Op de foto twee segrijnslakken, die via een stenen borderrand in onze tuin op zoek zijn naar een nieuw plekje en tevens veilig onderkomen. Deze buikpotigen moesten dit noodgedwongen, nadat ik ze voorzichtig van hun vorige verblijfplaats had geplukt.
Want dit zijn geen gewone huisjesslakken, nee dit zijn fanatieke klimrek-lovers.
Een trouw clubje van 6 leden had zich verzameld op het klimrek in onze tuin dat onder een zeil stond te wachten op een tweede leven.

Het klimrek dat zich in ieder geval twee en misschien zelfs wel drie decennia lang dienstbaar had gemaakt als fervent speeltoestel in de gymzaal van mijn oude basisschool.
Vanwege de nieuwbouw van diezelfde basisschool moest de oude gymzaal tegen de vlakte en dat betekende dat het klimrek afgevoerd zou worden naar de vuilnisbelt.
Toen ze tijdens de sloop één muur plat hadden liggen, zag ik dat de wandspeeltoestellen zich nog in de gymzaal bevonden. Mijn oog viel op het linkerklimrek, die zich in mijn basisschooltijd had ontwikkeld tot mijn favoriete speeltoestel. Aanvankelijk begon de eerste ontmoeting op mijn zevende zeer angstvallig, maar toen ik eenmaal wat vertrouwen had in mijn klimkunst, was ik bij voorkeur op, onder of rond dit klimrek te vinden.
Ik kon dan ook niet anders dan een reddingsactie op touw zetten via de aannemer van dit nieuwbouwproject. Die man vond het zeer vermakelijk dat ik mijn zinnen had gezet op het klimrek uit mijn basisschoolperiode en stemde toe. Zodoende werd de bouwvakkers verzocht om dat bewuste klimrek met uiterste precisie van de wand te slopen.

En zo kwam dat klimrek in onze tuin terecht, tijdelijk onder een zeiltje toegedekt, totdat er voldoende plek was op zolder. Toen dat eenmaal zo was en we het zeil eraf haalde, zag ik dat er meer klimrek-lovers zijn zoals ik ;)