De Richel is een wadplaat zuid van Vlieland, geen onbewoond eiland. Van juli tot en met augustus wonen er mensen in een huis dat meebeweegt met het tij. Op hoogwater klotst het water tegen de sokkel. Met laagwater staat het huis op zand. Met hoogwater passeren schepen in de priel rond het eiland, een relatief veilige route, een route die niet over het zeegat voert. Met matige wind is zuid of oost van de Richel een mooie plek om te overtijen, zoals dat heet. Bij laagwater, als de schepen droogvallen, komen opvarenden aan land om de benen te strekken, of om de honden uit te laten. Een deel van het eiland is afgesloten voor publiek. Daar bouwen vogels hun nesten en een broedende vogel moet je niet storen, is het idee. Het huisje is een logische plek om naar toe te wandelen, een plek waar mensen elkaar ontmoeten. Vanaf het balkon heb je een schitterend uitzicht over de plaat. Het is daar waar een gesprek op gang komt. Een dame vertelt me dat Natuurmonumenten de vogelwachterspost heeft overgedragen aan Rijkswaterstaat. De gastvrouw en gastheer van het eiland verwelkomen nu bezoekers en leggen zo nodig uit. Ik ben er stil van, weet even niet wat te zeggen of denken. Er komt een hond aangelopen. De gastvrouw neemt een spurt. snel de trappen af. Ze vult een bak met drinkwater en de hond begint dankbaar te lebberen. Als zijn baasje ter plekke is gearriveerd ontspint zich een nieuw gesprek.