Het gaat al schemeren en nog steeds zijn we aan het onderhandelen over de prijs van het bootje dat ons, al roeiend door een Birmees mannetje, over het Taungthmanmeer zal varen. Er zijn al aardig wat bootjes op het meer, met als doel het maken van talloze foto's van de brug en de zonsondergang. We kijken naar het houten bootje dat er gammel en versleten uit ziet. In Birma weten ze goed de toerist geld afhandig te maken en hoewel we al even in het land hebben gereisd, kunnen we niet wennen aan het feit dat wij als cash cow worden gezien. Ze weten ook wel dat we hier maar een keer zijn en dat de zon bijna ondergaat en we inmiddels de zenuwen hebben dat we misschien die ene foto voor thuis niet meer kunnen maken. Dus we gaan akkoord (snel schiet op, de zon gaat onder) en hupsen in het gammele houten bootje. Het Birmese mannetje lijkt geen haast te hebben en vaart ons in een slakkentempo over het meer. Ergens ook wel prima, want het is knap lastig foto's maken met een wiebelende boot en de ondergaande zon.
Wanneer we het bootje uitstappen zijn we de, in onze ogen, veel te hoge prijs voor het bootje alweer vergeten. We hebben mooie foto's en veel ook!