Burg Elz,

Daar is die dan,
Daar verscholen tussen de bossen,
Daar hoog boven het ruisende riviertje,
Daar waar de wereld zijn middeleeuwen laat zien.

Wandelend langs de vele mooie oude bomen,
Wandelend langs die vele oude wegen van weleer,
Wandelend door een bewolkte en bewegende mistige omgeving,
Wandelend door de geuren van mos, loof, oud hout en soms bloeiend groen.

En dan staat die daar, de hoogtorende Burg Elz,
Daar ineens vanuit het mistige groene blad van de eik,
Daaronder in al zijn boeiende mooie bijzondere kracht en pracht.

Daaronder eeuwen mooi te zijn,
Daaronder een beeld te vormen van schoonheid,
Een schoonheid als een droom.

Of droom ik echt?
Ik droom gewoon te veel.