs de kust. Op de diverse eilanden komen geïsoleerde ondersoorten voor, die zich vooral onderscheiden door de kleurverschillen. Charles Darwin werd onder andere door deze zeeleguanen geïnspireerd tot het maken van zijn evolutietheorie. De zeeleguaan is de enige hagedis die zijn voedsel uit de zee haalt en uitsluitend van algen leeft. Een volwassen zeeleguaan kan behoorlijk diep duiken en heeft speciale klieren om van het overtollige zout in het voedsel af te komen. In tegenstelling tot andere hagedissen leven de dieren in grote groepen, waarbij ze een grote tolerantie voor soortgenoten hebben. De zeeleguaan moet eerst op temperatuur komen door te zonnen, voordat onder water naar voedsel kan worden gezocht. (Wiki, bedankt voor de feiten.) Deze foto s.v.p. even uitvergroten.
Bekvechten
Charles Darwin ontdekte op de Galapagos per eiland verschillen bij de landschildpadden, de vinken en de leguanen. Daar baseerde hij zijn evolutieleer op. Landschildpadden kom je op meerdere eilanden nog tegen. Deze foto maakte ik op San Cristóbal. Ze zijn even lekker aan het bekvechten met elkaar. Tegenwoordig worden de schildpadden goed beschermd. Dat is heel lang anders geweest. Zeelui namen graag een paar reuzenschildpadden mee aan boord: hun vlees is smakelijk en ze blijven heel lang leven (dus vers!) zonder voedsel......... Beroemd is het verhaal van Lonesome George, die nog als enige schildpad op het eiland Pinta leefde. Men heeft hem naar het Charles Darwin Research Station op het eiland Sant Cruz gebracht, in de hoop dat George voor nageslacht kon zorgen. Dat is helaas niet gelukt. Hij overleed in 2012, ongeveer honderd jaar oud.
Spotvogel op een...ca
Tijdens een bezoek aan het Charles Darwin Research Station in Puerto Ayora, op het eiland Santa Cruz, zag ik deze mooie spotvogel op een cactus zitten. Wie meer wil weten over dit Darwin station verwijs ik graag naar hun site: www.darwinfoundation.org/
Kringetjes maken
Deze rode flamingo zag ik op het grootste eiland van de Galapagos, Isabela genaamd. Heel opvallend vind ik de kringen die de flamingo in het water maakt tijdens zijn zoektocht naar eten. De flamingo voedt zich door met zijn kop ondersteboven in het water te lebberen. Zijn snavel bevat een filtermechanisme waarmee hij zwevend voedsel uit het water zeeft. (Wiki bedankt.) Om een idee te krijgen van de grootte van het eiland Isabela: 4.640 vierkante kilometer. Dat betekent dat het eiland ruim twee keer zo groot is als Tenerife en meer dan de helft van Kreta beslaat. Een flink eiland dus.
Yacuma Eco Lodge
Op deze foto zie je de Yacuma Ecolodge waar ik tijdens mijn Djoser-reis door Ecuador drie nachten verbleef. Je ziet ook dat je daar echt in het tropisch regenwoud bent beland. Je kunt er over de weg niet komen, alleen per boot. De Lodge ligt aan een zijriviertje van de grote Napo rivier. Van hier uit kun je georganiseerde wandel- en boottochten maken. De catering in de Lodge is prima. Ook de 12 "cabañas" (bungalows) zijn goed verzorgd. Er zijn klamboes en je kunt met warm water douchen. Laarzen zijn gratis beschikbaar, die zijn tijdens een jungletocht echt onontbeerlijk. In het kleine dorpje Chontayacu, aan de overkant van de rivier, leer je meer over het leven van de Kichwa Indianen hier. Ik kan een verblijf hier van harte aanbevelen. Als individuele toerist maak je je het je zelf niet eenvoudig om hier te komen. Via Djoser is dat qua vervoer een stuk eenvoudiger. Wie meer wil weten verwijs ik graag naar de site van de Lodge http://www.yacuma.travel/ Ook op TripAdvisor kun je info vinden.
Als de zon schijnt.
De Laguna de Cuicocha is echt een bezoek waard. Vanuit Otavalo is het goed te bereiken. Tijdens een boottochtje op het kratermeer, om de onbewoonde eilandjes heen, zagen we ook verschillende watervogels. Ik ben niet goed in vogelnamen, maar deze zag er uit als een soort waterhoen. En als de zon schijnt, zwemt het beestje ineens in een prachtig verlichte plas. Dus: "knip!" (Als je de foto uitvergroot komt de schittering op het water mooier tot zijn recht.)