Oh, wat vonden R. en ik Laos prachtig om doorheen te backpacken! In 2005 waren er nog niet zoveel toeristen en we waren vaak de enige blanken in de lokale bussen waarmee we reisden. Zo ook in de bus op weg van Vientiane naar Vang Vieng in het noorden, een prachtig ruig karstachtig gebied, doorsneden door een rivier. De weg ernaartoe was prachtig: schitterende vergezichten, diepe ravijnen, slingerende bergwegen en kleine dorpen met huizen op palen die deels boven het ravijn gebouwd waren. Gelukkig maakte de bus halverwege de rit van zes uur een stop, zodat we even konden bijkomen van het geslinger en onze benen konden strekken in het dorp. We liepen een stukje de onverharde weg af, maakten hier en daar een praatje, zagen een schooltje waar de kinderen net pauze hadden en buiten speelden met ook hier weer een prachtig uitzicht op de bergen in de verte. Een mooiere speelplek kunnen kinderen zich niet wensen! Tien minuten later liepen we weer terug naar de bus. En toen zat daar deze mevrouw, rustig aan de andere kant van de weg op de bus te wachten met een kannetje net getapte benzine terwijl ze een borduurwerkje afmaakte.