Rijden gaat op Sumatra niet snel. Natuurlijk is er in de eerste plaats het ruige berglandschap waar je doorheen moet. De wegen kun je geen wegen noemen en bovendien speelt het hele leven zich hier op de wegen af. Snel ergens passeren als er overal op de weg kleden met rijst liggen te drogen, ossen slapen of moeders de was doen, is er dus niet bij. Je legt gemiddeld zo'n 30 kilometer per uur af. Buiten de dorpen slingert het langs grote gaten in de wegen, halve wegen soms weggeslagen door slagregens en aardbevingen.

We rijden van Samosir naar Sipirok. Op de veerboot vanaf Samosir naar het vasteland zie ik dat Lione er niet best aan toe is. Ze is asgrauw en heeft enorme buikkrampen. We moeten nog een hele dag reizen en eigenlijk is Lione daar niet meer toe in staat. Veel te langzaam gaat het richting Sipirok. Halverwege is er een enorm gat in de doorgaande weg. Tweehonderd meter weg is weggevaagd door een aardbeving en rotsen, puin en modder zijn naar beneden gestroomd. De meeste auto's laten zich aan kabels er door heen trekken, onze moedige chauffeur probeert het zelf. We denken: we komen hier nooit meer weg, dit moet het geweest zijn voor ons! Arme Lione, die werkelijk hondsberoerd is. Brandende hitte en de auto komt maar niet vooruit. Eindelijk worden na een uur geholpen en door deze hindernis heen getrokken door mensen uit een naburig dorp.

Onze lodge in Sipirok ligt in een idyllische omgeving, mooie wazige groene heuvels en bergen omringen ons.
Toen ik deze foto maakte, lag Lione net in bed bij te komen van deze voor haar verschrikkelijke dagetappe. De volgende dag was zij er gelukkig weer een stuk beter aan toe. Ik geniet van het uitzicht, en ondanks alle ellende, vind ik het geen straf!