Prachtige kust en bijna onbegaanbare wegen

Door: Doggie

Geplaatst op Mar 13, 2010

In Cambodja verliepen de grensformaliteiten heel soepel en in een mum van tijd zaten we dan ook alweer op de volgende boot voor het laatste deel over de Mekong op weg naar Pnom Phem. Het is een stad wanneer je kijkt naar de hoeveelheid brommers, auto's en mensen, maar naast de hoofdwegen zijn de meeste wegen van zand en ligt er een hoop afval langs de weg. De marktjes zijn een grote modderzooi waar de mensen dus ook maar op regenlaarzen rondbanjeren op zoek naar de juist artikelen. De meeste indruk maakte toch wel het bezoek aan 'Tuol Sleng' (de vroegere S-21 gevangenis van de Rode Khmer). In deze oude school zijn tussen 1974 en juni 1978 tijdens het Rode Khmer regime ruim 12.000 mensen gevangen gehouden, gemarteld en vervolgens gedood. Uiteindelijk hebben ze nog maar 7 mensen kunnen bevrijden. Gruwelijk om de leslokalen te zien waar de gevangenen aan hun voeten werden vastgebonden aan ijzeren palen met velen tegelijk of in kleine houten hokjes werden opgesloten. Een uitgebreide fotogallerij liet de beelden zien van de gevangenen tot zelfs een paar dagen voor hun dood en in een ander leslokaal hingen de schilderijen die de gruwelijke martelingen verbeelde.
Zo werd bijvoorbeeld de rekstok gebruikt om een gevangene, met de handen op de rug vastgebonden, aan de handen op te hangen. Vervolgens werd de persoon zo lang omhoog getrokken totdat hij/zij buiten bewustzijn raakte. Daarna werd de persoon snel op de kop in een bak met water gedompeld om weer bij te komen/wakker te worden om vervolgens weer verder te gaan met de onmenselijke rekstokaktiviteiten. En dan te bedenken dat dit allemaal plaatsvond toen wij nog maar net op de kleuter/lagere school zaten. Een 1-uur durende film gaf nog een beter beeld van de gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in deze gevangenis en maakte erg veel indruk op ons.
We besloten om zondag verder te reizen naar Sihanoukville aan de kust. De weg er naar toe was werkelijk van hele goede kwaliteit en in zo'n 3 uur stonden we dan ook aan zee. Sihanoukville zelf ligt een paar kilometer vanaf de kust is omringd door een aantal, vele verlaten, stranden. Wij kozen voor Serendepity Beach omdat dit het beste strand scheen te zijn en vonden daar een leuk guesthouse vanwaar we een mooi uitzicht over zee hadden. De strandjes waren min of meer verlaten, het water heerlijk om te zwemmen en verder gewoonweg super relaxed omdat er verder niet veel was. De 22e september was Wendel jarig. Eigenlijk was het een gewone dag zoals anders maar toch anders. 's Middags zijn we aan de wandel gegaan en kwamen we uit bij een klein dorpje. Vanuit een hangmat wees een vriendelijke rokende man ons de weg. Zijn hond kwam blaffend aangesneld en toen de man door had dat wij het beestje wel heel leuk vonden, gebaarde hij dat hij ook nog kleine hondjes had. Wij achter hem aan naar zijn huis waar inderdaad tussen de rotzooi onder het houten huisje op palen moederhond met 5 kleintjes zat. Ondertussen zat de lokale kapper iemand z'n haren te knippen en in een mum van tijd stonden er allemaal kinderen om ons heen. Natuurlijk allemaal lachen, want zo vaak is het vast nog niet gebeurd dat er buitenlanders op het erf waren. Eigenlijk was het in onze ogen best een grote puinhoop. De varkens zaten te knorren in een oud houten hok, kippen en eenden liepen los rond en verder was het een modderige zooi. De man gebaarde dat wij wel een hondje mochten hebben (leuk verjaardagskado voor Wendel!). Gelukkig kwam de buurman eraan die een klein beetje engels sprak en wij hebben hem kunnen uitleggen dat we het heel vriendelijk vonden maar doordat we voorlopig niet naar huis gaan het nogal lastig zou zijn. Omdat het al donker was en nog een aantal kilometer lopen zijn we met z'n tweetjes (zo doet immers iedereen dat hier) achterop een brommer geklommen terug naar ons guesthouse.
De volgende dag allebei met bagage achterop de brommer op weg naar de markt waar pick-up truckjes zouden vertrekken naar Kampot. Toen we aankwamen bleek helaas dat er geen truckje meer zou vertrekken. Wel zouden we per taxi kunnen reizen. Dat was nu net niet de bedoeling want we wilden graag 'lokaal' reizen, maar aangezien we anders nog een dagje zouden moeten blijven besloten we toch maar met de taxi te gaan. Hier in Cambodja reist iedereen namelijk per brommer of taxi wat dus inhield dat de auto overvol was. Wendel zat met nog 4 anderen achterin en Ben zat met een jongen tussen de benen en naast hem de chauffeur én nog een passagier. De chauffeur zat dus helemaal scheef voor het stuur en niemand kon nog een kant op. Dus toch een lokaal ritje! Het eerste deel verliep nog wel soepel totdat we veel mensen langs de kant van de weg hun brommer in een sloot zagen schoonmaken. Het volgende stuk weg was namelijk niet meer dan een grote modderpoel (zie foto upload) waar we dus nog met de auto doormoesten. Het was stapvoets rijden en glibberen terwijl we onder onze voeten regelmatig de grond voelden schuren door de vele gaten en hobbels die deze weg rijk was. Af en toe hadden we echt het gevoel van de route te glijden, zeker wanneer er een tegenligger aankwam. De versnellingsbak van deze auto was in zo'n slechte staat dat de chauffeur continue de pook moest vasthouden zodat de versnelling er niet uitschoot en het krijgen van de versnelling in de 5e was al helemaal een probleem. In een uur tijd hebben we minstens 50 keer het bekende 'tandenpoetsgeluid' gehoord en dat is niet erg lekker voor je versnellingsbak natuurlijk. Gelukkig kwamen we heelhuids aan de andere kant van deze weg.