4 mei was nog niet eerder zo aangrijpend...
We bezochten in Jeruzalm 'Yad Vashem', het holocaust monument. Nu met de herdenking op 4 mei gaan mijn gedachten terug naar die ervaring.
De 'Hall of remembrance'.. het beeld 'the silent cry' en 'the last march'... De slachtoffers hebben een naam gekregen...
Maar wat het diepste indruk op mij heeft gemaakt daar was toch wel het kindermonument... Langs een railing lopen we op de tast door een verduisterende hal.. In het midden kaarsen, die door spiegels eindeloos worden weerkaatst, waardoor duizenden lichtpunten te zien zijn... Tegelijkertijd worden de namen en leeftijden opgenoemd van de anderhalf miljoen kinderen die gestorven zijn... Samuel 5 jaar... Eva 2 jaar... Naomi 11 jaar... het gaat maar door... alle pijn en ellende is te voelen.. hartverscheurend...
Yad Vashem is een plek waar je weer even met beide benen in de realiteit wordt gezet...
Hoe heftig was het om daar op die plek alle gezichten te zien, verhalen te lezen, pijn te voelen... Temidden van de mensen die nu nog generaties lang de gevolgen zullen voelen van dit zo onrechtvaardig drama.... Hoe kan je iemand veroordelen op zijn geloof of afkomst... het kan er bij mij niet in...