Het lijkt hier niet echt goed te gaan met de verkoop, sterker nog: ze raken hun tapijten aan de straatstenen niet kwijt. Mevrouw durft me nog wel aan te kijken, maar bij meneer staat het schaamrood op de kaken en hij peinst zich suf hoe hij z'n tapijten aan de man moet brengen in deze tijden van crisis. Hij kan ze toch moeilijk voor een appel en een ei verkopen?
Ik wil hem wel uit de brand helpen, maar die tapijten passen als een tang op een varken in mijn interieur. Misschien kunnen ze beter "even Apeldoorn bellen" ?