We zijn met het vliegtuig onderweg naar Jordanië. Een bestemming waar we enorm naar uit hadden gekeken. Onze eerste reis buiten Europa, onze langste vlucht tot dan toe, voor de eerste keer een groepsrondreis, onze eerste ontmoeting met een totaal andere cultuur dan de onze. Kortom een reis met een heleboel first-time-experiences.
Tot nog toe ook onze meest bewogen reis, want in 2014 waren de spanningen in de buurlanden rondom Jordanië al behoorlijk opgelopen. IS voerde er een bloedige en verschrikkelijke strijd, waarop de wereld besloot in te grijpen, Jordanië stemde toe met een rol als uitvalsbasis door de missies.
Dit alles maakte dat mijn familie totaal niet gelukkig was met onze keuze voor deze reis. Daardoor stapte ik met lichtelijk gemengde gevoelens in het vliegtuig, want wij gingen toch.

De twijfels van mijn familie liet ik achter me en ik focuste me op de geweldige reis die nu heel snel een aanvang zou nemen in Aqaba. Vanuit deze badplaats door naar de Dode Zee, dan hoofdstad Amman, archeologisch pareltje Jerash, gevolgd door wereldwonder Petra, een nacht in de Wadi Rum en last but not least duiken in Aqaba. Prachtige vooruitzichten en daarnaast was ik ook erg nieuwsgierig naar het fenomeen woestijn op zich. Een grote geelachtige zandbak was mijn visuele beeld daarbij.
Dankzij een tussenlanding in Egypte kon ik dat al eerder aanschouwen, maar helaas was er door de bewolking niks te zien van die woestijn. Dichter naar Hurghada is de bewolking ineens verdwenen en staar ik vol verbazing uit het raampje. Ja er is zand, veel zand, maar er zijn ook rotsformaties of nee zelfs een soort bergketens. Hier begon de fascinatie. Zodra die is aangewakkerd en ik me besef dat ik mijn beeld drastisch bij moet stellen, probeer ik het intrigerende landschap door het vliegtuigraampje zo goed mogelijk vast te leggen. De toon is gezet, Jordanië we komen eraan, Egypte tot een volgende reis ;)