April 1998. Op de bank voor ons zitten een kleuter van 4 en een peuter van 2 in kinderzitjes te jengelen. Mijn zwager zit achter het stuur en schoonzus houdt haar kinderen zoet door beurtelings snoepjes, koekjes en boekjes in de grijpgrage knuisjes van haar kroost te drukken. Wij zijn een week geleden uit een enerverende rondreis met overland truck gestapt voor familiebezoek in Namibië en nu zitten we dus achterin de auto van mijn zwager op weg naar de Sossusvlei. De temperatuur is buiten inmiddels boven de 40 graden gestegen en de open ramen zijn onze airco. We kijken onze ogen uit en bij Dune 45 willen de kleintjes graag in deze meer dan levensgrote zandbak spelen. Mijn schoonzus installeert zich met de kinderen onder één van de twee grote bomen aan de voet van duin 45 en wij klimmen – gezien de hitte - traag naar de top, om vervolgens in rap tempo naar beneden te rennen. Als we beneden aankomen, zijn de kinderen het spelen in de zandbak beu (wat ik me overigens wel voor kan stellen) en is het weer tijd om naar Windhoek terug te keren, zonder dat we een blik op ons einddoel Deadvlei hebben kunnen werpen. Ondanks dat we onszelf toen nog niet realiseerden, wat we precies gemist hadden (aangezien we destijds nog geen toegang hadden tot het wereldwijde web, met alle plaatjes die daarbij horen) voelt het erg ‘onaf’.
September 2011. We rijden met een in Kaapstad gehuurde Toyota Corolla opnieuw richting de Sossusvlei. De lodge binnen het park valt buiten ons budget en de camping binnen de gate was geruime tijd voor ons vertrek vanuit Nederland al volgeboekt, dus we staan op de camping die ca. 300 meter buiten de gate ligt. Bij zonsopkomst gaat de poort open en we rijden als eerste auto die van buiten het park komt naar binnen. Er hangen prachtige mistflarden tussen de duinen die een hele mystieke sfeer geven aan het geheel. Aan het einde van de asfaltweg staan op de parkeerplaats jeeps te wachten die als een taxiservice naar de Deadvlei fungeren. Eenmaal aangekomen beklimmen we de hoogste duin ‘Big Daddy’ om de Deadvlei vanuit een ‘bird-eye’ perspectief te kunnen zien en we genieten intens van dit moment. Eenmaal weer beneden aangekomen, vergapen we ons aan de dode Camel Thorn Trees die prachtig figureren in dit surrealistische landschap. Wat geweldig om dit met eigen ogen te zien. Het heeft een tijdje geduurd, maar: Missie geslaagd!