Iedereen die naar Nepal gaat heeft wel gehoord van de Kumari, de jonge meisjes die verkozen zijn tot levende godin. Veel minder bekend is de mannelijke tegenhanger, de Rājakumāra, dat letterlijk vertaald prins betekent.

Dit is de Rājakumāra van Patan. Hij leeft in afzondering van zijn familie en brengt zijn tijd door met mediteren, reciteren en het dagelijks zegenen van tempels en stupa’s, een sober bestaan tussen de pracht en praal van de Gouden Tempel.

Een Rājakumāra wordt net als de Kumari op zeer jonge leeftijd gekozen en is in navolging van Boeddha (van oorsprong een prins) spiritueel leider van de boeddhisten. Nepal telt op dit moment 4 prinsen maar vroeger waren dat er veel meer, een traditie die langzaam verdwijnt. Prins ben je maar voor een korte periode, tot de puberteit als de jongens meer belangstelling krijgen voor ‘aardse’ zaken.

De verkiezing tot Rājakumāra is een feestelijk gebeuren en wordt gezien als het hoogtepunt in het leven van de jongen, het is natuurlijk een hele eer om uitverkorene te zijn. Zelf heb ik zo mijn bedenkingen, het lijkt het me vooral een eenzaam bestaan, een leven in een gouden kooi. Maar als buitenstaander blijft het lastig om een andere cultuur werkelijk te doorgronden.