Trekkend door en over de duinen van Erg Chebbi is het van mij een soort sport geworden om zolang mogelijk te genieten van de rust, de stilte en de ondergaande zon. Echt verdwalen is niet mogelijk, al is het wel voorgekomen dat ik ver van de camper uit kwam. Naarmate de dagen vorderen weet ik zelfs in het schemer mijn weg te vinden. De meeste mensen zijn verdwenen, op een enkele Marokkaan na die net als ik op zijn blote voeten geniet van het nog warme zand.

Als ik 's morgens vroeg opsta en voor de zon opkomt mijn weg weer zoek, is het zand zo koud dat blote voeten niet te doen zijn.