Sucre en Potosi
Sucre
Bolivia
Globetrotteramsterdam
Sucre en Potosi
Sucre, is niet wat ik me van de hoofdstad van Bolivia had voorgesteld. Bolivia was voor mij hoogvlaktes, besneeuwde toppen en kleine dorpjes waar devrouwen in traditionele dracht met het kind op de rug rondlopen.
Sucre ligt in een dal, lieflijk tussen heuvels. Weliswaar op 2700 meter, maar geen besneeuwde toppen.
Met zijn witte huisjes, terracotta daken en heerlijke zomerse temperatuur zou het zomaar een plaatsje in het zuiden van Frankrijk of ergens in Italie kunnen zijn. Ik zit op een terras ergens in het noorden van Sucre, enheb een fantastisch uitzichtover de stad. Ik laat de afgelopen weken aan me voorbijgaan. Ik heb zoveel gezien en meegemaakt dat ik echt even moet graven in mijn herinneringen. Quito, Cotopaxi, Banos, Cuenca, Galapagos, Arequipa, Cusco, Machu Picchu, Puno, La Paz en dan nu Sucre en Potosi. Met wat mij betreft nog een hoogtepunt op de zoutvlaktes voor de boeg.
Nog steeds voel ik me in Peru en Bolivia meer thuis dan in Ecuador. Ecuador was mooi, maar heeft me niet geraakt. Peru en Boliva deden dat vanaf het moment dat ik ook maar een voet op het grondgebied gezet had.
Realiseer me ook dat twee maanden reizen genoeg is. Twee maanden boven de 2500 meter en de laatste weken alleen maar boven de 3500 m waarbij elke wandeling een kleine uitdaging wordt begint zijn tol te eisen in de vorm van vermoeidheid. En een echte nederlandse stroopwafel bij de cappucino van iemand bij het plaatselijke reisburo deed de heimwee alleen nog maar even oplaaien.
Gelukkig weet ik ook dat er elke reis onherroepelijk een soortgelijk moment komt. Een moment waarin ik me dan maaar even onderdompel. Het gewoon laat gebeuren, accepteer, wetend dat het ook weer overgaat. Als de terugtocht daadwerkelijk gaat beginnen ben ik dit moment waarschijnlijk al lang weer vergeten en wil dan nog maar een ding... het vetrek zo lang mogelijk uitstellen....
Inmiddels met de bus in Potosi beland. Een flinke klim want Potosi ligt op ruim 4000m. Maar de uitzichten waren fantastisch. De binnenkomst in Potosi doet je ook meteen met je beide voetjes op de grond belanden. Je komt de stad binnen bijna over de vuilnisbelt, waar kinderen weet ik veel welk afval handmatig scheiden. Het volgende uitzicht is de sloppenwijk. Hutjes van plastic, karton, somswat steen, golfplaat. Waar de regenbui van vanmiddag zijn sporen achter heeft gelaten...Het leven is niet zo gewoon op 4.000 m...
Foto's
