Langzaam komt ze het pad omhoog gesjokt. Met het voer voor de koeien. Bijna net zo hoog opgebonden als ze lang is. Haar leeftijd is moeilijk te raden. Ze is vast jonger dan ze eruit ziet. Gebukt gaat ze onder jarenlang hard zwoegen op het land, op de kleine boerderij met haar man en kinderen. Hoe vaak ze dit pad al is gelopen. Ze stopt even en spuugt op het pad. Even adem halen en weer door. Dag in, dag uit, jaar in, jaar uit. Even kruist zich ons pad. Het gras sleept langs mijn schouder. Een zacht Namaste klinkt uit haar mond, zwaar ademend loopt ze door. Ik kijk haar nog even na. Vol respect.