Begin juni, op een stille maandagochtend, pendel ik met een bootje van Helgoland naar Düne. Om daar vervolgens neer te ploffen op het strand, waar ik mijn besnorhaarde vriendjes en vriendinnetjes op het gemak zie zonnen. Luiheid all over the place. Er wordt eens een keer omgerold, ongegeneerd gegaapt maar vooral niet veel meer.
Het is alsof ik naar een natuurfilm aan het kijken ben die op pauze staat. De tijd verstrijkt, ik krijg een houten kont en bedenk me dat ik ook maar gewoon ga liggen. Een paar koppies gaan omhoog, dit zeehondje werpt een blik opzij om te zien wat ik doe. Daar blijft het bij. Het lijkt wel zondag.