Bij een bezoek aan een dorp van Marrons genieten we van het gezang van vrouwen en meisjes. Ze dansen voortdurend bij het zingen op de opzwepende muziek. Ze zingen in hun inheemse taal, die gelijkenis vertoont met het Sranantongo, de taal van de Creolen in Suriname. Hun voorouders, die als slaven op de plantages van de blanke kolonisten werkten, communiceerden al zingende in hun taal met elkaar tijdens hun zware arbeid op het land, zodat de opzichters niet verstonden wat ze zongen. Zo konden ze ook met elkaar communiceren om te vluchten van de plantages.
De vrouwen in dit dorp houden de cultuur van de voorouders in ere en zingen nog steeds in een gebukte houding deze liederen. De vrouw met de pet speelt misschien de opzichter.
Grappig is hoe de jongetjes uit het dorp achter de houten planken loeren om zoveel mogelijk van het feest mee te maken.