De weg vol bruggen over de Keys van Key West naar het vasteland is zo'n 192 kilometer. Een aardig eindje en hoe mooi de omgeving ook is: je wordt op een gegeven moment moe en dan krijg je zware ogen. We pakten de eerste rest area om even rond te kunnen lopen en een beetje bij te komen. Het was prachtig aangelegd met een groot, helaas gesloten, visitor centre. Een enorme parkeerplaats met picknicktafels op de mollig geschoren gazons, allemaal even keurig. Tussen de hoofdweg en deze rest area was water, een soort grote beek die onder de afslag naar deze plek doorliep en aan de andere kant weer verder ging. Er stonden redelijk hoge afrasteringen langs het water. Attent, dacht ik nog, want de wallenkanten liepen een beetje steil af, viel je of als kinderen er zouden stoeien, rollebolde je zo het water in.
Tot ik iets zag drijven, wat bij nadere inspectie niet dreef maar in het water leek te zweven. De afrasteringen bleken niet bedoeld om mensen tegen in het water vallen te behoeden, maar om de alligators tegen te houden! Het krioelde ervan. Als je het eenmaal wist zag je overal die sneaky, koude, wrede ogen net boven de waterspiegel naar je loeren.
Ik huiver van alligators en krokodillen, primitieve moordmachines die, als ze weer onderduiken, nog geen rimpel achterlaten in het wateroppervlak. Buiten die ogen is er niets dat ze verraadt. Hun vroegere familie kroop hier al rond toen de dinosaurussen de wereld nog bewandelden. Of ze nu geluk hadden of te primitief waren om uit te sterven weet ik niet, maar je moet niet tussen die wrede kaken terecht komen.