Het woord getto – getto (ghetto in het Italiaans) stamt af van het woord gettare of gheta. Dit is het Italiaanse woord voor gietsel, het smelten van metalen respectievelijk slak, een overblijfsel van een ijzergieterij die in dat deel van de wijk Cannaregio stond voor de wapenfabrieken in die wijk. Joden mochten niet buiten het Ghetto Nuove, een woonwijk in Cannaregio, wonen. Het was ze verboden zich in de stad zelf te vestigen en waren alleen welkom als handelaren. Zo ontstond het woord getto voor de plek waar alle joden gedwongen moesten wonen. Het Ghetto Nuove bood in eerste instantie, begin 16e eeuw, slechts plek voor 600 mensen. Door hoogbouw (lage plafonds, meer verdiepingen dan in gebouwen in de rest van Venetië, maar licht om instortingsgevaar vanwege de moeilijke fundering te voorkomen) werd het mogelijk dat er binnen een eeuw tijd 2000 mensen woonden. Juist deze plek was erg geschikt omdat er maar twee toegangswegen naar dit gedeelte waren. Dat was handig voor controle van de joden die na een bepaald tijdstip aan een avondklok werden gehouden. Zo probeerden ze omgang van joden met Venetiaanse vrouwen te voorkomen. De gemeenschap is uiteindelijk nagenoeg weggevaagd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er wonen tegenwoordig nog zo’n 400 tot 500 joden in Venetië, maar slechts een klein deel daarvan woont nog in Cannaregio.