Zo rond de feestdagen denk ik, net als velen met mij, aan mensen die ongewild alleen kerst moeten vieren. Een geliefde missen is op andere tijdstippen al moeilijk genoeg, maar met kerst als alles draait om gezelligheid met familie is het dubbel vervelend. Ik kan me er bijna geen voorstelling van maken, er zijn altijd mensen om me heen, maar nu ook mijn vader overleden is ligt een gevoel van verlaten zijn op de loer. Vandaar een foto met een eenzame man in de woestijn ik hoop dat er voor alle mensen, die het hard nodig hebben, weer een lichtje straalt aan de horizon.

Net als de man, trek ik naar de verlichte horizon, op naar het nieuwe jaar. Een nieuwe start, nieuwe plannen en ideeën, misschien wat goede voornemens om het vooral beter te doen dan de afgelopen tijd, op naar het voorjaar.