Ondanks de titel wil ik toch een poging wagen te beschrijven wat ik doormaakte toen ik mijn eerste walvis zag. Met enige wind en regen gingen we vanuit Kaikoura op weg. We wisten al dat er 's ochtends walvissen waren gezien, dus we hadden goede hoop. Aan boord kregen we uitleg over het tijdschema van de walvis; per uur ca. 15 minuten boven water om adem te happen en de rest van de tijd verborgen onder het wateroppervlak. Toen ineens de melding kwam: er is een walvis gespot. We zaten in een 'snelle' boot met de veiligheidsriemen om en toen de boot vaart minderde wisten we niet hoe snel we buiten moesten komen. Waar, waar moesten we kijken???? En ja hoor, daar was ie, Tiaki. Wat viel dat tegen! Een grote bruinachtige vlek die dobberde in het water. Was dat nou alles? Nou nee, ineens een flinke zucht en daar ging ie; eerst kwam het gigantische lijf ietwat omhoog uit het water en met een prachtige boog kwam vervolgens de staartvin in het zicht. Ik voel het kippenvel nog dat ik toen ervaarde. Geweldig!