We zijn de extreme hitte van de woestijn ontvlucht en wachten met spanning af of we inderdaad met de laatste repatriëringsboot mee mogen. Ik voel me ontheemd. Na de rust en de stilte van Erg Chebbi, opeens op een bedrijvige camping met veel anderen. Mensen komen voor een praatje, douches die overbelast zijn en niet werken. In de nacht blaffende honden, oh wat mis ik de Sahara. Ik ben zo blij dat we hier niet lang hoeven te blijven, echt niets voor mij. We mogen de camping af voor een boodschap, maar het brede strand en de zee zijn verboden terrein. Ik voel me opgesloten en gevangen.