Gezien het feit dat er op het moment geen blogs geplaatst kunnen worden, deel ik vandaag deze (langere) post met jullie:

Toen ik 'ja' zei op de vraag of ik in Curaçao stage wilde lopen, had ik weinig besef van het land waar ik heen zou gaan. In die eerste weken daarna hoorde ik vooral veel vooroordelen en algemene informatie. Het was er heet, er heerste een macho-cultuur en het beste om er te doen: uitgaan.

Hoe gek het misschien ook klinkt, maar ik heb me er ook vrij weinig in verdiept voordat ik naar het land vertrok. Ik was meer bezig met papieren regelen en invullen, dan dat ik kon genieten van het voorbereidende proces.

Ik was dan ook ontzettend verrast toen ik bij aankomst, terwijl ik nog in het vliegtuig zat, zoveel cactussen zag. Het eiland was groen, in plaats van het dorre en droge geheel wat ik had verwacht. Al snel kwam ik er ook achter hoeveel parkieten er op het eiland rondvlogen. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat werd ik vergezeld door de dieren tegenover mijn huis.

Hier stond een bosje, waar niet alleen de parkieten zich meer dan thuis voelden, maar ook de kolibries, de suikerdiefjes en de leguanen. Een bonte boel dus, om het zo maar te zeggen. Achter mijn felblauwe muurtje stond ik dan ook zeer geregeld met mijn camera in de aanslag, om zo de dieren niet te laten schrikken.

Vijf maanden lang heb ik mogen genieten van de natuur - zowel plant als dier - van Curaçao. Hoewel dit Caribische eiland niet mijn toekomstige woonplaats zal zijn, ben ik maar al te blij dat ik zonder vooroordelen naar dit land ben gegaan en voor mezelf heb kunnen ontdekken wat het eiland te bieden heeft.