GrietBuis
Even bijkomen.
Een van de belangrijkste gewoontes bij de Hamar stam is de Bull Jump. De Bull Jump wordt gehouden in de volle zon in een droge rivierbedding. Tijdens de Bull Jump moet een jongere 4 keer heen en weer over de ruggen van een aantal stieren op een rij rennen, om zijn volwassenheid en moed te bewijzen. Een onderdeel van de traditie is dat vrouwelijke familieleden van de jongeling zich laten geselen met lange takken door de mannen. Al dansend worden de mannen hiertoe uitgenodigd. De klappen zijn niet mis, de meeste vrouwen hebben dikke striemen en bloed op hun rug staan. Dit meisje, diep verzonken in gedachten, zit half in de schaduw even bij te komen van de opgelopen klappen.
Kalebas hoedje.
Op de weekmarkt in Key Afar kom ik deze Banna dame tegen. Ze draagt de traditionele kalebas op haar hoofd. Het is echt de moeite waard om deze markt te bezoeken. Het is een kleurrijke markt, die bezocht wordt door verschillende stammen. Het zijn voornamelijk de Ari, Banna en Tsamay die hier hun waar verhandelen. Veel van de dames zijn zeer kleurrijk met het traditionele geitenvel en de gebruikelijke gekleurde kralen, schelpen en aluminium sieraden. Waar deze dame nou zo afkeurend naar kijkt, misschien staat de aangeboden waar haar niet aan.
Kleurrijk haarsieraad
De weekmarkt in Key Afar is een bezoek meer dan waard! Het is een bijzondere kleurrijke markt, die bezocht wordt door verschillende stammen. Het zijn voornamelijk de Ari, Banna en Tsamay die hier hun waar verhandelen. Hier zit een man, op zijn hurken, een paar nieuwe schoenen uit te zoeken. Mijn aandacht wordt getrokken door het mooie en kleurige haarsieraad, of noem je dit een hoofddeksel.
Overleven in extreme.
Oog in oog met een wurgslang, bedolven onder een lawine of verrast worden door een hotelbrand. Hoe overleef je extreme situaties als je op reis bent? Of nog beter: hoe zorg je dat je niet in de shit komt? Floortje Dessing en Dennis Storm zoeken het uit in [url="http://sites.bnn.nl/page/htsa/" target="_blank"]How To Stay Alive[/url], een nieuwe reportageserie vanaf vanavond te zien op BNN. Floortje onderzoekt levensbedreigende situaties waar iedere toerist in kan belanden. Dennis staat in de Braziliaanse jungle oog in oog met de meest gevaarlijke beesten en trekt er in de outback van Amerika helemaal alleen op uit met niet veel meer dan een kapmes en vuurstenen. In How To Stay Alive onderzoekt Floortje lawinegevaar in de Alpen, wordt ze platgedrukt in een Amerikaanse mensenmassa en test ze een nieuwe uitvinding om uit een brandend hotel te komen. Floortje praat met overlevenden en geeft tips om te ontsnappen uit benauwde situaties. Floortje: ‘Reizen is en blijft het mooiste dat er bestaat, maar het kan natuurlijk overal ter wereld mis gaan. Als How to Stay Alive ook maar één persoon redt, is dit programma al enorm geslaagd.’ Dennis maakt in How To Stay Alive zijn ultieme droom waar. Hij reist af naar het ongerepte Amerika om acht dagen in de wildernis te overleven. Bewapend met een basis survivalpakket en vier camera’s wordt hij gedropt in de middle of nowhere. Hij bouwt zelf zijn onderdak, zorgt voor vuur en vangt zijn eigen wild. Dennis: ‘Alleen op de wereld, alles zelf filmen en ondertussen zien te overleven. Ik had wel verwacht dat het fysiek zwaar zou worden maar al snel kwam ik erachter dat het mentale aspect nóg belangrijker is.’ Er is een speciale [url="http://sites.bnn.nl/page/htsa/video" target="_blank"]webserie[/url] van Dennis in de wildernis te zien, met heel veel extra materiaal. Daarnaast staan alle overlevingstips op de site en zijn de afleveringen en bonusclips terug te kijken.
Gelovige.
's Morgens vroeg gaan we weer op pad om een aantal van de rotskerken in Lalibela te bekijken. Ineens horen we ergens gezang. Er is een ceremonie gaande. Vol overgave zingen alle priesters en gelovigen mee. Allemaal leunen ze op een 'maquamia' (kerkstok/bidstok) en hebben ze een 'sistra' (soort rammelaar) als muziekinstrument in de hand en tikken de maat mee. Deze man is rustig achteraan gaan zitten, hoort het allemaal aan en geniet. Op de achtergrond de bemoste muren van de rotswand.
Met een kanten randje
In Debre Markos is het marktdag. Daarom zijn er veel mensen op straat. Het leuke is dat iedereen graag op de foto wil om zichzelf daarna op het scherm terug te zien. Toch een voordeel dat de digitale camera nog geen gemeengoed is in Ethiopië. Dit meisje is ook van de Amhare. Ik vond haar mutsje, met kantrandje, zo grappig.
Amhare dame.
De Amharen of Amhara is een volk dat hoofdzakelijk woont in de regio Amhara, op de centrale hoogvlakte van Ethiopië. Cultureel en politiek spelen zij een belangrijke rol in het land. Het Amhaars is een Semitische taal, en aldus verwant aan het Arabisch en Hebreeuws. Deze taal is de officiële taal van Ethiopië. De overgrote meerderheid van de Amharen is aanhanger van de Ethiopisch-orthodoxe Kerk. Een kleine minderheid is Islamitisch. De Amharen maken ongeveer 30,2% van de bevolking van Ethiopië uit. Deze Amhare dame kom ik tegen in Debre Markos, een plaats tussen Addis Abeba en Bahir Dar. Zij draagt om haar hoofd een zwarte doek, het lijkt wel gaas, die veel Amhare dames dragen.
Op afstand.
Vanaf de Peta-camping maken we een prachtige wandeling om de dorpjes van de Rona en Porosa te bezoeken. Het landschap is overwegend bergachtig en groen met veel rijstterrassen, valleien, riviertjes en watervallen. In één van de dorpjes staat deze familie ons op veilige afstand te bekijken. Moeder heeft het al snel gezien en loopt door. Op de voorgrond is te zien dat er een nieuw huis in aanbouw is, tegen het huis rechts staan de stenen opgestapeld.
Water-ezel.
In een enorme stofwolk op weg naar de Singing Wells. De ezeltjes en vrouwen dragen lege jerrycans om water te halen. In de Singing Wells vormen mannen en vrouwen een keten waarbij ze boven elkaar emmers water doorgeven. Op die manier "pompen" ze water uit een diepe put omhoog en de bovenste leegt die achteloos in een lange goot. Dat alles op het ritme van hun eigen gezang. Ook worden de jerrycans daar gevuld. Wie weet hoe lang deze dorstige ezels en vrouwen al onder weg zijn geweest.
Rona of Porosa.
Vanaf de Peta-camping maken we een wandeling om de dorpjes van de Rona en Porosa te bezoeken. Ook hier is het landschap overwegend bergachtig en groen met veel rijstterrassen, valleien, riviertjes en watervallen. Het is weer regelmatig een beetje klimmen en dalen. Deze dame kom ik in één van de dorpjes tegen. Op haar voorhoofd is nog een tatoeage te zien.
Enorme neusbellen.
Vlakbij onze camping in Peta is een kleine lokale markt. Het miezert al de hele dag en het is niet warm. Daarom op een droog moment toch maar even naar de markt lopen. Je merkt dat er niet vaak toeristen komen. Ook deze dame kijkt me met enige verbazing aan. Ik vind haar erg mooi met de enorme neusbel en de neusknoppen maar of ze praktisch zijn dat vraag ik me af.
Werken in het water.
Op weg naar Dhenkanal zien we lange slierten ... ? ... te drogen liggen langs de weg. Toch maar even stoppen om te zien wat het is. In het water, naast de kant van de weg, slaan mannen op takken, verwijderen de bast en wringen deze uit waarna ze te drogen worden gelegd. Het heeft iets van sisal maar dat is het niet. Het is kenaf. Kenaf is een soort van Hibiscus. Kenaf levert een vezel die lijkt op jute. De plant heeft stammen van 1.5 tot 3.5 m lang, zijn 1-2 cm diameter dik en zelden vertakt. De bladeren zijn 10-15 cm lang. Om de bast 'los' te krijgen van de stam worden de stammen geruime tijd in het water gelegd. De stammen veroorzaken twee types van vezel, een ruwere vezel in de bast en een fijnere vezel in de kern. De bastvezel wordt gebruikt voor touwwerk, de kern van de stelen als brandstof.
Priester in Lalibela.
In Lalibela bevindt zich het achtste wereldwonder; elf monolithische kerken en een kapel gebouwd door koning Lalibela, die daarbij hulp kreeg van engelen. De kerken zijn vaak gedecoreerd met fraaie fresco's en bevinden zich onder de grond. Ze zijn onderling verbonden door een gangenstelsel. Dit is het domein van talloze priesters, devote christenen in witte gewaden en pelgrims. Deze priester staat in zijn rotskerk. In de ene hand heeft hij het Lalibele kruis, in de andere hand de mayuamia (bidstok).
Fort Pachewar Garh.
Pachewar Garh is een klein een plaatsje tussen Udaipur en Jaipur. Er is een goed bewaard gebleven fort met massieve wallen en imposante poorten, ingewikkelde balkons en allemaal kruip door~sluip door gangetjes. In een deel van het fort is een Heritage hotel gevestigd met 10 kamers en de verrassende naam Pachewar Gahr. Het andere deel is nog niet gerestaureerd en staat leeg. Wij slapen ook in het fort in een eenvoudige maar wel complete kamer. In het enorme fort logeert ook een Frans echtpaar. Zij vertellen over hun mooie torenkamer en vragen ons of we even willen kijken. We komen in een grote mooie ronde kamer terecht. In de kamer ook een trap naar boven. Daar moeten we ook even gaan kijken. We komen op het dak van de toren (op de foto) terecht en hebben een prachtig 360 graden overzicht over Pachewar Gahr en verre omgeving.
Lammetjesdag vandaag?
Lammetjesdag vandaag? Mies, wat een gekkigheid! Laat mij nou maar lekker liggen en van het zonnetje, hier op de dijk in Friesland, genieten. Als ik iets groter ben wil ik ook wel eens voor een plaatje poseren maar ......... nu even niet!
De baard is los!
In het fort van Pachewar Garh zag ik eerder deze man met opgebonden baard. (foto gisteravond geplaatst) Niet veel later zit de man nog steeds op dezelfde stoel maar heeft inmiddels zijn baard verlost van de touwtjes waarmee hij opgebonden zat. Aan weerszijden van zijn kin siert nu een vrolijke sik zijn gezicht.
Baard in model.
In het fort van Pachewar Garh kom ik deze man tegen. Blijkbaar heeft hij een weerbarstige baard die even in model moet worden gebracht. Daarom heeft hij zijn baardharen in een soort van staartjes met een touwtje rondom zijn oren vastgemaakt. Het ziet er erg komisch uit....... Later zie ik hem weer en zijn de touwtjes verdwenen. Aan weerszijden van zijn kin siert een pluk baard zijn gezicht.
Heel veel vliegen.
Lopend door Paschewar Garh passeren we een huis waar meerdere zwakbegaafden voor de deur zitten. Deze dame is daar één van. Ze zit onder de vliegen, ook de wond op haar kin is een Eldorado voor de vliegen. Het is een triest gezicht maar wat ze blij toen ze haar foto op het schermpje terug zag.
Mooi roze!
Omdat een mannelijke sikh zijn hoofdhaar (en ook zijn baardhaar) niet mag afknippen, wordt het haar met een tulband bijeengehouden. Een tulband kan het beste altijd op maat gemaakt worden. Dan vormt de tulband zich vormt naar de contouren van het hoofd en is veel comfortabeler te dragen dan een ‘kant en klare’ tulband of een hoed. Normaal gesproken is een tulband voor een volwassen Sikh 5 meters lang en een meter breed. Met deze lengte kan de tulband gemakkelijk 6 keer over het hoofd gebonden worden door draaiende bewegingen met de handen te maken. Beide kanten van de tulband moeten goed vastgemaakt worden zodat deze niet los hangen, zoals gebruikelijk is bij veel tulband dragende personen die geen Sikh zijn. In India dragen ook veel niet Sikhs een tulband. In Paschewar Garh zie je regelmatig deze knalroze.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
