Uit ons reisverslag Ecuador:
Even voorbij de stad Latacunga gaat het omhoog, steeds hoger en nog hoger en we rijden ineens door de dikke mist. Er is een paar meter zicht. We rijden over hoge bergpassen, voor zover dat te zien is. Even voorbij Zimbahua wordt het weer groener en het zicht verbetert iets. Het is wel een spectaculaire rit met hoge grillige bergpieken en enorm diepe ravijnen vlak langs de weg. Na 3 uur rijden komen we dan bij Quilotoa, we zitten hier op 4.000 meter hoog. Het valt wat tegen. Het regent, er zijn een paar stalletjes met verkleumde bewoners en verder is er geen mens te zien. We bekijken het meer een tijdje, het ligt prachtig in een diepe krater.
De regen striemt in ons gezicht en we warmen wat op bij een kop thee in een nabijgelegen hosteria. De streek oogt triest, door het koude en mistige weer, het leven moet hier ongelooflijk hard zijn. Het is aan de verweerde gezichten en harde blikken van de mensen af te lezen. Je lijkt hier verder weg van de bewoonde wereld af te zitten dan waar dan ook, en de indigenas hier, op 4000 meter hoogte, lijken een vergeten bevolkingsgroep te zijn.