Het raam aan mijn kant, ik zat achter het stuur, stond open toen er ineens een schaduw over ons heen kwam. Ineens was hij er, of zij (door de spanning niet gezien). Op zijn gemak stapte hij, in alle stilte, onverstoord door de berm langs de weg, langs onze auto. Onze adem stokte, heel langzaam pakte ik de camera, klik. Vol bewondering en adrenaline zagen we hoe deze kolos plotseling weer even snel in de struiken verdween zoals hij ook gekomen was. Met hoge toon vertelden we tegen elkaar wat ons net was overkomen, gewoon om weer terug op aarde te komen, pfff.