Lomp word ik door elkaar geschud, naar linksvoor, naar rechtsvoor, over de as naar linksachter dan naar rechtsachter waarna het weer opnieuw begint en continu doorgaat. De enige remedie tegen zeeziekte is je mee te laten voeren in het ritme. Met mijn ene hand probeer ik me vast te houden aan het zadel, in mijn andere hand hou ik mijn camera. Ik kijk om me heen en zie zand, alleen maar zand onder een helblauwe lucht met de koperen ploert die steeds hoger klimt. Alleen maar zand, maar wat is het mooi. zandduinen in allerlei vormen, hoogtes en kleurschakeringen, hoewel dat laatste steeds minder wordt naarmate de zon verder stijgt. hier en daar steekt een plukje gras uit het zand en wordt het zand licht onderbroken door schaarse vegetatie. Soms zie je de voetsporen van een andere toeristenkaravaan, maar het meeste zand ligt er maagdelijk bij.
Ik maak wat foto's en merk dat je op het juiste moment moet afdrukken, niet aan het eind van de stap want dan schokt het teveel, juist tijdens de verplaatsing naar het volgende punt maak je de meeste kans op een scherpe foto.