Het weer is te slecht om een sneeuwscootertocht op de Mýrdalsjökull glacier te maken. Het is half maart in IJsland en het laaghangende wolkendek kleurt eentonig donkergrijs. Op de vraag wat we dan wel kunnen doen met dit weer trekt de jongen van de sneeuwscooterverhuur onzeker zijn schouders op: “op het strand ligt een vliegtuigwrak waar je heen zou kunnen lopen, maar het gaat straks wel flink stormen, dus ik weet niet of dat nou echt een goed idee is”.

Aangezien we toch al onze skikleding aan hebben besluiten we een poging te wagen. We parkeren de auto bij het hek langs de ringroad zoals hij heeft aangegeven en we zijn het hek nog niet door of de eerste dikke sneeuwvlokken beginnen onze mutsen al wit te kleuren.

Voor ons gaat het besneeuwde landschap naadloos over in de grijze lucht en de wind trekt onheilspellend aan. Dapper stappen we het desolate landschap in, op zoek naar een Amerikaans vliegtuigwrak uit 1973. We hoeven alleen maar een beetje schuin links aan te houden vanaf het hek…

Na amper vijf minuten lopen kijk ik achterom, het hek is al uit het zicht verdwenen. Nergens om me heen nog enig herkenningspunt te zien. Met alleen de wetenschap dat ergens voor de zee moet liggen en daartussen ergens een vliegtuigwrak zetten we door.

We lopen pal tegen de aanzwellende wind in, die de sneeuw inmiddels horizontaal over het landschap blaast. Ver voorovergebogen en regelmatig tot kniediep wegzakkend in de sneeuw strompelen we verder. De bewolking is inmiddels zo dik geworden dat het zicht amper nog 10 meter lijkt, maar er is dan ook niks te zien.

Anderhalf uur lang zwoegen we zwijgend in ons eigen stormachtige cocon verder. Nog geen vliegtuigwrak, geen strand. We stoppen om te overleggen. De sneeuwval lijkt iets minder te worden en de lucht een grijstint lichter. We besluiten nog maximaal een kwartier door te lopen en als we dan nog niks zijn tegengekomen rechtsomkeert te maken.

Van binnen krijgen we een warm gevoel als we niet veel later in de verte de branding horen. Zodra we de zee kunnen zien lopen we er parallel aan richting het oosten. Een goede keus, want al vrij snel zien we landinwaarts een schim. Het blijkt inderdaad het vliegtuigwrak te zijn waarvoor we deze barre tocht hebben ondernomen! Kunnen schuilen tegen de snijdende wind in een roestige vliegtuigromp was onze welkome beloning. Uiteraard zijn we hier volkomen alleen.

Als we na ruim een half uur de moet hebben verzameld om de terugtocht in te zetten doemt er uit de verte plots een offroad jeep met enorme banden op. Een gids maakt een tocht met 2 Amerikanen die graag dit vliegtuigwrak wilden zien. Ze zijn net zo verbaasd als ons om hier andere mensen te zien. De gids kijkt om zich heen en vraagt ons dan hoe we hier zijn gekomen? Hij kijkt verschrikt als we bevestigen dat we lopend zijn. Staand op de treeplank aan de zijkant van de jeep en vasthoudend aan het frame krijgen we een adrenalinekick veroorzakende lift. Slechts 10 minuten later zijn we weer terug bij het hek.

Deze foto is genomen met m’n mobiele telefoon, spiegelreflex durfde ik toen niet mee te nemen gezien de weersomstandigheden. Het is mijn meest zwartwitte niet zwart-wit foto als je snapt wat ik bedoel. Een zeer bijzondere ervaring om in de winter op IJsland de witte sneeuw op het pikzwarte vulkanische strand van Sólheimasandur te zien liggen!